Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Αναστάσιμη αγαλλίαση μέσα στις δοκιμασίες

«Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».

Ακούγεται ίσως παράξενα η προτροπή για αγαλλίαση σε μια εποχή και σε μια περιοχή οπού γύρω ο θάνατος χορεύει με τον πιο κυνικό τρόπο, με την κλαγγή των οπλών και τον θρήνο των διωκομένων. Αυτόν τον καιρό η πραγματικότητα που μας κυκλώνει είναι καταθλιπτική. Πυρκαγιά πολέμου, προσφυγιά, ανέχεια, αβεβαιότητα, απόγνωση. Παραταύτα, η ανέσπερη ημέρα της Αναστάσεως, «αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος», είναι για μας αστείρευτη πηγή εσωτερικής χαράς. Σε οποιεσδήποτε συνθήκες, παραμένουμε «Εκκλησία [...] αγγελλομένη εν τω πά­θει του Κυρίου [...] και εν τη αναστάσει αυτού» (Αγ. Ιγνάτιος)· Εκκλησία που δέεται και αγωνίζεται για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου.

Ο Θεός όμως δια της Αναστάσεώς του "καταδικάζει" τους ανθρώπους εις Αθανασίαν.

Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον, ο Θεός όμως δια της Αναστάσεώς του "καταδικάζε" τους ανθρώπους εις Αθανασίαν.

Δια τα κτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς, δια τας ύβρεις τας ευλογίας, δια τον θάνατον την Αθανασίαν.
Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν όσον όταν Τον εσταύρωσαν, και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη.
Διά τούτο, δια την ανθρωπίνην ύπαρξιν ο Αναστάς Κύριος είναι τα πάντα εν πάσιν εις όλους τους κόσμους.