Οι άνθρωποι δεν ανακάλυψαν ακόμη τις γέφυρες της προσευχής.

Επίσης αυτός που προσεύχεται, απλώνει στους γύρω του γέφυρες πιο σταθερές από τις εύθραυστες εκείνες γέφυρες που βρίσκει κανείς μέσα σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία. Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι σήμερα περισσότερο από άλλοτε επιθυμούν τέτοιες γέφυρες. Αλλ’ όμως δεν ανακάλυψαν ακόμη ότι αυτές τις γέφυρες τις ανοίγει κανείς μόνο με την προσευχή. Προσωπική μας πεποίθηση είναι, ότι όποιος προσεύχεται μπορεί όχι μόνο να προτείνει, να προσφέρει τέτοιες γέφυρες, αλλά ακόμα να ανοίξει την καρδιά των άλλων για να τις δεχθούν και να απαντήσουν στην κοινωνία της αγάπης αυτών που προσεύχονται, με την κοινωνία της δικής των προσωπικής αγάπης.

Ηχήστε οι σάλπιγγες του γενικού ξεσηκωμού…

 

«Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!»

Τα σκουπίδια και ο τρόπος που σκεφτόμαστε ή που δεν σκεφτόμαστε

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τα σκουπίδια δείχνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή που δεν σκεφτόμαστε. Πώς σκεφτόμαστε κατά τον τρόπο των σκουπιδιών; Τα σκουπίδια επαληθεύουν τις παροιμίες μας. Δική μας δεν είναι η παροιμία, φύγε κακό απ΄ τα μάτια μου; Αυτό σημαίνει στην περίπτωση των σκουπιδιών να φύγουν τα σκουπίδια από μας και να πάνε στους άλλους. Το ίδιο σκέφτονται και οι άλλοι, να φύγουν τα σκουπίδια από εκείνους και να ρθούνε σε μας! Στην ψυχολογία η συμπεριφορά αυτή λέγεται "προβολή". Ό,τι είναι δυσάρεστο σε μας το φορτώνουμε στους άλλους.

Τα σκουπίδια που συσσωρεύουμε στους δρόμους είναι η σκιά μας, το κακό που δεν βλέπουμε παρά μόνο στους άλλους, η άγνωστη πλευρά του εαυτού μας την οποία προβάλλουμε στους άλλους.

Δημοκρατία και ηγεσία

Όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε ότι η δημοκρατία εφευρέθηκε και εφαρμόστηκε στην Ελλάδα.

Ελάχιστοι δυστυχώς, γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες. Ξεχάσαμε την ιστορία μας και γι αυτό χάσαμε και τη δημοκρατία και γι αυτό τώρα κινδυνεύει η ελευθερία μας....

Οι επικριτές της δημοκρατίας, συχνά χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι ο φθόνος για την υπεροχή είναι έμφυτος σε αυτό το πολίτευμα. Αυτό απέδειξε ή τουλάχιστον προσπάθησαν να αποδείξει η πρόσφατη εμπειρία των "αγανακτισμένων", όπου ήταν εμφανής η προσπάθεια ομογενοποίησης των "αγωνιστών", αφού τέθηκαν κανόνες (όπως τα τρίλεπτα για όλους τους ομιλητές - ανεξάρτητα από το αν είχαν ή όχι κάτι να πουν) έτσι φτιαγμένοι, ώστε να μην μπορεί κανείς να ξεχωρίσει και να γίνει ηγέτης του κινήματος. Το κίνημα έπρεπε να μείνει ακέφαλο. Ένα ακέφαλο κίνημα, το χειραγωγείς ευκολότερα.