Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα: «Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση∙ άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια. Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία. Του απάντησα: Παραδέχομαι, ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012
Αντί για βιβλία… συσσίτια στα σχολεία
Πήρε κάποιους μήνες, στους υπουργούς τους Αδιάβαστους, να παραδεχθούν/καταλάβουν, πως όντως λιποθυμούν μαθητές στα σχολεία από την πείνα..
Ρωτούσαν τα δικά τους τα παιδιά να μάθουν τι συμβαίνει, αλλά τους έλεγαν: «στο σοσιαλιστικό κολέγιο όλα καλά, μπαμπά..»
Τελικά πως το κατάλαβαν; Κάποια στιγμή τα αιτήματα για νοσηλεία, ήταν περισσότερα από αυτά για παιδεία.
Οι Γερμανικές Εκτελέσεις
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ιστορικός - Συγγραφέας
Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη
Ημερομηνία: 01/12/2011
Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!
Ιστορικός - Συγγραφέας
Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη
Ημερομηνία: 01/12/2011
Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!
Ελευθερία και επιβίωση
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
"Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν"
Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στα οποία τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κλείνουν τους καλύτερους πολίτες των χωρών που καταδυναστεύουν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες κρατουμένων, επιβίωσαν ως επί το πλείστον, όχι εκείνοι που προσπάθησαν να σώσουν τη ζωή τους, αλλά εκείνοι που διατήρησαν το πνεύμα τους ελεύθερο!
Σχετικές επιστημονικές έρευνες αλλά και η κοινή πείρα δείχνει ότι είναι πρωταρχικής σημασίας το ηθικό των ασθενών ως προς την επιβίωσή τους. Απόδειξη για την σημασία που έχει το ηθικό όσον αφορά την επιβίωση είναι η αλματώδης αύξηση των ασθενειών και των θανάτων σε καταστάσεις ανελευθερίας, όπως αυτή που ζούμε τώρα στην Ελλάδα. Λένε ότι εκείνοι που πεθαίνουν θέλουν να πεθάνουν. Απόδειξη οι αυτοκαταστροφικοί δρόμοι που ακολουθούν χωρίς επίγνωση πολλοί άνθρωποι (τσιγάρο, αλκοόλ, ουσίες, ξενύχτια, ακόλαστη ζωή κ.ά.).
"Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν"
Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στα οποία τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κλείνουν τους καλύτερους πολίτες των χωρών που καταδυναστεύουν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες κρατουμένων, επιβίωσαν ως επί το πλείστον, όχι εκείνοι που προσπάθησαν να σώσουν τη ζωή τους, αλλά εκείνοι που διατήρησαν το πνεύμα τους ελεύθερο!
Σχετικές επιστημονικές έρευνες αλλά και η κοινή πείρα δείχνει ότι είναι πρωταρχικής σημασίας το ηθικό των ασθενών ως προς την επιβίωσή τους. Απόδειξη για την σημασία που έχει το ηθικό όσον αφορά την επιβίωση είναι η αλματώδης αύξηση των ασθενειών και των θανάτων σε καταστάσεις ανελευθερίας, όπως αυτή που ζούμε τώρα στην Ελλάδα. Λένε ότι εκείνοι που πεθαίνουν θέλουν να πεθάνουν. Απόδειξη οι αυτοκαταστροφικοί δρόμοι που ακολουθούν χωρίς επίγνωση πολλοί άνθρωποι (τσιγάρο, αλκοόλ, ουσίες, ξενύχτια, ακόλαστη ζωή κ.ά.).
Τι γίνεται;
Το δεύτερο πράγμα είναι ότι αυτοί οι τύποι, όλοι μαζί, ίσως εκπροσωπούν το 1/3 του πληθυσμού, αν και στην πραγματικότητα, αν βγάλεις τους συγγενείς και φίλους και επίδοξους καρεκλάτους, μπορεί και ούτε το 1/10. Και,το χειρότερο, αν πάρεις όοολους μαζί όσους δηλώνουν ότι είναι
πολιτικοί, ζήτημα εάν με φίλους, συγγενείς, και σκύλους, γάτες και καναρίνια, ίσως πιάνουν το 50%. Και όλοι, ή σχεδόν όλοι, έχουν σαν μόνο σκοπό την διαχείριση της Ξένης Βοήθειας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)