Ακούγεται ίσως παράξενα η προτροπή για αγαλλίαση σε μια εποχή και σε μια περιοχή οπού γύρω ο θάνατος χορεύει με τον πιο κυνικό τρόπο, με την κλαγγή των οπλών και τον θρήνο των διωκομένων. Αυτόν τον καιρό η πραγματικότητα που μας κυκλώνει είναι καταθλιπτική. Πυρκαγιά πολέμου, προσφυγιά, ανέχεια, αβεβαιότητα, απόγνωση. Παραταύτα, η ανέσπερη ημέρα της Αναστάσεως, «αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος», είναι για μας αστείρευτη πηγή εσωτερικής χαράς. Σε οποιεσδήποτε συνθήκες, παραμένουμε «Εκκλησία [...] αγγελλομένη εν τω πάθει του Κυρίου [...] και εν τη αναστάσει αυτού» (Αγ. Ιγνάτιος)· Εκκλησία που δέεται και αγωνίζεται για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου.
