Το Σχέδιο Β του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλέξης και η παρέα του είναι ξεχασιάρηδες ή κάπως αγνώμονες. Περιμένουμε εις μάτην, εδώ και σχεδόν έναν μήνα, να δούμε κάνα πολιτικό μνημόσυνο του αλησμόνητου Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (καλλιτεχνικό Στάλιν). Από τις 5 Μαρτίου του '53 τον έκλαιγε ο Μπέρια και η εφημερίδα «Αυγή» (τότε) πλάνταξε απαρηγόρητη επί βδομάδες. Τώρα έχουμε 2013 χωρίς να διαβάσουμε ούτε μια πονεμένη λέξη από το κόμμα που αναμένεται να συντρίψει τον παγγερμανισμό με μπροστάρη τον Στρατούλη και συνοδοιπόρο τον Γιώργο Πάντζα. Βρε, σεις!

Συμπληρώθηκαν 60 ολόκληρα χρόνια από την εκδημία του «μεγάλου πατερούλη» πασών των Ρωσιών (εσωτερικού και εξωτερικού) και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει μια ημερίδα, μια σπονδή, ένα συνέδριο, έναν ολοφυρμό της προκοπής για την «ψυχούλα» του αειμνήστου Τζουγκασβίλι; Ούτε ένα τριάστερο κονιακάκι δεν σέρβιρε η Δούρου. Ούτε μια χούφτα κόλλυβα (με ρόδι και καψαλισμένο σουσαμάκι) δεν τράταρε τις συνιστώσες ο Παπαδημούλης. Ούτε ένα τσουρεκάκι με το σφυροδρέπανο (αντί σταυρού) στο πλαστικό περιτύλιγμα δεν κέρασε τους κρυφούς και φανερούς νοσταλγούς του μακαρίτη συντρόφου ο Γιώργος Βαρεμένος. Επιπλέον, παρόλο που όλοι περιμέναμε ο βάρδος Κουράκης να συνθέσει ελεγεία στη μνήμη του αξέχαστου, πάλι τζίφος.

Ράγισαν καρδιές

«Μακρύς ο λάκκος που άνοιξε και κλει το γίγαντά μου» έγραφε ο φουκαράς ο Διονύσιος Σολωμός στο ποίημά του «Ελληνίδα Μητέρα», χωρίς να γνωρίζει ότι ένας από τους στίχους του θα κοσμούσε το πένθιμο πρωτοσέλιδο της «Αυγής», που τραβούσε τις κοτσίδες της επειδή τίναξε τα πέταλα ένας κατά συρροήν δολοφόνος (και απηνής διώκτης των Ελλήνων του Πόντου).

Αυτό το φύλλο της καλής και αξιόπιστης εφημερίδας, η οποία σήμερα είναι στρατευμένη στην υπεράσπιση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι συλλεκτικό. Αν το διαβάσεις και δεν γνωρίζεις πρόσωπα και πράγματα, τότε θα σχηματίσεις την εντύπωση ότι ταξίδεψε εις τας αιωνίους μονάς κάποιος Ευαγγελιστής, η Υπατία η Αλεξανδρινή ή μαθητής του Σωκράτη ή ο Σωκράτης αυτοπροσώπως: «Ο Μεγάλος Φίλος του Λαού Μας» έγραφε το σχετικό πρωτοσέλιδο και εξηγούσε: «Ο ελληνικός λαός δοκίμασε την πιο δυνατή συγκίνησην από τον θάνατο του στρατάρχου Στάλιν. Γιατί στο πρόσωπο του Σοβιετικού ηγέτη γνώρισε τον πιο άμεσο και πρόθυμο συμπαραστάτη του στις δύσκολες στιγμές που πέρασε τα τελευταία χρόνια».

Αλέξη, ζούμε Στάλιν να σε δούμε!

Παναγιώτης Λιάκος

dimokratianews.gr