Ποιός Τσίπρας...Μαρινάκης. Η μητέρα όλων των μαχών έγινε στον Πειραιά και αυτό που συνέβη εκεί είναι πιο ιστορικό από τη νίκη ενός αριστερού κόμματος. Ο χαμός των μετεκλογικών εξελίξεων και η αναμονή του ανασχηματισμού μας ανάγκασαν σε μια μεγάλη παράλειψη. Να μην δώσουμε την δέουσα σημασία σε αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων εκλογών: τη νίκη του συνδυασμού Μώραλη-Μαρινάκη στον Πειραιά.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Τα τηλεοπτικά συνεργεία είναι στο εκλογικό κέντρο του Πειραιά για να ακούσουν τις δηλώσεις του μεγάλου νικητή, του νέου δημάρχου Πειραιά, Γιάννη Μώραλη. Περιέργως, όλες οι κάμερες δεν είναι στραμμένες στον Μώραλη, είναι στον Βαγγέλη Μαρινάκη ο οποίος δακρυσμένος αφιερώνει τη νίκη στα παιδιά του Πειραιά και στον πατέρα του Μιλτιάδη Μαρινάκη. Περιχαρείς σε μια γωνιά διάφοροι υποστηρικτές του Μώραλη και… αφανείς ήρωες όπως ο γιος του Σωκράτη Κόκκαλη, Πέτρος.
Αυτή η εικόνα λοιπόν είναι κατά τη γνώμη του antinews η σημαντικότερη των εκλογών. Δεν πάει να λένε για τη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε, για το μήνυμα και τους αποδέκτες τους. Η μητέρα όλων των μαχών έγινε στον Πειραιά και αυτό που συνέβη εκεί είναι πιο ιστορικό από τη νίκη ενός αριστερού κόμματος, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή το antinews ήταν το μοναδικό μέσο ενημέρωσης που πήγε κόντρα σ’ αυτό το μόρφωμα που στήθηκε στο μεγάλο λιμάνι, πλέον μπορούμε με απόλυτη σιγουριά να πούμε ένα και μόνο πράγμα: Στον Πειραιά η διαπλοκή απέκτησε επίσημο πολιτικό φορέα. Απέκτησε πρόσωπο, ήρθε και επίσημα στην εξουσία.
Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία να αναφερθούμε εν ολίγοις στην εξέλιξη της διαπλοκής στην Ελλάδα.
Μετά τον εμφύλιο το σχέδιο Μάρσαλ πήγε κυρίως στους μαυραγορίτες και τα υπολείμματα της προπολεμικής αστικής τάξης. Δημιουργήθηκε έτσι μια νέα «αστική τάξη» που όμως δεν νοιάστηκε για την εκβιομηχάνιση και την ανάπτυξη της χώρας αλλά μόνο για την τσέπη της. Απέβλεπε μόνο στο ευκαιριακό κέρδος, εκμεταλλευόμενη την υπανάπτυκτη αγορά της χώρας και επωφελούμενη από τις σχέσεις με το μετεμφυλιακό κράτος. Περιττό να σημειωθεί ότι η νοοτροπία αυτή κυριάρχησε έκτοτε και στους διαδόχους τους.
Η διακυβέρνηση του «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν η χαρά του εργολάβου με το άναρχο σχέδιο ανοικοδόμησης της Ελλάδας και κυρίως της Αθήνας. Στα θετικά του οι κρατικοποιήσεις οργανισμών,όπως η ΔΕΗ, και τραπεζών, όπως του Ανδρεάδη, που έγιναν για να υποβοηθήσουν την ανάπτυξη, αλλά κάθε άλλο παρά το πέτυχαν.
Μέχρι και τον Καραμανλή μπορούμε πάντως να πούμε ότι οι επιχειρηματίες κρατούσαν αποστάσεις από την πολιτική και σε γενικές γραμμές ήταν "σούζα" στους πολιτικούς και ιδίως στον Καραμανλή. Ομοίως και οι εφοπλιστές που γιγαντώθηκαν μετά τον Πόλεμο και ανέδειξαν την ελληνική ναυτιλία σε παγκόσμια δύναμη.
Η ιστορία αλλάζει από την ήττα της ΝΔ στις εκλογές του 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Υπό την ηγεσία και την διακριτική καθοδήγηση του Χρήστου Λαμπράκη κάνει την εμφάνιση της μια νέα τάξη μεγαλοεπιχειρηματιών (Κοσκωτάς, Μπόμπολας, Κόκκαλης με Ζήμενς κ.λπ.) που αναλαμβάνει σιγά - σιγά τον έλεγχο όλης της παραγωγής. Ταυτόχρονα ξεσπούν τα πρώτα μεγάλα σκάνδαλα, κυρίως στις τηλεπικοινωνίες, που κατά την γνώμη μας συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τον πολιτικό βίο και δεν έχουν τιμωρηθεί.
Μέχρι το Χέρφιλντ και την ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου οι πολιτικοί διατηρούσαν τον έλεγχο των επιχειρηματιών με αντάλλαγμα πολλά… βαζάκια μέλι όπως αποκαλύπτουν σήμερα οι περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου και πολλές κούτες με πάμπερς.
