Η εωσφορική «φιλανθρωπία» του εγωιστή

Ολα έχουν στηθεί ιδανικά. Τα έντονα φώτα από τα τηλεοπτικά συνεργεία κοντεύουν να προκαλέσουν εγκαύματα στα πρόσωπα των αδημονούντων να φανούν «καλοί άνθρωποι».

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο γυαλίζει, σ' ένα δωμάτιο γεμάτο χλιδή και ακριβό γούστο. Τα μικρά παιδιά, οι ανήμποροι, οι πολύτεκνοι, οι ασθενείς, οι εξαρτημένοι από ουσίες με τρίγωνα στα χέρια λένε τα κάλαντα στον «ισχυρό πλην υπέροχο». Τον κοιτούν με προσδοκία. Το βλέμμα τους είναι ένα βουβό σήμα SOS. Βυθίζονται στη στεριά. Ζητούν βοήθεια. Φαίνεται. Δεν χρειάζεται να το πουν. Οι διάπλατα ανοιγμένες κόρες των ματιών τους εκφράζουν την ύστατη ικεσία. «Δεν γίνεται αλλιώς... Αφού φτάσαμε μέχρι εδώ, μέχρι το σαλόνι, τα ενδότερα της δύναμης και του πλούτου, θα ακουστούμε» σκέφτονται εκείνοι που σημαδεύτηκαν από τον Θεό, τους ανθρώπους και τον χαρακτήρα τους.

Ποιος είναι ο πραγματικός φασισμός;

Όλα τα συστημικά κόμματα του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος εκφράζουν τελευταία δήθεν «ανησυχίες» για εμφάνιση φαινομένων φασισμού στην ελληνική κοινωνία. Προφανώς θεωρούν ότι τα ίδια και το υπό τον απόλυτο έλεγχό τους κομματικό κράτος, ανήκουν στο «δημοκρατικό» στρατόπεδο. Τελευταία φοριέται πολύ και η φράση "δημοκρατικό τόξο", σε μια προσπάθεια του πολιτικού συστήματος για διχασμό και και χάραξη ξανά διαχωριστικών γραμών στην ελληνική κοινωνία. Είναι όμως αυτή η αλήθεια;