Τί γίνεται με την «Ελληνοφρένεια»;

Αβέβαιο το μέλλον της «Ελληνοφρένειας» στον ΣΚΑΪ.

Μετά την επίθεση του Γιάννη Αλαφούζου στον Θύμιο Καλαμούκη, ενώπιον των εργαζομένων του σταθμού, η τύχη της πιο δημοφιλούς εκπομπής του ραδιοφώνου κρέμεται από μια πάααααρα πολύ λεπτή κλωστή…

Οι συντελεστές της «Ελληνοφρένειας», παρά το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του σταθμού δήλωσε πρόθυμος να ανακαλέσει την προσβλητική του αναφορά στον Θύμιο Καλαμούκη, νιώθουν ότι το πάλαι ποτέ οικογενειακό περιβάλλον του ΣΚΑΪ δεν είναι πια το πλέον κατάλληλο για να φιλοξενεί τον ανατρεπτικό τους λόγο.

Αντί σεισάχθειας, άχθος αρσύρης

«1821 η γέννηση ενός έθνους», έτσι διαφημίζεται το υπό τον κ. Βερέμη νέο ιστορικό έργο για την επανάσταση του '21. Όμως η «γέννηση ενός έθνους» θα μπορούσε να αφορά σε μια επανάσταση όπως η Αμερικανική του 1776, η οποία όντως γέννησε ένα νέο έθνος, το Αμερικανικό.

Η επανάσταση όμως του 1821 γέννησε το (νέο) κράτος ενός έθνους. Πράγμα τελείως διαφορετικό! Και στην εποχή μας αυτές οι διαφορίτσες τυγχάνουν κρίσιμες.

Το WikiLeaks δεν πιάνει μία μπροστά στον … Φίλιπ Εϊτζυ

Tο 1975, o Φίλιπ Εϊτζυ, πρώην πράκτορας της CIA, με τη δημοσίευση εκατοντάδων ονομάτων σταθμαρχών και πρακτόρων της υπηρεσίας σε όλο τον κόσμο, προκάλεσε το σοβαρότερο ξήλωμα κατασκοπευτικών δικτύων που είχε γίνει μέχρι τότε. Μεταξύ των άλλων, οι αποκαλύψεις του Εϊτζυ, οδήγησαν και στην εκτέλεση του αμερικανού σταθμάρχη στην Αθήνα, Ρίτσαρντ Γουέλς, από τη 17Ν. Βέβαια, μια από τις «παράπλευρες», αλλά άκρως ουσιαστικές συνέπειες της «υπόθεσης Εϊτζυ», ήταν ότι η CIA πέρασε αμέσως μετά στον έλεγχο των «σκληρών», με επικεφαλής τον μπαμπά Τζώρτζ Μπούς. Ο ιδρυτής του σάϊτ Wikileaks, με τα εκατοντάδες χιλιάδες ντοκουμέντα και με τις εκθέσεις αμερικανών διπλωματών, τι θα πετύχει άραγε;

Δεν είναι ένα γήπεδο όπου όλοι οι παίχτες κάνουν τα πάντα!

Ο κόσμος των ανθρώπων δεν είναι ένας πουρές – ένα ομοιογενές και λείο μείγμα, περασμένο ίσως από μίξερ, όπου τίποτε δεν ξεχωρίζει και δεν διατηρεί την ιδιαιτερότητά του. Είναι, αν θέλουμε να συνεχίσουμε με γαστρονομικές παρομοιώσεις, μια μεγάλη σαλάτα όπου μυριάδες συστατικά ανακατεύονται, έρχονται ή δεν έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο, ανταλλάσσουν μόρια κι ενέργεια, μετασχηματίζονται ίσως χημικά, μοιράζονται κι ενώνουν γεύσεις, μυρωδιές, υφή, συνδυασμούς που μιλούν στις αισθήσεις. Αλλά το κάθε συστατικό διατηρεί μέχρι το τέλος κάτι το ιδιαίτερο, που και τα άπειρα και, πολύ περισσότερο, τα έμπειρα αισθητήρια όργανα είναι σε θέση να το ξεχωρίσουν και να το αποδώσουν ως ιδιαιτερότητα.

Το σκηνοθετημένο σώου του Μίκη

Χάσαμε την ψυχραιμία μας και θα μιλήσουμε σκληρά. Σκληρά εναντίον όλων αυτών των απελπισμένων «προβάτων» που τρέχουν να βρούνε τσοπάνο σε Καίσαρες…
Η ιστορική ρήση «άρτον και θεάματα» ανήκει στο ρωμαϊκό καισαρισμό. Στις ρωμαϊκές φιέστες παραγόταν το έργο της απάτης…
Σήμερα η ίδια συνταγή εφαρμόζεται από τους Καίσαρες της εποχής μας: Πιο μακάβρια, πιο ολοκληρωτική, πιο τελετουργική και με αχαλίνωτη, ειδωλολατρική φρενοβλάβεια, πολυεδρικότητα και θεαματικότητα.
Ο Μίκης είναι ένα από τα είδωλα αυτής της καθεστωτικής συνταγής, ένα από τα σκηνικά αυτής της φρενοβλάβειας του καθεστωτικού θεάματος…