Σακελλαρίδης: Μαζί με τις σαπουνάδες πετάει και το μωρό…

Είναι να γελά και να θλίβεται κανείς με τις αντιφατικές αστειότητες κάποιων συριζαίων: Από τη μια διεκδικούν το «πολιτικό δικαίωμα» σε κάθε «ανωμαλία» και από την άλλη όταν καταγγέλλονται συγκεκριμένες δικές τους «ανωμαλίες», ΤΟΤΕ είναι «προσωπικό» το ζήτημα ή «προσωπικό δεδομένο»!!!
Αγνοούν οι άμοιροι το αλφάβητο:
Δεν υπάρχει «προσωπικό» ζήτημα, όταν ανάγεις κάθε προσωπική διαστροφή ΟΧΙ απλώς σε πολιτικό ζήτημα («πολιτική διεκδίκηση»), αλλά και σε «προοδευτικό» και «επαναστατικό» πολιτικό Δικαίωμα...

Ο Σακελλαρίδης, αυτός ο «ριζοσπάστης» νεοσσός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει ούτε την ελάχιστη πολιτική τόλμη και συνέπεια να υπερασπιστεί το …ριζοσπαστισμό του: Την αναγωγή των «ιδιαιτεροτήτων» (και των δικών του) σε «ριζοσπαστικό» πολιτικό δικαίωμα!!!

Συνωμοσιολογίες με κάποιον κύριο Viviani, τέως της Ιταλικής ΡΑΕ, νυν στην Τρόϊκα...

Όποιος δεν κατάλαβε τι έγινε με την ιδιωτικοποίηση της ΑΓΕΤ, ίσως να μην καταλάβει τι γίνεται τώρα... Θα μου πείτε τι κάθομαι και ξεσκαλίζω...

Υπήρξε καλύτερος ιδιοκτήτης της ΑΓΕΤ ή Λαφάρζ από ότι ο ...ο Τσάτσος; Τον θυμάται κανείς τον κακό βιομήχανο; Ούτε τον θυμάμαι, ούτε θυμάμαι πώς τον έφαγαν, ούτε θυμάμαι εάν τον έφαγε ο Εθνάρχης Καραμανλής όταν γύρισε από τις διακοπές του στην Γαλλία με το ...Ευρωπαϊκό ιδεώδες υπό μάλης, ή ο Αντρέας. Μάλλον ο Εθνάρχης. Πείτε με συνωμοσιολόγο, αλλά στην Γαλλία πήγε διακοπές, και έφαγε τον Τσάτσο και τον Ανδρεάδη (άλλος κακός) και με κάτι ενδιάμεσα στάδια η μεν ΑΓΕΤ πήγε στο Γαλλικό κομμάτι του καρτέλ των τσιμέντων, η δε Εμπορική κατέληξε στην Credit Agricole (ελέω Στουρνάρα νομίζω), άσχετα εάν τελικά η ίδια η Credit Agricole παραλίγο να ...πεθάνει το καλοκαίρι προς φθινόπωρο του 2011... Συνωμοσίες, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να γραφτεί καμιά φορά η Ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας από το 1973 μέχρι το 2000. Το 1973 γιατί τότε μας πέθανε η πετρελαϊκή κρίση, και το 2000 επειδή τότε, και με βούλα, μάς τέλειωσε η Ελληνική βιομηχανία. Βέβαια, την τελευταία φορά που πήγε κάποιος να γράψει την Ιστορία "Ελληνικής" βιομηχανίας, είχε ...κακά ξεμπερδέματα. Κατάσκοπος!

