Μια μικρή εξομολόγηση για αρχή: το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και σασπένς στις βραδιές των εκλογών, για τον ειλικρινώς υμέτερο και άλλους ομοίους, υπάρχει, προκαλείται και αντλείται από τα ρεπορτάζ στα στρατόπεδα των ηττημένων. Είναι ομολογουμένως μέγας ηδονισμός να βλέπεις διάφορες μουτσούνες που σε ταλαιπωρούν επί χρόνια να έχουν φάει μεγαλοπρεπέστατο σφόλι και να κείτονται κατηφείς και ανέμπνευστοι στο πολιτικό καναβάτσο. Ανυπόκριτη χαρά φουσκώνει τα στήθη σου όταν αντικρίζεις τους πεπτωκότες αρλεκίνους να προσπαθούν να βρουν λέξεις για να περιγράψουν ευπρεπώς τα αυτονόητα. Ετι δε προκαλεί ευφορία το θέαμα μερίδας γκαγκαούζων οπαδίσκων, κρανιοκέφαλων κομματόσκυλων να περιφέρουν άτονα τα ράκη της ανύπαρκτης ιδεολογίας τους (σημαίες, πανό κ.λπ.) στα εκλογικά κέντρα. Οι ηττημένοι, όχι βέβαια όλοι αλλά όσοι αξίζουν να ηττώνται ακόμα και στην μπιρίμπα, είναι οι απτές αποδείξεις ότι πάντα υπάρχει λόγος για να χαρείς μια εκλογική βραδιά - αρκεί να μην παθιάζεσαι (κυριολεκτικά) με το τίποτα. Διά τούτο και για πολύ περισσότερους λόγους είναι κυριολεκτικά θείο δώρο η επικαιρότητα για το ξεφλουδισμένο κόμμα του Ανδρέα που χρωστάει της Μιχαλούς και βαίνει προς το χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
