Η τραγωδία της Ευρώπης

Οι Ευρωπαίοι οικοδόμησαν την ένωση με το θάνατο και έκαναν το συμβόλαιο με τον πάπα. Αυτό είναι το πιο ξεκάθαρο γεγονός στην ιστορία του άνθρωπου τα τελευταία διακόσια χρόνια. Ολόκληρη η Ευρώπη μυρίζει θάνατο. Τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια κηρύττουν το θάνατο. Οι ευρωπαίοι λογοτέχνες κηρύττουν το θάνατο, οι πολιτικοί τους δουλεύουν για το θάνατο, οι δάσκαλοί τους σπέρνουν το θάνατο στη ψυχή των νέων. Η Ευρώπη δεν θέλει να ξέρει για τη ζωή μετά το θάνατο….

Αδερφοί μου, η τραγωδία της Ευρώπης βρίσκεται σ’αυτό, δηλαδή στο γεγονός ότι αρνήθηκε το Βασίλειο της αιώνιας ζωής. Έχτισε την ένωση με το θάνατο και μόλις δέθηκε με το θάνατο, δέθηκε και με τον Άδη…

Για την επέτειο του Κυπριακού Έπους

Λυκούργος Νάνης

Η πλειοψηφία των εθνομαρτύρων του Κυπριακού έπους 1955-59 είχε φοιτήσει στα τόσο μα τόσο διαβληθέντα κατηχητικά σχολεία που καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τα θρησκευτικά και εθνικά ιδεώδη κι όχι στα μαρξιστικά-εθνομηδενιστικά "φροντιστήρια" που εκκολάπτουν αποδομητές των εθνικοθρησκευτικών αξιών ποτισμένους με το διεθνιστικό δηλητήριο.

Σήμερα σύσσωμος ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να τιμά τη μνήμη των ηρώων της ΕΟΚΑ που ταπείνωσαν μία κραταιή αυτοκρατορία κατάγοντας καίριο πλήγμα στην απαίσια και αποκρουστική αποικιοκρατία. Παλληκάρια στο άνθος της ηλικίας τους υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του επίσης διαβληθέντος απ τον εσμό των ψευτοπροοδευτικών και θολοκουλτουριαρέων στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή, του ΠΑΝΑΞΙΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΗΡΩΑ, με παράτολμο θάρρος και στέρεη αποφασιστικότητα και πυρπολούμενα απ τα ιδανικά της εθνικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης έγραψαν σελίδες δόξας στη μαρτυρική νήσο του αποστόλου Βαρνάβα που κατέπληξαν τη διεθνή κοινή γνώμη, αναπτέρωσαν το ηθικό του λαού και συνέσφιξαν ακόμη περισσότερο τους δεσμούς μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.

Η παραδοσιακή Δεξιά και το ιδεολογικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης και της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους εισήχθη στη χώρα μας το αστικό πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ένα πολίτευμα ολιγαρχικό που λειτουργεί μόνο με κόμματα (και κυρίως τις κομματικές ελίτ) το οποίο όμως προϋπέθετε αστική βιομηχανική κοινωνία στην οποία η άρχουσα τάξη είναι αυτή των προυχόντων βιομηχάνων μεγαλοαστών. Όμως τέτοια αστική βιομηχανική κοινωνία και αντίστοιχη ολιγαρχική οικονομική τάξη μεγαλοαστών δεν υπήρχε.