Κομισιόν και κονομισιόν

Κοίτα πόσο ωραία περνούν στο
ντευκτήριοτου Κοινοβουλίου!
Δεν χαίρεσαι με τη χαρά τους;
Χαλάλι τα λεφτά...

Πώς το έγραψε η «δημοκρατία»; Βγήκε από το... Μνημόνιο η Βουλή. Μπράβο της και συγχαρητήρια και κάθε καλό. Αλήθεια, πώς τα καταφέρνει;

Ο Κώστας Σημίτης κάποτε είπε ένα κινέζικο ρητό: «Το ζήτημα δεν είναι να σας δώσω ψάρια αλλά να σας μάθω να ψαρεύετε». Τελικά ούτε ψάρια μάς έδωσε ούτε το αγκίστρι έβγαλε κανείς από τα χείλη μας. Ο Σημίτης μάς έπιασε όλους σαν κοκοβιούς, δίχως καν να ρίξει δόλωμα. Ετι δε, το ρητό με τα ψάρια μπορεί να το θυμάται από την εποχή που ήταν ένα αμέριμνο αμφίβιο και περίμενε να εξελιχθεί σε δίποδο. Κάποιοι περαστικοί Κινέζοι θα σχολίαζαν τη σοφία του ρητού δίπλα στο ποτάμι και ο Σημίτης το θυμάται από τότε, από τόση δα σαύρα. Και να πώς τα κατάφερε! Αναρριχήθηκε μέχρι τα ύπατα αξιώματα της Ελλάδας. Κατόρθωσε να γίνει πρωθυπουργός, παρόλο που είχε αξιοπρέπεια αμοιβάδας και νοημοσύνη θανατηφόρου, εξωγήινου ιού.

«Το Eλληνικό όνειρο»

Μια φορά κι έναν καιρό κάπου στην δεκαετία του 50 στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μια χώρα πάλευε για την κατάκτηση του «Αμερικανικού ονείρου». Όνειρο βασισμένο σε χιλιάδες παγκόσμιους εφιάλτες που με το πέρασμα των δεκαετιών αποδείχθηκε ότι ήταν απλά ένα κατασκεύασμα που σαγήνευσε εκατομμύρια ανθρώπους και τελικά τους απογοήτευσε.

Στην δεκαετία του ’80 στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού, μία «ανεξάρτητη» χώρα δημιουργούσε το δικό της όνειρο. Δεν απείχε πολύ από αυτό το αμερικάνικο, αλλά του έλειπαν δύο βασικά συστατικά: Η πραγματική λάμψη και η ακριβή παραγωγή. Στηρίχθηκε σε δύο άλλα στοιχεία πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα: Το «βλαχοκυριλέ» στυλ και η κατάκτηση του εύκολου χρήματος. Στο παιχνίδι μπήκαν καταρχάς, άεργοι και απαίδευτοι στην πολιτική πολίτες. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να παράγουν, που δεν είχαν τις ικανότητες να δημιουργήσουν, κατάφεραν να εισχωρήσουν σε κομματικά υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα. Η εταιρεία που εκείνη την εποχή πουλούσε πολύ, ήταν το «λαμπερό», «ανατρεπτικό» ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιώντας μία-δύο καθαρές και ήδη χορτάτες από μόνες τους προσωπικότητες, εκμεταλλευόμενοι το φακέλωμα της Δεξιάς και τον φόβο του χωροφύλακα μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι με τσιτάτα και σλόγκαν του τύπου «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Βλέποντας σήμερα φωτογραφίες εκείνης της εποχής καταλαβαίνεις ότι οι πολιτικοί, μόνο με το κριτήριο της εξωτερικής εμφάνισης, δεν θα έπαιρναν δουλειά ούτε ως βοηθοί του συνοικιακού μπαρμπέρικου.

Η κοινωνία είναι εκ φύσεως

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν υπάρχει ίσως τίποτε πιο επώδυνο από το να νιώθεις ότι δεν σε χρειάζεται κανείς γιατί κάποια αρρώστια ή η ανεργία ή κάτι παρόμοιο σε αχρηστεύει και σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι παραπανίσιος στο κοινωνικό σύνολο.

Μια φορά ένιωθα έτσι, λόγω αρρώστιας που φοβήθηκα ότι δεν θα γινόμουν καλά και δεν λυπόμουν τόσο που δεν θα γινόμουν καλά, όσο γιατί δε θα χρησίμευα σε τίποτα.

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που θέλουν το κορμί τους να καεί και να γίνει στάχτη. Γιατί να μην ανακυκλωθεί στη Φύση; Το σώμα μας το πήραμε απ΄ το χώμα. Γιατί να μην το επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκει στην οργανική φύση; Η στάχτη είναι το πιο ουδέτερο, το πιο άχρηστο πράγμα στη φύση. Όλα τα αισθανόμενα όντα το αποφεύγουν.