Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Η γιαγιά μου, η μακαρίτισσα Βασιλική από τη Δεσκάτη Γρεβενών, θεωρούσε υποτιμητικό το να είναι ο άνθρωπος "άπραγος". Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν γενική εκτίμηση, στον καιρό της. Ο άπραγος είναι μια άλλη λέξη της νεώτερης λέξης "τεμπέλης".
Είναι άξιο ερεύνης, πώς σε μια απομακρυσμένη κωμόπολη, όπως ήταν η Δεσκάτη, στα χρόνια της γιαγιάς μου, χρησιμοποιούσαν στη ντοπιολαλιά τους λόγιες εκφράσεις. Όταν, μικρό παιδί, ρώτησα τη γιαγιά μου Βασιλική, αν είμαι καλός, μου απάντησε, "κάλλιστος".
Αν θέλουμε να έχουμε μια εμπειρία του "άπραγου" δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε τη διάθεσή μας τις μέρες των εορτών. Η Ορθόδοξη Παράδοσή μας γνώριζε το αίσθημα της "ακηδίας", αίσθημα που είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός των μοναχών, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει το θύμα του ακόμα και στην αυτοκτονία.
