Ο Ανδρέας Λοβέρδος, εκτός από σταυραδελφός του Χάρου και πλοηγός της λέμβου ΑΑΑ (αρκτικόλεξο του «Αχέρων, Αγύριστος, Αδης»), είχε την ατυχία να γευτεί το νέκταρ της εξουσίας. Ο Ανδρέας, δαιμόνιος Πατρινός και δραπέτης του αειθαλούς καρνάβαλου της πασοκάρας, για να μη μεθύσει από το νέκταρ της εξουσίας, το αραίωνε με αίμα συνταξιούχων, ασφαλισμένων και ασθενών του ΕΣΥ. Ηταν μία κακή ιδέα η μείξις, διότι το κοκτέιλ «νέκταρ εξουσίας, ελληνικό αίμα, τριμμένος πάγος, λάιμ, σόδα και μνημόνιο» τον πείραξε στα νεύρα. Το ήπιε με τις καράφες επί ΓΑΠ και έβγαινε στα κανάλια και προέβαινε σε μύρια όσα κομπαρσιλίκια. Μούτες έκανε, κραυγές έβγαζε, δάκρυα έχυνε κι άφηνε χάχανα και λάχανα από το απύλωτο στόμα του. Βέβαια, παρότι μεθυσμένος, δεν ήτο αφελής. Οι μούτες, οι κραυγές, τα δάκρυα, τα χάχανα και τα λάχανα ήταν άπαντα εναρμονισμένα με την εξυπηρέτηση των καθαγιασμένων (από τις αγιαστούρες του Ντομινίκ Στρος Καν και του Σόιμπλε) σκοπών της «δανειακής σύμβασης». Ο Ανδρέας ήταν μνημονιακότερος των μνημονιακών. «Ω Λοβέρδε, υπουργέ μνημονιολάγνε των μνημονιολογιωτάτων!» αναφωνούσαν οι σφουγγοκωλάριοι της Μέρκελ όποτε τον αντίκριζαν.
