Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Υπήρχε στα παιδικά μας χρόνια ένα τραγούδι αφιερωμένο στον ιερέα, όπου σε κάποιους στίχους έλεγε:
Προχωρείς κι οδηγείς διψασμένες ψυχές
στη δροσιά της πηγής της αιώνιας
και ξεχύνουν του ράσου σου οι μαύρες πτυχές
ηλιαχτίδες χαράς και συμπόνιας.
Με τρεμάμενο χέρι και ψυχή καθαρή
της θυσίας σαν δίνεις τα δώρα,
παρακάλα, Λευίτη, να φέρει η αυγή
τη δικιά μας ανάσταση τώρα.
Το ‘να χέρι στον άνθρωπο δίνεις εσύ,
το Σταυρό σου σηκώνεις με τ’ άλλο.
Και μεθάς απ’ το θείο της πίστης κρασί
κι αναβρύζεις το ύδωρ το λάλο.