Σωτηρία

Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της σωτηρίας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι απλά ένα "πρόγραμμα βελτιώσεως της ζωής", πως δεν συνιστά απλά μια επινόηση για να υπερνικήσουμε τις καθημερινές αντιξοότητες της ζωής, ούτε και ένα σύνολο αφηρημένων αρχών και κανόνων συμπεριφοράς. Η σωτηρία προϋποθέτει πως κάποιος χάνεται. Εκείνος που πνίγεται, εκείνος που καταβροχθίζεται από τις φλόγες, εκείνος που πέφτει από το χείλος του γκρεμού δεν προσεύχεται για κάποια ανακούφιση, ούτε προφέρει παρηγορητικές λέξεις, αλλά προσεύχεται για τη σωτηρία. Ωστόσο αυτή ακριβώς η αίσθηση της απώλειας και συνεπώς η εμπειρία του χριστιανισμού ως σωτηρίας είναι που έχει καταπνιγεί στο διάβα των αιώνων του χριστιανισμού. Οι περισσότεροι χριστιανοί συνεχίζουν από συνήθεια να λένε τέτοιες λέξεις "Σωτήρας", "Σωτηρία", "Σώσον ημάς", αλλά μέσα τους ασυνείδητα βιώνουν αυτές τις λέξεις με διαφορετικό τρόπο απ' ότι οι πρώτοι χριστιανοί.

Το πρόσχημα της οικονομικής φρίκης και ο πνευματικός διωγμός!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στη σημερινή κατάσταση ανελευθερίας στη χώρα μας κανένα πολιτικό κόμμα δεν είναι αληθινό. Το ότι κάποιοι ασκούν την εξουσία εναντίον της αληθείας, είναι ένα ζωντανό παράδειγμα της διαφθοράς στην οποία μπορεί να φτάσει η πολιτική μέθοδος.

"Να ζείτε στον κόσμο, και να μην είστε εκ του κόσμου τούτου, δηλαδή να μην εφαρμόζετε τις μεθόδους του κόσμου τούτου", λέει ο Ιησούς. "Ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού". Στον σπερματικό λόγο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας η αλήθεια αυτή είναι διατυπωμένη στο μύθο του Κρόνου, όπου ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του. Ο Κρόνος, δηλαδή ο χρόνος τρώει τα παιδιά του που παρέρχονται μαζί με τον κόσμο και την επιθυμία αυτού.

Η Ορθοδοξία είναι αιώνια. Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Δεν νοείται Ορθοδοξία θνησιμιαία σαν την πολιτική. Ούτε υπάρχει αγαθή πολιτική. Η πολιτική είναι ασθένεια και εκείνοι που θέλουν να εξουσιάζουν τους άλλους είναι ασθενείς και χρειάζονται θεραπεία.

Την ευθύνην των Επαναστάσεων φέρουσιν ουχί οι εκτελούντες, αλλ' οι καθιστώντες αυτάς αναποδράστους

Κατά την τριήμερο περί "ψήφου εμπιστοσύνης" παράστασιν ενθοπατέρες τινες (της απομονωθείσας κυνοβουλευτικής "πλειοψηφίας") εμνήσθησαν του Χαριλάου Τρικούπη και της δεινής χρεοκοπίας του 1895 (αν και μέχρι τώρα αρκετοί εξ αυτών πιθανώς τον εγνώριζαν ως "οδό", επί της οποίας, επί σειρά ετών, έκειτο η Ιερά Καθέδρα του Σοσιαλισμού).
Πάντως, γνωστόν τυγχάνει ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης εισήλθε στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικών δρωμένων με την δημοσίευσιν (1874) του περιφήμου άρθρου του "Τις πταίει". Όμως, μια άλλη φράση του (πέραν του "Τις πταίει" και του "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν") καθίσταται ολοένα και πιο επίκαιρη: Σε ένα -λίγο μεταγενέστρο- άρθρο του, με τίτλο "Παρελθόν και ενεστώς", ο Χαρίλαος Τρικούπης επισημαίνει (και προειδοποιεί):

Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ: Τραγικά "λίγοι" αλλά ευτυχώς υπάρχει ο λαός...

Ειλικρινά, δεν γνωρίζουμε τι περισσότερο από τα δύο ακόλουθα ενδεχόμενα ισχύουν: Είναι τόσο πολύ μεγάλος πολιτικός «παίκτης» ο Γιώργος Παπανδρέου ή τόσο αφελείς οι βουλευτές και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματός του; Μπορεί βέβαια να συμβαίνουν και τα δύο.

Γιατί αυτά που έχουν εκτυλιχθεί τις τελευταίες ημέρες και ώρες δείχνουν πόσο «λίγοι», «ελάχιστοι» θα λέγαμε, είναι όλοι οι βουλευτές-μέλη της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ.

Έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποιον που ήθελαν να ανατρέψουν με αντάλλαγμα, τι; Ότι αύριο θα επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Για να κάνει, τι; «Να συζητήσει»!

Ευρωπαϊκή Ένωση = Γερμανικός πύργος της Βαβέλ

Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 27 χώρες που συνεννοούνται σε σπαστά αγγλικά πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα τους Γερμανούς.

Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ένα πολύ διδακτικό ανέκδοτο: «Το Πυθαγόρειο Θεώρημα έχει 24 λέξεις. Το Πάτερ Ημών, 59 λέξεις. Η αρχή του Αρχιμήδη για την άνωση 15 λέξεις. Οι δέκα εντολές 139 λέξεις. Η ιστορική ομιλία του Αβραάμ Λίνκολν, το 1863, στο κοιμητήριο του Γκέτισμπεργκ με θέμα τον Αμερικανικό Εμφύλιο πόλεμο, 273 λέξεις. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ 1.326 λέξεις. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ 4.609 λέξεις. Οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πώληση του λάχανου... 26.911 λέξεις!» Όλοι οι αριθμοί είναι καρατσεκαρισμένοι εκτός από τον τελευταίο, ο οποίος αφορά τα λάχανα εις τας Ευρώπας. Ο συντάκτης του ανεκδότου μάλλον δεν έψαξε αρκετά τις χαοτικές σελίδες του Ευρωκοινοβουλίου, της Κομισιόν και των διάφορων παραμάγαζων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η λαχανολογία των Βρυξελλιωτών πρέπει να υπερβαίνει τις 100.000 λέξεις (αν συμπεριληφθούν στο άθροισμα τα μπρόκολα, τ' αγγούρια, τα καρότα, τα σέληνα και τα μπανανόμηλα). Είναι ευκολότερο να σκοντάψεις σε παραπεταμένες ράβδους χρυσού στην Πανεπιστημίου από το να βρεις κάτι εύληπτο και σύντομο στις χωματερές των λέξεων που αραδιάζουν οι γραβατωμένοι κομισιονάριοι στο Ίντερνετ. Απελπισία!

Ευρωπαίοι μικροσκοπικοί πολιτικοί «γίγαντες».

Ο Κλεισθένης γράφει.

Παρακολουθώντας τα όσα ευτράπελα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα σου ‘ρχεται να βάλεις τα κλάματα ή αν είσαι οικονομικά εύρωστος να βάλεις τα γέλια.
Εδώ το παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα σείεται και οι πολιτικοί μας νάνοι διαγκωνίζονται για τις καρέκλες.
Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, την Ευρώπη του «προγραμματισμού, της «μεθοδικότητας» και άλλων κατσαρών τριχών που διατυμπάνιζαν οι ευρωλάγνοι, οι ευρωλιγούρηδες τις τελευταίες δεκαετίες.

Πριν το 1990 υπήρχαν τρεις κλειστές και περιχαρακωμένες οικονομικά περιοχές του πλανήτη.
Το σοβιετικό μπλοκ, η Κίνα και η Ινδία.
Η σοβιετία και η Κίνα λόγω πολιτικού συστήματος και η Ινδία λόγω φτώχειας.
Στην σοβιετική ένωση και την Κίνα οι περισσότερες εμπορικές ανταλλαγές και διακίνηση κεφαλαίων γίνονταν εντός των τεράστιων σε πληθυσμό και έκταση περιοχών τους.

Αγώνας. Αυτοσκοπός ή μέσο.

Δυστυχώς πολλοί από μας ξεκινάμε ένα αγώνα ως αυτοσκοπό. Και ξεχνάμε πως ο αγώνας μας είναι για τον παράδεισο. Αγωνιζόμαστε λες και ο "αιώνας τούτος" μπορεί ή πρέπει να γίνει καλύτερος. Και αυτό θα το καταφέρουμε μόνο "εμείς". Και με τον "τρόπο" μας.
Στις χιλιετίες που πέρασαν από τη στιγμή που ο Χριστός καταδέχθηκε να κατέβει στη γη, είχαμε τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο να πληρώνει με εξορία την αντιπαράθεση με την κοσμική εξουσία, αλλά και τον έτερο από τους τρεις Μεγίστους, τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, που παρ' ότι από ένα μικρό σπίτι κατάφερε να επαναφέρει όλη τη Βασιλεύουσα στην ορθή πίστη, στο απόγειο της δόξης του, προτίμησε να αποσυρθεί ταπεινά από το να επιβάλλει με κάθε τρόπο τη γνώμη του στην Οικουμενική σύνοδο. Άφησε το Θεό να το κάνει.

Ο αγώνας του καθενός, είναι και θα πρέπει να είναι ανάλογα με το τάλαντο. Ήτε στο μοναστήρι, ήτε στον κόσμο, ήτε στην προσευχή, ήτε στο πεζοδρόμιο, ήτε στην "οργάνωση", ήτε σε συλλόγους, ήτε σε ενορίες, πάντα ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη.