Στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν αξίες και πατριωτικά συνθήματα

Τελικά ο πολιτικός παχυδερμισμός, η τυφλή υποταγή στις... εντολές του κόμματος ή ακόμη και η πολιτική ανοησία, δεν αφήνουν ορισμένους ανθρώπους να σκεφτούν σοβαρά. Και κυρίως δεν τους επιτρέπουν να κάνουν πέρα το υπερεγώ τους και να ζητήσουν συγγνώμη ακόμη κι όταν έχουν κάνει τραγικά λάθη.

Ο Νίκος Φίλης, για όσους τον ξέρουν, λένε ότι είναι μορφωμένος άνθρωπος, αν και δεν πήρε το πτυχίο του στη Νομική λόγω των... φοιτητικών του αγώνων. Με λίγα λόγια «αιώνιος» φοιτητής, από αυτή την ομάδα των ανθρώπων δηλαδή που αποθεώνει η παραδοσιακή αριστερά. Η τωρινή αριστερά βεβαίως που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί παλιά έλεγαν «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» και το έκαναν πράξη οι αριστεροί φοιτητές.

Μας καταστρέφουν αυτά που... αγαπάμε

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«Μα θα ‘ρθουνε άλλα χρόνια
μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα»
Ν.Γκάτσος

Τα βασανιστήρια ως σωματική κάκωση και άσκηση βίας απαγορεύονται στα δημοκρατικά καθεστώτα, όπως τουλάχιστον «γράφουν τα χαρτιά» και οι διακηρύξεις, όμως δεν έχουν εκλείψει. Απλώς αναπροσαρμόστηκαν, εκσυγχρονίστηκαν οι μέθοδοι βασανισμού. Την παραδοσιακή τεχνική των σωματικών πόνων διαδέχτηκε η τεχνολογία που λιανίζει το μυαλό, συντρίβει τη σκέψη και, κυρίως, ελέγχει τη συνείδηση. Οι σημερινοί βασανιστές δεν είναι τα παγερά καθάρματα του παρελθόντος, επαγγελματίες σαδιστές, κτηνάνθρωποι που ποδοπατούσαν και κατακρεουργούσαν κορμά, αλλά γνωμηγήτορες, «υπερειδικοί» που εξουθενώνουν και υποτάσσουν ψυχές. Τα σατανικά εργαλεία και μέσα των βασανιστηρίων δεν είναι πια τα μαστίγια, τα κνούτα και τα ηλεκτρόδια, αλλά η τηλεοπτική εικόνα, το καθημερινό βασανιστήριο κατατρομοκράτησης των πολιτών για αλλαγή ή προσαρμογή της συμπεριφοράς τους, για την πειθήνια υπακοή σε μνημόνια, για την αποκοίμηση έως αναισθησίας των αντανακλαστικών τους, για την δολοφονία των ιδεών, για το αλυσόδεμα, εντέλει, της σκέψης και την κατάλυση της διαφωνίας και του αντιλόγου. Μια συναφής παραπομπή. Στο εξαιρετικό ο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» του Άλντους Χάξλεϋ, στον πρόλογο, διαβάζουμε μια προφητική σύγκριση μεταξύ του έργου του Χάξλεϋ και του περίφημου «1984» του Όργουελ.