Η Μεγάλη Σαρακοστή: «Ένας τρόπος ζωής»

Με την παρακολούθηση των ακολουθιών, με τη νηστεία, ακόμα και με την προσευχή σε τακτά διαστήματα δεν εξαντλείται η όλη προσπάθεια στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Ή μάλλον για να είναι όλα αυτά αποτελεσματικά και να έχουν νόημα, πρέπει να υποστηρίζονται και από αυτή την ίδια τη ζωή. Χρειάζεται δηλαδή ένας «τρόπος ζωής» πού να μην έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά και να μην οδηγεί σε μια«διασπασμένη» ύπαρξη. Στο παρελθόν, στις ορθόδοξες χώρες η ίδια η κοινωνία πρόσφερε μια τέτοια υποστήριξη με τον συνδυασμό που είχε στα έθιμα, στις εξωτερικές αλλαγές, με τη νομοθεσία, με τους δημόσιους και ιδιωτικούς κανονισμούς, με όλα δηλαδή όσα περιλαμβάνονται στη λέξη πολιτισμός. Κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή ολόκληρη η κοινωνία υποδεχόταν ένα συγκεκριμένο ρυθμό ζωής, ορισμένους κανόνες που υπενθύμιζαν στα άτομα-μέλη της κοινωνίας την περίοδο της Σαρακοστής.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ – Η Τέχνη της Ατιμωρησίας και ο Φιλαλήθης Καρχαρίας

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένας!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένας. Κάθε άνθρωπος είναι τουλάχιστον δύο διαφορετικοί άνθρωποι, ή και τρεις, ίσως και περισσότεροι. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας για τον εαυτό του είπε πως είναι τουλάχιστον δύο άνθρωποι, ένας ζωντανός και ένας νεκρός. Τον νεκρό άνθρωπο τον κουβαλάμε μέσα μας διαρκώς έως ότου μας απαλλάξει από αυτόν ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν έλθει και κατοικήσει εντός μας.

Ο Απόστολος Παύλος διέκρινε επίσης τους ανθρώπους μέσα του με βάση το κριτήριο του πνεύματος, αν έχουν πνεύμα ζωής ή έχουν πνεύμα θανάτου.Ο ίδιος έκανε και μια άλλη διάκριση με κριτήριο τη θέληση. Με κριτήριο τη θέληση διέκρινε τέσσερις ανθρώπους μέσα στον κάθε άνθρωπο: Ένας άνθρωπος είναι ο άνθρωπος του Θεού, άλλος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της συνειδήσεως, τρίτος άνθρωπος είναι αυτός που η θέλησή του κυριαρχεί στα μέλη του και τέταρτος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της αμαρτίας.