Ο άπραγος άνθρωπος

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η γιαγιά μου, η μακαρίτισσα Βασιλική από τη Δεσκάτη Γρεβενών, θεωρούσε υποτιμητικό το να είναι ο άνθρωπος "άπραγος". Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν γενική εκτίμηση, στον καιρό της. Ο άπραγος είναι μια άλλη λέξη της νεώτερης λέξης "τεμπέλης".

Είναι άξιο ερεύνης, πώς σε μια απομακρυσμένη κωμόπολη, όπως ήταν η Δεσκάτη, στα χρόνια της γιαγιάς μου, χρησιμοποιούσαν στη ντοπιολαλιά τους λόγιες εκφράσεις. Όταν, μικρό παιδί, ρώτησα τη γιαγιά μου Βασιλική, αν είμαι καλός, μου απάντησε, "κάλλιστος".

Αν θέλουμε να έχουμε μια εμπειρία του "άπραγου" δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε τη διάθεσή μας τις μέρες των εορτών. Η Ορθόδοξη Παράδοσή μας γνώριζε το αίσθημα της "ακηδίας", αίσθημα που είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός των μοναχών, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει το θύμα του ακόμα και στην αυτοκτονία.

Νομίζω ότι ο άπραγος πάσχει όπως ο μοναχός που πειράζεται από τη φοβερή "ακηδία". Η Εκκλησία μας, για να φυλάξει τους πιστούς από την "απραξία" ή την "ακηδία" έχει τις τελετές. Οι τελετές (χριστιανικές εορτές) είναι "πράξεις" που μας θεραπεύουν από την απραξία.

Στην επιφανειακή, επιπόλαιη και ημιμαθή εποχή μας, δεν εμβαθύνουμε στη σοφία του παρελθόντος. Απόδειξη ότι η Εκπαίδευση την οποία ανέκαθεν διευθύνουν άσχετοι με την Παιδεία, υποβάθμισε το κύρος του φιλολόγου και του θεολόγου, ιδίως του φιλολόγου. Το αποτέλεσμα είναι η πνευματική και ψυχική αποτελμάτωση της ελληνικής κοινωνίας και απότοκο αυτής, η διάλυση.

Διάλυση είναι ο εξευτελισμός των γέρων, του γάμου, της οικογένειας, των προσωπικών σχέσεων και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης των ανθρώπων. Στη Δύση την οποία ο ελλαδικός κόσμος ακολουθεί κατά πόδας, τριάντα χρόνια πίσω, η κοινωνία είναι συμβατική, η αγάπη ανέφικτη και η επικοινωνία ανειλικρινής.

Κι αφού βγάλαμε απ' την καρδιά μας την ανιδιοτελή αγάπη, τη θέση της την κατέλαβε το χρήμα, ο ωφελιμισμός, η χρησιμοθηρία, η ιδιοτέλεια. Την αρρώστια αυτή της ιδιοτέλειας που αναζητεί την ευδαιμονία, θεραπεύει η Ορθοδοξία στο πρώτο στάδιο του Ορθόδοξου Δρόμου.

moschoblog.blogspot.gr