Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πώς νιώθουμε την παρουσία του Θεού; Πώς είναι να ζούμε με την αίσθηση ότι είμαστε μπροστά στο Θεό; Οπωσδήποτε δεν μπορώ να ζω μπροστά στο Θεό και να έχω την αίσθηση της παρουσίας Του, όταν η συνείδησή μου με κατηγορεί. Το πρώτο πράγμα που νιώθω όταν η συνείδησή μου με ελέγχει είναι να αποφύγω να θυμάμαι το Θεό και τον έλεγχο της συνείδησής μου. Δεν θέλω ούτε να ακούω γι΄ Αυτόν. Θέλω να κρυφτώ, σαν τους πρωτοπλάστους, όταν παρέβησαν την εντολή Του.

Πώς ξέρουμε ότι είναι έτοιμη η ψυχή μας, να ζήσει μετά το θάνατο του σώματος, ως πνεύμα στον πνευματικό κόσμο; Πώς είναι ο άνθρωπος ως πνεύμα; Πώς είναι η μορφή του; Πώς είναι ο κόσμος του, οι σκέψεις του, οι προσδοκίες του, οι χαρές και οι λύπες του; Ξέρουμε ότι διαφέρουν οι σωματικές χαρές και οι θλίψεις από τις χαρές και τις θλίψεις του πνεύματος. Τις σωματικές νιώθουμε με τις αισθήσεις του σώματος. Το ίδιο και τις χαρές και λύπες του πνεύματος, τις νιώθουμε με τις πνευματικές αισθήσεις.

Η απελπισία

Ο άνθρωπος ποτέ δεν πρέπει να απελπίζεται. Όσα κακά και αν κάμη, σε όσα αμαρτήματα και αν πέση, ποτέ δεν πρέπει να χάνει το θάρρος του, διότι ο διάβολος δεν χαίρεται με τίποτα άλλο παρά μόνον όταν ιδή τον άνθρωπον ότι έπεσεν εις απόγνωσιν. Όσα πολλά και μεγάλα αμαρτήματα να κάμη κανείς, ακόμα και ασεβής να γίνη, δεν μένει ευχαριστημένος ο διάβολος, διότι γνωρίζει ότι ο Θεός είναι Θεός ελέους, Θεός ευσπλαχνίας, και όταν μετανοήση ο άνθρωπος, τον δέχεται πάλιν. Αλλά όταν ιδή ότι έχασε τας ελπίδας του, ότι έχασε πλέον την πίστιν που είχε εις τον Θεόν, τότε δεν φοβείται καθόλου, αλλά καθίζει εις τον θρόνον του και μένει κατά πολλά ευχαριστημένος, διότι γνωρίζει ότι εκέρδισεν αυτόν τον άνθρωπον. Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει ποτέ να απελπίζεται.

Η απελπισία έρχεται, όταν δεν πηγαίνεις εις την εξομολόγησιν να λες τους λογισμούς σου και τις ιδέες σου να παίρνεις συμβουλάς, αλλά όταν βαδίζης με τις ιδικές σου ιδέες και δεν συμβουλεύεσαι άλλον. Πολλοί άνθρωποι που δεν επήγαιναν να συμβουλευθούν κανέναν, απελπίσθηκαν· και άλλοι έπεσαν στη θάλασσα και επνίγηκαν, άλλοι με το μαχαίρι, άλλοι με το τουφέκι, άλλοι με το πιστόλι, αφαίρεσαν μόνοι την ζωήν τους. Αυτοί κατ’ ευθείαν πηγαίνουν στην κόλασι και η εκκλησία δεν τους δέχεται ούτε τους μνημονεύει ούτε τους θάπτει. Η αιτία που έρχεται η απελπισία εις τον άνθρωπον είναι η υπερηφάνεια.

Ελεϊνή μεθόδευση για τους αποσπασμένους στα κομματικά γραφεία!

ΔΙΑΤΑΞΗ-ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΚΛΗΤΟΥΣ ΣΕ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΑ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ!

Τραβάει ο… οργανισμός τους τις φάπες!

Με σχετική ρύθμιση που εντάχθηκε στο πολυνομοσχέδιο οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν αποσπαστεί σε βουλευτικά και κομματικά γραφεία εξαιρούνται από την “κινητικότητα”!

Διάταξη – πρόκληση περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο καθώς μεταξύ των προαπαιτούμενων για την εκταμίευση της δόσης «παρείσφρησε» διάταξη, που εξαιρεί από την κινητικότητα εκείνους τους δημόσιους υπαλλήλους που έχουν αποσπαστεί σε υπουργικά γραφεία.

Το οικογενειακό δράμα του πατέρα Γιάννη

Όλοι πιστεύαμε μέχρι σήμερα οτι το χαζό παιδί της μεγάλης “δημοσιογραφικής” οικογένειας ήταν ο Μανώλης, ο “ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τίποτα“.

Με τα αποκαλυπτήρια της νέας ΕΡΤ, αποκαλύπτεται η τραγελαφική ανικανότητα και του αδελφού του.

Η νέα ΕΡΤ, που έγινε “ΕΔΤ” (λες και έβαλαν τον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη να πει “ΕΡΤ”), δείχνει οτι δεν είναι μόνο ο Μανώλης που έχει IQ μπανάνας.

Είναι και ο Παντελής.

Τι σημαίνει διαπραγμάτευση με την ΕΕ και την Τρόϊκα;

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Διαπραγμάτευση σημαίνει «κάτι δίνω, κάτι παίρνω».

Με τα μνημόνια ξέρουμε όλοι καλά τι παίρνουμε.
Χρήμα το οποίο δεν μπαίνει καν στις τσέπες μας.
Παρά πάει κατευθείαν στους διάφορους έξωθεν πιστωτές παλαιότερων δανείων. Πάλι δηλαδή σ’ αυτούς που μας δίνουν τις δόσεις.

Γιατί μας χτύπησε βαριά κατάρα

«Ο Αχιλλεύς θρηνεί τον Πάτροκλο».
Έργο του Gavin Hamilton
(1723 – 1798).

Ο νεκρός Πάτροκλος εμφανίζεται σε όνειρο στον Αχιλλέα και του ζητάει ταφή:
«Θάπτε με όττι τάχιστα, πύλας Αίδαο περήσω• τήλέ με είργουσι ψυχαί είδωλα καμόντων, ουδέ με πω μίσγεσθαι υπέρ ποταμοίο εώσιν, αλλ’ αύτως αλάλημαι αν’ ευρυπυλές Άϊδος δω».
«Θάψε με όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να περάσω τις πύλες του Άδη. Μακριά με κρατούν οι ψυχές, οι ίσκιοι των νεκρών. Ακόμα δεν με αφήνουν να περάσω το ποτάμι και να ενωθώ μαζί τους. Μόνο έτσι τριγυρνώ πάνω-κάτω μπροστά στο παλάτι του Άδη με τις πλατιές τις πύλες».
Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Ψ, στ. 71-74.