Βλαβερή και επικίνδυνη

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μία σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.

Μνημόνιο μαρτύριο, ἀνάπτυξη κολλύριο

Άλα της καί ὄπα της καί ψήθηκε
ἡ γόπα της. Κι ἐβίβα στήν ὑγειά μας,
μᾶς πνίξαν τά λεφτά μας.

Θά τρίβετε τά μάτια σας μέ τά τάλαρα πού θά πέφτουν ἀπό τά οὐράνια καί θά σᾶς ἔρχονται κατακέφαλα.

Νισάφι πιά μέ τή μικροπολιτική. Ἄς μιλήσουμε ἐπιτέλους γιά Τέχνη. Μία μορφή πού ἐμπνέει γιά ποίηση, εἰκαστικά ἀλλά καί μουσική εἶναι ὁ Ἀλέκος Φλαμπουράρης. Μέ τό πού τόν βλέπεις, σοῦ ἔρχεται στόν νοῦ ὁ Ρέμπραντ. Τή μία, ὁ κύρ Ἀλέκος σοῦ μοιάζει μέ τόν «Γέρο πού κοιμᾶται δίπλα στή φωτιά» (ἔργο τοῦ 1629).

Τήν ἄλλη, κάποια ἀπό τίς ἐλαιογραφίες τοῦ Ὁλλανδοῦ ζωγράφου μέ θέματα ἡλικιωμένους ἄνδρες. Ἡ ὄψη τοῦ ὑπουργοῦ ἀντηχεῖ μελωδίες παραπονιάρικου μπαγλαμά καί λίγο μπουζουκάκι. Σέ ποίημα θά ἦταν οἱ «Μοιραῖοι» τοῦ Βάρναλη καί σέ λογοτέχνημα ὑβρίδιο Τσιφόρου καί Ντοστογιέφσκι.