“Εἶναι εὔκολο νά εἶσαι καταδιωγμένος; Εἶναι εὔκολο νά περνᾶς ἀπό τή στενή πύλη καί ἀπό τό δρόμο μέ ἀγκάθια;” Θά μέ ρωτήσετε μέ ἀπορία. Στήν καρδιά σας ἴσως φωλιάσει ἡ ἀμφιβολία, ἄν εἶναι ἐλαφρύς ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἐγώ ὅμως θά σᾶς πῶ: “Ναί, ναί! Εἶναι ἐλαφρύς, ἐξαιρετικά ἐλαφρύς.” Καί γιατί εἶναι ἐλαφρύς; Γιατί εἶναι εὔκολο νά τόν ἀκολουθεῖς σ΄αὐτό τόν ἀγκαθωτό δρόμο; Διότι δέν θά προχωρᾶς μόνος σου. Θά σέ συνοδεύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Διότι τό ἄπειρο ἔλεός Του θά σέ ἐνδυναμώνει, ὅταν θά λυγίζεις ἀπό τό βάρος τοῦ σταυροῦ. Διότι ὁ ἴδιος θά σέ στηρίζει, θά σέ βοηθάει νά σηκώνεις τό σταυρό σου.
