Χαρμολύπη ἢ το χαροποιόν πένθος

«Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθή» (Ιω. ΙΕ’.11). «Η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής· όταν θα γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως, διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον. Και υμείς ουν λύπην μεν νυν έχετε· πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία, και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών.» (Ιω. ΙΣΤ’. 20).

Αληθινή κι’ όχι ψεύτικη χαρά νοιώθει μονάχα όποιος έχει τον Χριστό μέσα του, κ’ είναι ταπεινός, πράος, γεμάτος αγάπη. Αληθινή χαρά έχει μονάχα εκείνος που ξαναγεννήθηκε στην αληθινή ζωή του Χριστού.

Ευτυχώς τρελάθηκα!

Είναι το όνειρο κάθε λογικού ανθρώπου στην εποχή μας: να τρελαθεί!
Το σχέδιο είναι σαφές και το προτείνει ο Σταυρίδης σε μια παλιά ελληνική ταινία, ονόματι "Ευτυχώς τρελάθηκα".
Έχει ένα μαγαζί και χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά, γαλλικά, σουαχίλι κι αρβανίτικα.
Πάει να κάνει ένα καλό κόλπο για να σωθεί απ'τα χρέη, αλλά πριν το πετύχει, τον προλαβαίνει η αστυνομία που έρχεται στο μαγαζί για να τον συλλάβει για χρέη και να τον οδηγήσει στην ψυρρού, κλείνοντας και το μαγαζί.

Ο Σταυρίδης για να σωθεί, φτιάχνει ένα καπέλο από χαρτί, το κοτσάρει στην κεφάλα του, βάζει και το 'να χέρι μέσα απ'το πουκάμισο, σηκώνει και το φρύδι και κάνει τον Μεγάλο Ναπολέοντα.
Πουλάει τρέλα τοις μετρητοίς, σα να λέμε...
"Σιμυλασιόν" απεφάνθη ο ψυχίατρος και του 'κοψε παραπεμπτικό για "μέσα"!
Πιο μέσα δε γίνεται.
Όχι όμως Ψυρρού. Στο Δαφνί, με όλο τον καλό τον κόσμο.