Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Έχω πάντοτε μπροστά στα μάτια μου τη σκηνή που τρέχουμε να σωθούμε απ΄ τους Γερμανούς.
Κάθε φορά που κάτι με φοβίζει ξαναζωντανεύει ο φόβος των Γερμανών. Είναι μπροστά μου ο κόσμος που τρέχει να κρυφτεί στα βουνά για να σωθεί απ΄ τους Γερμανούς.
Πέρασαν από τότε εξήντα εφτά χρόνια και η σκηνή αυτή δε φεύγει απ΄ το μυαλό μου. Ήμουν τεσσάρων χρονών. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε. Μένω με τον παππού μου. Τον ακολουθώ παντού. Στη εξώπορτα χτυπάει το κασόνι που κουβαλάει στον ώμο του. Είμαι πίσω του και το κασόνι πέφτει επάνω στο κεφάλι μου και με τραυματίζει. Δεν αισθάνομαι πόνο. Δεν φοβάμαι το αίμα της πληγής. Ένας άγνωστος φόβος κυριαρχεί στην ψυχή μου.
Κάθε φορά που με φοβίζει κάτι έρχεται στο νου μου η φυγή στο βουνό. Ψες το βράδυ με ξύπνησε ένας σφάχτης στην πλάτη. Ανακάθομαι στο κρεβάτι κι ο νους μου πάει στη φυγή στο βουνό. Σαν να συμβαίνουν όλα αυτή τη στιγμή. Βλέπω τον παππού μου που προπορεύεται. Ο κόσμος τρέχει στο βουνό για να σωθεί.
http://moschoblog.blogspot.com/2012/02/blog-post_20.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου