Αγώνας. Αυτοσκοπός ή μέσο.

Δυστυχώς πολλοί από μας ξεκινάμε ένα αγώνα ως αυτοσκοπό. Και ξεχνάμε πως ο αγώνας μας είναι για τον παράδεισο. Αγωνιζόμαστε λες και ο "αιώνας τούτος" μπορεί ή πρέπει να γίνει καλύτερος. Και αυτό θα το καταφέρουμε μόνο "εμείς". Και με τον "τρόπο" μας.
Στις χιλιετίες που πέρασαν από τη στιγμή που ο Χριστός καταδέχθηκε να κατέβει στη γη, είχαμε τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο να πληρώνει με εξορία την αντιπαράθεση με την κοσμική εξουσία, αλλά και τον έτερο από τους τρεις Μεγίστους, τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, που παρ' ότι από ένα μικρό σπίτι κατάφερε να επαναφέρει όλη τη Βασιλεύουσα στην ορθή πίστη, στο απόγειο της δόξης του, προτίμησε να αποσυρθεί ταπεινά από το να επιβάλλει με κάθε τρόπο τη γνώμη του στην Οικουμενική σύνοδο. Άφησε το Θεό να το κάνει.

Ο αγώνας του καθενός, είναι και θα πρέπει να είναι ανάλογα με το τάλαντο. Ήτε στο μοναστήρι, ήτε στον κόσμο, ήτε στην προσευχή, ήτε στο πεζοδρόμιο, ήτε στην "οργάνωση", ήτε σε συλλόγους, ήτε σε ενορίες, πάντα ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη.
Χωρίς να ξεχνάμε τη ρήση του Απ. Παύλου πως δεν βάπτισε κανένα για να μην επιτρέψει τον κομπασμό "ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;".
Όπως λέει και ένας γέροντας, να συμπεριφερόμαστε "νορμάλ". Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι προστριβές διογκώνονται από τον εγωισμό και αν υπήρχε ταπείνωση θα κόβονταν εν τη γενέσει.

Να θυμήσω πως ορισμένοι άνθρωποι, ορισμένοι ποιμένες και ποιμενάρχες θυσιάζουν πρώτα τον εαυτό τους, για την πίστη και τα πιστεύω τους, πληρώνοντας και το ανάλογο τίμημα.

Ποιός άραγε θυμάται τον μακαριστό Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Στέφανο Αφεντουλίδη (+2003) που εξελέγη αντί του Ιερωνυμικού Σεραφείμ το 1974 και απεχώρησε το 1979. Θυμάται άραγε κάποιος γιατί; Για το αυτόματο διαζύγιο. Αντίθετα πολλοί που "αγωνίστηκαν" τότε, παρέμειναν στις θέσεις τους, όπως παραμείναν και μετά την απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, κ.λ.π. Τον Στέφανο τον ξεχάσαν όλοι. Άραγε τη λήθη του κόσμου δεν πρέπει να επιδιώκουμε;

Και τον π. Αθανάσιο τον Μετεωρίτη; Δεν είμαι εγώ ικανός να του πλέξω εγκώμιο. Πόσοι όμως ξέρουν πως ο γέροντας την εμμονή του στα πιστεύω του και την αδιάκοπη αγωνιστική του δραστηριότητα την έχει πληρώσει με επιτίμια; Πόσοι έχουν να παρουσιάσουν έστω και ένα ψιχίο της δράσης του. Ένα "τιμητικό" επιτίμιο;

Αν τα γράφω αυτά δεν είναι για να κρίνω, ελάχιστος ων οποιονδήποτε. Είναι για να εκφράσω τον σεβασμό μου στους παραπάνω αγωνιστές και σε χιλιάδες άλλους που ο καθένας έχει στο μυαλό και στην καρδιά του. Για τη σωτηρία της ψυχής μας, που αγωνιζόμαστε, δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Υπάρχει μόνο ένα τέρμα. Αρκεί μόνο η οδός να είναι στενή και τεθλημένη.