Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της Μάνας

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Ναι, ίσια ίσια αυτό θέλουμε κι εμείς, να μπούμε στη χορεία των εθνών και στο δρόμο του πολιτισμού. Αλλά πώς να μπούμε και πως να προχωρήσουμε, αν όχι με τα δικά μας πόδια; Πώς θα μας αγκαλιάσουν τα άλλα έθνη, αν δεν έχουμε δικιά μας αξία, για να συμβάλουμε κι εμείς στο γενικό καλό; Κι από πού θα τη βγάλουμε αυτή την αξία, αν δεν εκμεταλλευτούμε τον φυσικό πλούτο της χώρας μας και δεν καλλιεργήσουμε τους υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς μας; Να ξεριζώσουμε λοιπόν τ’ αμπέλια και τις ελιές για να φυτέψουμε καφέδες και μπανάνες; Κάθε τόπος έχει και τον τρόπο που προκόβει, καλλιεργώντας εκείνο που προσφέρεται στην ζωή του. Γιατί τότε αναπτύσσει τον πλούτο τον δικόνε του, υλικό και πνευματικό και αποκτά δύναμη και λευτεριά, που μόνον αυτή προκόβει τους λαούς». Το προηγηθέν κείμενο δεν είναι κάποιου εκπροσώπου της «αντίδρασης» ή της πάλαι ποτέ επαράτου, αλλά του ποιητή Βασίλη Ρώτα, ο οποίος πολέμησε και τραυματίστηκε στην ένδοξη μάχη του Κιλκίς. Υπήρξε κομμουνιστής, αριστερός, αλλά δεν του έλειπε η φιλοπατρία και το σέβας στην εθνική μας παράδοση. Είμαι σίγουρος πως αν το διαβάσει κάποιος νέος «κουκουές» το κείμενο αυτό, χωρίς να του αποκαλύψεις την ταυτότητα του συγγραφέα, θα το κατατάξει στα εθνικιστικά. Αλλά «ήταν τότε που οι άνθρωποι έζων δι’ εν έπαινον και πέθαινον δι’ ένα τραγούδι» όπως έλεγε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας.

Ποιό είναι το αδιέξοδο;


Αναρωτιέμαι... Εάν γινόταν μία δημοσκόπηση... Με θέμα "ποιο είναι το αδιέξοδο";... Τι θα έβγαζε; Δηλαδή... κυκλοφορούν δημοσκοπήσεις για το εάν η ΝΔ ή ο Σύριζα ή δεν ξέρω τι... Και υπάρχουν προτιμήσεις! Μα θα ήθελα μια δημοσκόπηση για το "αδιέξοδο". Και εάν έβγαινε κάποια πλειοψηφία που να συμφωνεί "ποιο είναι", τότε και μόνο τότε θα είχε νόημα να προτιμήσει κάποιος το κόμμα Χ από το κόμμα Ψ για τους τρόπους χειρισμού του αδιεξόδου. Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ η αναδιανομή και, μετά, η ανεύρεση ...επενδυτών.

"Φίλοι της αδικίας"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αυτή είναι μια παραβολή από το Ευαγγέλιο, όπως τη θυμάμαι: Ένας επιστάτης όταν ο κύριος της περιουσίας του ζήτησε να του δώσει λογαριασμό, κάλεσε τους οφειλέτες και έναν έναν του μείωσε το χρέος.

- Πόσα οφείλεις εσύ;
- Διακόσια
- Σβήστο και γράψε εκατόν πενήντα.

- Εσύ πόσα οφείλεις;
- Εκατό,
- Γράψε ογδόντα.

Έτσι έκανε σε όλους τους οφειλέτες.