Ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου δεν είχε σχέση με την Ελλάδα. Έβαζε το κερί στο μανουάλι μαζί με το πλαστικό κυπελάκι. Το Πάσχα... ευχόταν το «Χριστός Ανέστη»! Αν του έδινες αχινούς να τσουγκρίσει αντί για κόκκινα αυγά, θα το πίστευε και θα προσπαθούσε να το κάνει. Ουδέποτε μπορούσε να κρύψει μια πατερναλιστική διάθεση αλλά και μια υπόγεια αποστροφή που ένιωθε για τους «ιθαγενείς». Χαμογελάκι με έκφραση ελαφράς αηδίας. Η χρήση της γλώσσας μας εκ μέρους του ήταν βάναυση. Η σχέση του με τα ελληνικά συνοψιζόταν σε μία λέξη: «κακοποίηση». Εκείνος κακοποιούσε την γλώσσα και η ελληνική γλώσσα του μωλώπιζε την ψυχή με γροθιές δυσκολίας και κλωτσιές νοημάτων, τα οποία δεν μπορούσε να αφομοιώσει. Κι όμως, που και που διέκρινες στο βλέμμα του την ειλικρινή διάθεση ενός τουρίστα να εξοικειωθεί με τον τόπο μας και τους ανθρώπους του – έστω διότι τον συνάρπασε η γεύση του αυγοτάραχου. Με τον Τσίπρα δεν συμβαίνει αυτό. Όλα τα ξέρει, όχι σε βάθος μεν αλλά τα έχει υπ' όψιν του δε, και άπαντα τα έχει απορρίψει – ως πρώην κνίτης και νυν αριστεριστής.
