Ἤμασταν ἔθνος ἀνάδελφον (μόνος). Μπήκαμε στὴν ΕΟΚ καὶ πήραμε διακοποδάνεια (Μάνος). Καὶ τώρα ἀποικιζόμεθα ἀπὸ μαχμούτηδες (μουσουλμάνος).
Mπορεῖ νὰ τὴ χάσουμε τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ γιορτάσουμε τὰ 200χρονα ἀπὸ τὸ 1821 μὲ φέσια στὰ κεφάλια οἱ ἄνδρες καὶ μὲ μποῦρκες οἱ γυναῖκες, ἀλλὰ θὰ ἔχουμε ξεφορτωθεῖ τοὺς μεγαλύτερους ἐχθροὺς τοῦ Γένους: τὰ πλαστικὰ καλαμάκια καὶ τὸν λιγνίτη. Λίγο τό ’χεις νὰ ρισκάρουμε τὴ ζωὴ τοῦ σύμπαντος κόσμου ρουφώντας καφέδες φρέντους καὶ φραπέδες καὶ ἀναψυκτικὰ μὲ καλαμάκια, καὶ ὄχι μὲ χοντρὸ μακαρόνι γιὰ παστίτσιο, κι ἀντὶ νὰ παγώνουμε τὴν τσιμινιέρα, ποὺ λέει καὶ τὸ τραγούδι, νὰ καῖμε λιγνῖτες;