Επί Μητσοτάκη μπαίνουμε καθαρά στην εποχή της διαπλοκής. Με μια παρεξήγηση όμως που φρόντισε να δημιουργήσει προς όφελός από την πρώτη στιγμή που εισήγαγε αυτόν τον νεολογισμό ο αρχιερέας της. Εισήγαγε λοιπόν την λέξη «διαπλοκή» απομακρύνοντας την ευθύνη από τους πολιτικούς και επικεντρώνοντας την στους επιχειρηματίες. Όμως εξ' ορισμού «διαπλεκόμενοι» δεν μπορεί να είναι οι επιχειρηματίες, αλλά οι πολιτικοί. Επειδή ο επιχειρηματίας την δουλειά του κοιτάζει να κάνει. Ο πολιτικός είναι ο διαπλεκόμενος και η αλήθεια είναι ότι για τον Μητσοτάκη ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά, τόσα που βαριόμαστε να τα επαναλάβουμε. Αλλά και πάλι οι επιχειρηματίες δεν έχουν τον κυρίαρχο ρόλο και φροντίζουν να απομακρύνουν τον Μητσοτάκη ως ένα αντίπαλο ...δέος.
Επί Σημίτη αρχίζει η παράδοση της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική διαπλοκή. Όταν ο Καραμανλής ο νεότερος χαρακτήριζε μέσα στη Βουλή τον Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής» ίσως κάτι να ήξερε περισσότερο. Εκείνη την εποχή έγιναν σημεία και τέρατα. Ανατράφηκαν οι Τσουκάτοι, οι Ακηδες, οι Ζήγροι, οι Σμπώκοι, οι Παπαντωνίου κ.λπ. Η Ζήμενς συνέχισε το πάρτι της, οι γερμανικές εταιρείες έδιναν τεράστιες μίζες για προμήθειες από τη ΜΑΝ, την Ferostaal κ.λπ. Οι μεσάζοντες όπλων έκοβαν βόλτες στο Πεντάγωνο και μοίραζαν δολάρια, ρούβλια, γαλλικά φράγκα και μάρκα.
Οι εθνικοί προμηθευτές γιγαντώθηκαν και… μπήκαν στο κρεβάτι του χωριάτη που τους έδωσε θάρρος. Κόκκαλης, Μπόμπολας, λοιποί εργολάβοι έκαναν πάρτι ενώ το μαύρο χρήμα έμπαινε κι έβγαινε από τα κομματικά ταμεία. Η συγκυβέρνηση πολιτικών και διαπλεκόμενων έλαβε τον πιο… επίσημο χαρακτήρα.
Σήμερα φοβούμεθα ότι από τον Πειραιά περνάμε στην επόμενη φάση. Μια ομάδα επιχειρηματιών φαίνεται ότι αποφάσισε πως δεν χρειάζεται πλέον τους πολιτικούς για να κάνει τις δουλειές της και αποφάσισε να κυβερνήσει η ίδια. Το είδαμε στον Πειραιά, το είδαμε και στον Βόλο. Μην αποκλείετε λοιπόν να το δούμε στις επόμενες εκλογές και σε άλλες πολλές πόλεις και κάποια στιγμή να δούμε και μεγαλοεπιχειρηματία, υποψήφιο πρωθυπουργό, έναν Έλληνα Μπερλουσκόνι.
Ο λαός του Πειραιά επέλεξε χωρίς να νοιάζεται αν υπάρχει μια αγοραία αίσθηση της πολιτικής. Αν ο Κόκκαλης για άλλη μια φορά νίκησε το κράτος και το δίκαιο. Αν εξωνημένα μέσα ενημέρωσης γλείφουν από το πρωί ως το βράδυ...Και βεβαίως αν υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί του χείριστου είδους. Και ο νοών νοήτω.
«Είναι τρελός, είναι τρελός ο Πρόεδρος», φώναζαν οι ψηφοφόροι του Μώραλη και του Μαρινάκη όταν ο τελευταίος πανηγύριζε. Το ίδιο σύνθημα φώναζαν και στο Καραϊσκάκη στη φιέστα των πρωταθλητών για να επιβεβαιωθεί με το πιο επίσημο τρόπο αυτό που το antinews είπε από την πρώτη στιγμή. Ότι δηλαδή ποδοσφαιροποιείται η πολιτική ζωή του τόπου προκειμένου να γίνουν κομματάρχες οι διαπλεκόμενοι.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι η συμπεριφορά ορισμένων κομματιών της Νέας Δημοκρατίας. Υπουργοί όπως ο Αρβανιτόπουλος, κομματικά στελέχη όπως οι μισοί ΟΝΝΕΔΙΤΕΣ που έκαναν αβάντες για λίγα… εισιτήρια στα επίσημα του Ολυμπιακού. Αλλά και ορισμένοι «αφανείς» νεοδημοκράτες (ξέρουν αυτοί ποιοι είναι) που για λόγους που επίσης ξέρουν αυτοί, στήριξαν τον συνδυασμό Μώραλη, αποδομώντας τον Β. Μιχαλολιάκο. Όχι γιατί θεωρούσαν τον δεύτερο κακό δήμαρχο που έπρεπε να αλλάξει. Αλλά γιατί απλά έπρεπε ο Μαρινάκης να γίνει ο big boss ή καλύτερα ο… patrone του Πειραιά. Όλοι αυτοί θα πληρώσουν σύντομα τα επίχειρα της προδοσίας. Η αρχή έγινε με τον Αρβανιτόπουλο.
Και αν στο μέλλον δούμε χειρότερες καταστάσεις και στην κεντρική πολιτική σκηνή, αν δούμε τον Μπερλουσκονισμό να σαρώνει και την Ελλάδα, μην απορήσουμε και μην βλαστημήσουμε. Ο «παραπλανημένος» λαός μας τέλειωσε.
FactorX - Αριστερός Ψάλτης
antinews.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου