Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Τῆς μετανοίας ἄνοιξον - Ἦχος βαρὺς


Εσπέρα, καληνύχτα!

όσο ψηλά κι αν λάμπει ο ήλιος,
στην Ελλάδα είναι βράδυ!
Σε κάθε τραγικό δυστύχημα, ιδίως με τους συχνούς πνιγμούς όσων θέλησαν μια καινούρια ζωή, ή απλώς και μόνο τη ζωή, γεμίζουν τελευταία σορούς τα ΜΜΕ μας, σορούς που εντοπίζονται, σορούς που ανασύρονται («σωρούς», όπως γράφονται συχνά πυκνά), πτώματα όμως πια ποτέ, ενώ σορός είναι το πτώμα που το έπλυναν και το ’ντυσαν και το στόλισαν μέσα στο φέρετρο, έτοιμο για την κηδεία («εξόδιο ακολουθία», παρακαλώ!) και την ταφή. Κι αν το καινούριο αυτό κοσκινάκι, εκτός απ’ το ότι ακούγεται πιο λόγιο, καλύπτει ίσως τη δυσοίωνη λέξη πτώμα, πλάι σε άλλες ευφημιστικές του θανάτου (κοίμηση ή εκδημία ο θάνατος κ.ά.), άλλο παράδειγμα, πάλι τελευταίας εσοδείας, μαρτυρεί ολοκάθαρα τη λογιόστροφη τάση της εποχής μας: είναι το αιτούμαι ασύλου, που το πήραμε από τη νομική γλώσσα και το φορέσαμε παντού: «να αιτηθεί την αποφυλάκισή του», «η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψή τους, έπειτα από την καταγγελία των θυμάτων, που, αιτούμενοι αρωγή και προστασία…», «η Ελλάδα πρέπει να αιτηθεί παράταση», «ο Χ τηλεφώνησε στον πρόεδρο και αιτήθηκε ένα ραντεβού», εξοβελίζοντας το κοινόχρηστο ζητώ –ίσως κι επειδή ακριβώς είναι κοινόχρηστο…

Οι Έλληνες επιστρέφουν ως αλήθεια

Ο λαός μας πρέπει να κάνει μια χάρη στον εαυτό του: Να αντέξει. Να κάνει λίγη υπομονή μονάχα

«Ενώ οι λέξεις "φιλοσοφία" και "πρακτική" δύσκολα μπορεί να συνδυαστούν στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, η φιλοσοφία πάντα παρείχε εργαλεία για να τα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή. Οταν ο Σωκράτης περνούσε τον καιρό του συζητώντας στην Αγορά σημαντικά θέματα και ο Λάο Τσου κατέγραφε τις συμβουλές του για το πώς να ακολουθήσει κανείς το μονοπάτι της επιτυχίας, αποφεύγοντας παράλληλα τις ατυχίες, είχαν σκοπό οι ιδέες τους να εφαρμοστούν. Η φιλοσοφία αρχικά ήταν τρόπος ζωής, όχι ακαδημαϊκό αντικείμενο, ένα αντικείμενο όχι μόνο προς μελέτη αλλά και προς εφαρμογή. Ομως τον περασμένο αιώνα οι φιλόσοφοι απομονώθηκαν σε μια εσώτερη πλευρά ενός πύργου από ελεφαντόδοντο, γεμάτη από θεωρητική διορατικότητα αλλά άδεια από πρακτική εφαρμογή».
Λου Μαρίνοφ, «Πλάτωνας Οχι Πρόζακ», εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 25