Ένας μεγάλος ζωγράφος που λεγόταν Γουλιέλμος Άχτερμαν είχε φτιάξει μια αριστουργηματική εικόνα της Αποκαθήλωσης. Σε αυτήν έχει ζωγραφίσει διάφορους ανθρώπους, να προσπαθούν να κατεβάσουν το σώμα του Χριστού από το σταυρό, όπως το έχουμε και στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε βγάζουμε τα καρφιά και κατεβάζουμε το σώμα του Χριστού από το Σταυρό. Εκεί λοιπόν, στην εικόνα αυτή πάει ένας άνθρωπος, την κοιτάζει και λέει: - Παιδάκι μου, εδώ δεν είσαι συ;
- Ήταν ένα πρόσωπο φτυστό με την φάτσα του ζωγράφου.
- Ναι εγώ είμαι.
- Και πώς τον έβαλες τον εαυτό σου εκεί;
Λέει ο Άχτερμαν:
- Να σου πω.. Μέχρι τώρα και εγώ κάρφωνα καρφιά του Χριστού. Με τις πράξεις μου. Κάθε πράξη για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, ήταν και ένα καρφί στην καρδιά του Χριστού! Αλλά κάποια στιγμή το συναισθάνθηκα και είπα:
- Τέρμα! Πρέπει να αρχίσω να βγάζω κανένα καρφί από τα χέρια και τα πόδια του Χριστού! Τουλάχιστον από εκείνα που του έβαλα εγώ. Το προσπαθώ. Και θα το προσπαθώ.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος της Εκκλησίας λέει:
Σε όσο υψηλή πνευματική ζωή και αν φθάσουμε, αν δεν κάνουμε την καρδιά μας πονόψυχη, η πνευματική μας ζωή θα είναι ψεύτικη και υποκρισία! Ο άνθρωπος αρχίζει να έχει πονόψυχη καρδιά, τότε που αρχίζει να μην θέλει πια να βάλει και άλλα καρφιά στους άλλους, αλλά και να βγάλει εκείνα που σε εποχή πνευματικής καθίζησης έβαλε.
Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Κάρφωμα και ξεκάρφωμα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου