Ποίον λοιπόν εγών να εγκωμιάσω περισσότερον; Τον Γεώργιον, οπού έκαμε τον εαυτόν του άξιον της τοσαύτης χάριτος, ώστε οπού να ενοικίση τον Θεόν μέσα εις την καρδίαν του και να χύση δι΄αυτόν τον ίδιον αίμα του; Ή να εγκωμιάσω τον Θεόν οπού ενεδυνάμωσε τον μάρτυρά του και τόσης χάριτος το ανθρώπινον γένος ηξίωσε; Διατί, τις δεν θέλει, θαυμάσει την υπερβολήν της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπον; Ότι ημείς μεν ως ασυγχώρητα αμαρτήσαντες, χρεωστούμεν αν όχι άλλο, αλλά το ολιγώτερον ολιγώτερον να υπομείνωμεν πόνους πικροτάτους, δια να ξεπληρώσωμεν την ηδονήν της εν τω Παραδείσω γεύσεως οπού δια του προπάτορος Αδάμ απολαύσαμεν, και δια την ηδονήν των προαιρετικών αμαρτιών οπού επράξαμεν˙ ίνα μη λέγω, ότι χρεωστούμεν ευχαρίστως με πάθος και θάνατον να ανταμείψωμεν το πάθος και τον θάνατον οπου έπαθε ο Χριστός δια λόγου μας, χωρίς να ελπίζωμεν να λάβωμεν δια τούτο κανένα στέφανον˙ και τώρα γίνεται το εναντίον, και ο παθών και θανατωθείς υπέρ ημών Δεσπότης, αυτός και αναξίους όντας ημάς αποδέχεται, και κατοικεί δια της χάριτός του εις τους μάρτυρας, και τους συμβοηθεί εις το μαρτύριον˙ και όχι μόνον τούτο, αλλά και χαρίζει εις αυτούς αμαραντίνους στεφάνους, και τους ανταμείβει με δωρεάς ανωτάτας, και με εκείνα τα αγαθά, «α οφθαλμός ου είδε και ους ουκ ήκουσε, και επι καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη»˙ και με εκείνα τα χαρίσματα, εις τα οποία επιθυμούν να παρακύψουν και αυτοί οι ουράνιοι Άγγελοι˙ και κάμνει τους δι΄αυτόν πάσχοντας, συγκληρονόμους της εδικής του Βασιλείας. 
Δευτέρα 6 Μαΐου 2013
Εγκώμιον εις τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον
Ποίον λοιπόν εγών να εγκωμιάσω περισσότερον; Τον Γεώργιον, οπού έκαμε τον εαυτόν του άξιον της τοσαύτης χάριτος, ώστε οπού να ενοικίση τον Θεόν μέσα εις την καρδίαν του και να χύση δι΄αυτόν τον ίδιον αίμα του; Ή να εγκωμιάσω τον Θεόν οπού ενεδυνάμωσε τον μάρτυρά του και τόσης χάριτος το ανθρώπινον γένος ηξίωσε; Διατί, τις δεν θέλει, θαυμάσει την υπερβολήν της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπον; Ότι ημείς μεν ως ασυγχώρητα αμαρτήσαντες, χρεωστούμεν αν όχι άλλο, αλλά το ολιγώτερον ολιγώτερον να υπομείνωμεν πόνους πικροτάτους, δια να ξεπληρώσωμεν την ηδονήν της εν τω Παραδείσω γεύσεως οπού δια του προπάτορος Αδάμ απολαύσαμεν, και δια την ηδονήν των προαιρετικών αμαρτιών οπού επράξαμεν˙ ίνα μη λέγω, ότι χρεωστούμεν ευχαρίστως με πάθος και θάνατον να ανταμείψωμεν το πάθος και τον θάνατον οπου έπαθε ο Χριστός δια λόγου μας, χωρίς να ελπίζωμεν να λάβωμεν δια τούτο κανένα στέφανον˙ και τώρα γίνεται το εναντίον, και ο παθών και θανατωθείς υπέρ ημών Δεσπότης, αυτός και αναξίους όντας ημάς αποδέχεται, και κατοικεί δια της χάριτός του εις τους μάρτυρας, και τους συμβοηθεί εις το μαρτύριον˙ και όχι μόνον τούτο, αλλά και χαρίζει εις αυτούς αμαραντίνους στεφάνους, και τους ανταμείβει με δωρεάς ανωτάτας, και με εκείνα τα αγαθά, «α οφθαλμός ου είδε και ους ουκ ήκουσε, και επι καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη»˙ και με εκείνα τα χαρίσματα, εις τα οποία επιθυμούν να παρακύψουν και αυτοί οι ουράνιοι Άγγελοι˙ και κάμνει τους δι΄αυτόν πάσχοντας, συγκληρονόμους της εδικής του Βασιλείας. 
Οι άνθρωποι που δεν πεθαίνουν!
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Οι άνθρωποι που δεν πεθαίνουν, (αλλά κι οι άνθρωποι που πεθαίνουν επίσης), δεν έχουν να διαλέξουν μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Έχουν να διαλέξουν μόνο μεταξύ ευτυχισμένης ύπαρξης και δυστυχισμένης ύπαρξης! Η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Είναι μόνο μια κούφια απειλή του διαβόλου, του πατέρα του ψεύδους, κατά της δημιουργίας του Θεού, για κατανάλωση του ανθρώπου. Άδικα λοιπόν φοβούμαστε το θάνατο. Ο άνθρωπος, το πνεύμα του ανθρώπου, δεν πεθαίνει. Θα μου πείτε και σαν δεν πεθαίνει το πνεύμα, ποιο είναι το κέρδος αφού το σώμα πεθαίνει; Μα και στο σώμα όταν είναι το πνεύμα, πάλι το πνεύμα ορά και ακούει. Νους ορά και νους ακούει. Οι αισθήσεις του σώματος χωρίς το πνεύμα είναι σαν σπασμένος ασύρματος. Στέλνουν μηνύματα, αλλά κανένας δεν τα λαμβάνει.
Οι άνθρωποι που δεν πεθαίνουν, (αλλά κι οι άνθρωποι που πεθαίνουν επίσης), δεν έχουν να διαλέξουν μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Έχουν να διαλέξουν μόνο μεταξύ ευτυχισμένης ύπαρξης και δυστυχισμένης ύπαρξης! Η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Είναι μόνο μια κούφια απειλή του διαβόλου, του πατέρα του ψεύδους, κατά της δημιουργίας του Θεού, για κατανάλωση του ανθρώπου. Άδικα λοιπόν φοβούμαστε το θάνατο. Ο άνθρωπος, το πνεύμα του ανθρώπου, δεν πεθαίνει. Θα μου πείτε και σαν δεν πεθαίνει το πνεύμα, ποιο είναι το κέρδος αφού το σώμα πεθαίνει; Μα και στο σώμα όταν είναι το πνεύμα, πάλι το πνεύμα ορά και ακούει. Νους ορά και νους ακούει. Οι αισθήσεις του σώματος χωρίς το πνεύμα είναι σαν σπασμένος ασύρματος. Στέλνουν μηνύματα, αλλά κανένας δεν τα λαμβάνει.
Οι Πράσινοι σε υποχώρηση (ίσως επειδή δεν χρειάζονται πια)
Ο Hans-Joachim Schellnhuber (καταπράσινος καταστροφολόγος στα όρια του γραφικού -- και καθόλου τυχαία στην θέση αυτή μέχρι τώρα) δεν θα είναι πια Chairman του WBGU, της "συμβουλευτικής ομάδας" που φτιάχτηκε στην Γερμανία με την διάσκεψη του Ρίο. Τις ταπεινές απόψεις μου για τους εγκεφάλους πίσω από την διάσκεψη του Ρίο και τα πολλά χρόνια βαρεμάρας που ακολούθησαν τις έχω πει... Ίσως σε 30 χρόνια γραφτεί ότι μετά την Φουκουσίμα, και με δεδομένο τον έλεγχο του "Ζωτικού Χώρου" μέσω τραπεζικών συστημάτων, η ανάγκη για τον Πράσινο Έλεγχο ατόνησε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)