Ο Μάνος Σέργιος στο ΥΠΕΞ

Ο πρωταγωνιστής της διαφήμισης που έχει υπερπροβληθεί στα κανάλια είναι (σύμφωνα με το σενάριο) ένας ανθρωπάκος ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το άθλημα του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, τυγχάνει τόσο ασυγκράτητη ψωνάρα, ώστε όταν δέχεται τηλεφώνημα από τον Τάκη Φύσσα, ο οποίος του ζητά να ενταχθεί στην Εθνική, το πιστεύει! Αιφνιδιάζεται, αλλά δεν θεωρεί την κλήση εξωπραγματική, παρανοϊκή, ξεκούδουνη. Μαζεύει τα μπογαλάκια του και βουρ στον πατσά! Σαν έτοιμος από καιρό, σαν Βενιζέλος, νομίζει ότι, αν και αγύμναστος, άμπαλος και ντιπ καταντίπ «μυρωδιάς», θα μπορέσει να κοντράρει στα ίσια τα θηρία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η άγνοια κινδύνου είναι καλή για τα νιάτα, αλλά κάκιστη για τη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων. Αυτά αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τον Μάνο Σέργιο, ο οποίος νιώθει κάτι ανάμεσα σε Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι - όπως νιώθουν Σκολάρι, Σαμπέγια, Λεβ και Φαν Χάαλ όλοι όσοι παρακολουθούν αγώνες Μουντιάλ στις καφετέριες.

Δεν χρειαζόμαστε απλά ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε ανάταση.

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και του έθνους γενικότερα, δεν είναι απλά μια οικονομική αστοχία. Είναι πρόβλημα παρακμής. Παρακμή σε όλους τους τομείς. Μια παρακμή που ξεκινά από τους θεσμούς και φθείρει αναπόδραστα ολόκληρη την κοινωνία και το έθνος.

Αν το πρόβλημά μας ήταν απλά μια οικονομική αστοχία σε μια καλοκουρδισμένη οικονομική μηχανή, τότε ίσως τα γιατροσόφια της τρόϊκας θα ήταν αρκετά να κάνουν τη μηχανή να δουλέψει και πάλι. Όμως εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί επιταχυνόμενης παρακμής σε όλους τους τομείς. Τίποτε δεν μένει όρθιο. Η παρακμή έχει ως αφετηρία τους θεσμούς οι οποίοι έχουν διαβρωθεί πλήρως και δεν μπορούν να προσφέρουν πλέον τίποτα το υγιές. Αυτή η παρακμή εξαπλώθηκε στην πολιτική, στην οικονομία και στον πολιτισμό. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να υπάρξει πάτος στο βαρέλι. Η οικονομική ύφεση κάποτε βρίσκει πάτο, η παρακμή ποτέ, μέχρι να διαλύσει μια κοινωνία.

Ο δήμος Πειραιά και η εξέλιξη της διαπλοκής

Ποιός Τσίπρας...Μαρινάκης. Η μητέρα όλων των μαχών έγινε στον Πειραιά και αυτό που συνέβη εκεί είναι πιο ιστορικό από τη νίκη ενός αριστερού κόμματος.

Ο χαμός των μετεκλογικών εξελίξεων και η αναμονή του ανασχηματισμού μας ανάγκασαν σε μια μεγάλη παράλειψη. Να μην δώσουμε την δέουσα σημασία σε αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων εκλογών: τη νίκη του συνδυασμού Μώραλη-Μαρινάκη στον Πειραιά.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Τα τηλεοπτικά συνεργεία είναι στο εκλογικό κέντρο του Πειραιά για να ακούσουν τις δηλώσεις του μεγάλου νικητή, του νέου δημάρχου Πειραιά, Γιάννη Μώραλη. Περιέργως, όλες οι κάμερες δεν είναι στραμμένες στον Μώραλη, είναι στον Βαγγέλη Μαρινάκη ο οποίος δακρυσμένος αφιερώνει τη νίκη στα παιδιά του Πειραιά και στον πατέρα του Μιλτιάδη Μαρινάκη. Περιχαρείς σε μια γωνιά διάφοροι υποστηρικτές του Μώραλη και… αφανείς ήρωες όπως ο γιος του Σωκράτη Κόκκαλη, Πέτρος.