Το μίσος του τελικού "ν"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Όσο να μάθουμε καλά τον σχετικό κανόνα της νέας γραμματικής, για το πότε διατηρείται και πότε κουτσουρεύεται το τελικό "ν", ας προσέχουμε λίγο την προφορά κι ας το διατηρούμε, όταν γίνεται χασμωδία ή να το κουτσουρεύουμε όταν δεν υπάρχει κίνδυνος χασμωδίας.

Δεν μπορείς να κόψεις το τελικό "ν" και να πεις "πάω στη Αθήνα". Βέβαια για να αποφύγουν τη χασμωδία οι νεόελληνες κόβουν ολόκληρο το άρθρο "πονάει κεφάλι,κόβει κεφάλι" κι ακούς εκείνα τα φριχτά "πάω Αθήνα" ή "είμαι Αθήνα".

Αλίμονο, όμως, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Το τελικό "ν" πολιτικοποιήθηκε και κανείς δεν μπορεί να είναι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή "ιν" χωρίς να καταδιώξει μέχρι θανάτου το μισητό "ν" και κανείς δεν πρέπει να ελπίζει ότι τα παιδιά του θα βρουν μια θέση στον ήλιο, αν δεν μισήσει το τελικό "ν".

"Λαός που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του, θα χάσει και την πατρίδα του" (Κομφούκιος).
Σαν τους νεοέλληνες, που όχι μόνο ξέχασαν την ετυμολογία της γλώσσας τους, αλλά ούτε και τη διδάσκουν καν στα παιδιά τους.

Γιατί πονάω τη γλώσσα; Λες κι είναι δική μου αποκλειστικά και δεν είναι κοινή σε όλους. Δεν μπορώ να καταλάβω την αδιαφορία για τη γλώσσα. Η αδιαφορία, έλεγε ο Σεφέρης, είναι ύπνος. Μήπως νομίζουν ότι η γλώσσα είναι του ελληνικού κράτους. Η γλώσσα είναι του λαού, που έχει το προνόμιο να έχει μητρική του γλώσσα την Ελληνική!

moschoblog.blogspot.gr