«Για τίποτε να μην έχετε άγχος...»

Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και να πλανήση τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχης διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει… Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.

Το μίσος του τελικού "ν"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Όσο να μάθουμε καλά τον σχετικό κανόνα της νέας γραμματικής, για το πότε διατηρείται και πότε κουτσουρεύεται το τελικό "ν", ας προσέχουμε λίγο την προφορά κι ας το διατηρούμε, όταν γίνεται χασμωδία ή να το κουτσουρεύουμε όταν δεν υπάρχει κίνδυνος χασμωδίας.

Δεν μπορείς να κόψεις το τελικό "ν" και να πεις "πάω στη Αθήνα". Βέβαια για να αποφύγουν τη χασμωδία οι νεόελληνες κόβουν ολόκληρο το άρθρο "πονάει κεφάλι,κόβει κεφάλι" κι ακούς εκείνα τα φριχτά "πάω Αθήνα" ή "είμαι Αθήνα".

Αλίμονο, όμως, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Το τελικό "ν" πολιτικοποιήθηκε και κανείς δεν μπορεί να είναι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή "ιν" χωρίς να καταδιώξει μέχρι θανάτου το μισητό "ν" και κανείς δεν πρέπει να ελπίζει ότι τα παιδιά του θα βρουν μια θέση στον ήλιο, αν δεν μισήσει το τελικό "ν".

Πώς να διαπρέψεις

Στις γυναίκες, λένε, αρέσουν τα παλιόπαιδα. Οι σκληροί τύποι με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη, τη βαριά φωνή, το ασήκωτο βλέμμα, το θεόβαρο χέρι και την ελαφρότατη ηθική. Σφαλιάρες, χαρτοπαιξία, νταηλίκι, μια κάποια ροπή στον τυχοδιωκτισμό και στην παρανομία, καθώς και τσιλημπουρδήματα είναι τα στοιχεία στη συνταγή του στερεότυπου του «γοητευτικού τομαριού».

Η εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα μοιάζει κάπως στα γούστα με τα παθητικά θήλεα, που τους αρέσει να αδικούνται από τους βάναυσους άντρακλες. Με τη διαφορά ότι δεν τους θέλει ιδιαίτερα «σκληρούς». Αν έχεις την αδικία, την ιδιοτέλεια, τον καιροσκοπισμό αλλά είσαι και ολίγον τρυφερούλης, μπούλης, θα κάνεις εξαιρετική καριέρα στην πολιτική. Εχουμε και λέμε. Στο καθηκοντολόγιο του επίδοξου δερβέναγα περιλαμβάνεται μια γελοιωδώς εύκολη θητεία στο Στράτευμα ή (ακόμα καλύτερα) απολυτήριο τύπου Ι5 για οποιονδήποτε λόγο, ψυχολογικό τραλαλά, πλατυποδία, ονειρώξεις μεγαλείου, μεσσιανικά σύνδρομα, χρωματοφοβία. Αν είσαι στην Αριστερά, η οποία αποτελεί ακόμα καλύτερο επάγγελμα από αυτό του εισοδηματία, θα γίνεις αρνητής στράτευσης. Αν δεν είσαι στην Αριστερά, να πας στο Πεντάγωνο, στο Τατόι, στο Παλάσκα, στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο Πεντάγωνο.

Η …χειραγωγημένη ΠΤΩΣΗ των ανδρεικέλων

Η κυβερνητική αυτή συμμορία πέφτει σαν σκουληκιασμένος καρπός…
Και λόγω του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης νιώθει την παγερή πνοή του θανάτου της, η οποία καταγράφεται στον πανικό της και στο «όλοι εναντίον όλων» που κυριαρχεί στο εσωτερικό της…
Συνοψίζαμε στο προηγούμενο κείμενό μας:

«Ο Σαμαράς, αντιλαμβάνεται πλέον ότι οι «νταβάδες» έχουν στήσει την …αγχόνη: Αυτό τον πανικοβάλλει ακόμα περισσότερο, ανακυκλώνει και διευρύνει τη βλακεία του, συνακόλουθα επισπεύδει και την «ΑΠΟΦΑΣΗ» (των «νταβάδων») για την ΑΠΟΣΥΡΣΗ του…».