Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
“Σπλαχνίζομαι επί τον όχλον.” (Ματθ.ιε΄32-39)
“Ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη και ουδείς εαυτώ αποθνήσκει” (Ρωμ.ιδ΄6-9)
Οι τίγρεις πεθαίνουν τρέχοντας. Είναι ίσως το αγριότερο ζώο, όπως είναι η κόμπρα στα ερπετά. Δεν εξημερώνεται ποτέ.
Ο Ντοστογιέφσκι διέκρινε τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες, στους πράους και ταπεινούς, τους αγγελικούς, και στους περήφανους, τους δαιμονικούς, που δεν ησυχάζουν ποτέ. Το παραμικρό τους προσβάλλει.
Στο χωριό μου δεν υπήρχε λόγος να βιάζεται κανείς. Ο κόσμος πήγαινε αργά και ταπεινά. Έτρεχες μόνον αν σε κυνηγούσαν. Από ένστικτο ο κόσμος αγαπούσε την ησυχία. Η φύση γύρω τους είναι ήμερη. Τα καλά βουνά, τα Καμβούνια όρη, το ποτάμι, η βλάστηση. Όταν ήρθαν οι αντάρτες και συγκέντρωσαν τον κόσμο στην πλατεία, ο παππούς μου τους είπε ότι δε διαφέρουν απ΄ το στρατό: Όπλα ο ένας όπλα κι ο άλλος. Το λαϊκό δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο.
