Περίσσεψε ο πόνος και οι ανάγκες των ανθρώπων λόγω της οικονομικής κρίσης. Πολλοί είναι αυτοί που βρίσκουν καταφύγιο στην εκκλησία. Άλλωστε πάντα στις δύσκολες στιγμές εκεί καταφεύγουμε. Με αφορμή την πανήγυρη της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας της Παντάνασσας στο μετόχι του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο Λάγος ο «ΠτΘ» συζητά με τον μοναχό Νήφωνα, υπεύθυνο του μετοχίου.
Μια συζήτηση που ξεκινά με ιστορικά στοιχεία και φθάνει στο σήμερα. Στις δραστηριότητες της μονής και στον ανθρώπινο πόνο που βρίσκει καταφύγιο σε αυτήν. «Αγάπη εν αληθεία» λοιπόν και πατήρ Νήφων…
Μια ιστορία γεμάτη θεία παρουσία
ΠτΘ: Ξεκινώντας θα θέλαμε να αναφερθείτε στο ιστορικό του μετοχίου του Αγίου Νικολάου…
Π.Ν.: Ο ναός του Αγίου Νικολάου κτίσθηκε για τις λατρευτικές ανάγκες των πατέρων, λόγω του ότι ο χώρος ήταν μετοχικός. Προϋπήρχε ναός των Αγίων Θεοδώρων, ερείπια του οποίου σώζονται έξω από το Πόρτο Λάγος, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στο τέμπλο της μονής υπάρχει η εικόνα των Αγίων Θεοδώρων. Κατά την παράδοση εμφανίστηκε ο Άγιος Νικόλαος και είπε ότι «εγώ θα είμαι ο προστάτης ως θαλασσινός άγιος» και έτσι μετονομάσθηκε ο ναός στη μνήμη του Αγίου Νικολάου. Το σημερινό κτίσμα κτίσθηκε το 1904, πάνω όμως σε προγενέστερους ναούς, και απόδειξη είναι οι εικόνες του τέμπλου που είναι του 18ου αιώνος, περίπου το 1850, τις οποίες προσφάτως καθαρίσαμε. Οι πατέρες έρχονταν εδώ από αρχαιοτάτους χρόνους για να επιβλέπουν την κτηματική περιουσία της μονής που υπήρχε από τον 11ο αιώνα. Με βάση αυτά μπορούμε να πούμε ότι το μετόχι δημιουργήθηκε στη νησίδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ενώ ο ναός είναι νεότερος. Όπως είναι γνωστό παλιότερα δεν υπήρχε γέφυρα μεγάλη, με βάρκα πηγαινοερχόταν ο κόσμος και ούτε το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντάνασσας, όπως δεν υπήρχε και η γέφυρα προς αυτό.
Θα θέλαμε ώρες πολλές για να διηγηθούμε θαύματα, όχι μόνο σε χριστιανούς αλλά και σε μουσουλμάνους
ΠτΘ: Το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντάνασσας είναι νεότερο;
Π.Ν.: Το εκκλησάκι κτίσθηκε εδώ και 18 χρόνια περίπου. Ο Γέροντάς μας, ο μακαριστός Ιωσήφ, το έφτιαξε και μετέφερε από το Άγιο Όρος την θαυματουργό εικόνα της Παντανάσσης, η οποία έγινε η παρηγοριά του θρακικού λαού, και όχι μόνο, με τα πολλά της θαύματα, την ζωντανή της παρουσία. Θα θέλαμε ώρες πολλές για να διηγηθούμε θαύματα που κάνει, όχι μόνο σε χριστιανούς αλλά και σε μουσουλμάνους, που έρχονται με πίστη. Σήμερα ήρθε μουσουλμάνα που πέρασε την γέφυρα με τα γόνατα για να φέρει δύο γλάστρες στην Παναγία, διότι, όπως μας είπε, ήρθε πριν δύο μήνες και παρακάλεσε την Παναγία για το εγγονάκι της που είχε όγκο και ο όγκος εξαφανίστηκε.
ΠτΘ: Πώς επανδρώθηκε το μετόχι διαχρονικά;
Π.Ν.: Κατά περιόδους η μονή Βατοπεδίου έστελνε οικονόμο και οι Πατέρες ερχόντουσαν στις εορτές και στις πανηγύρεις της μονής του μετοχίου αλλά και σε συνεργασία με τους τοπικούς ψαράδες για την εκμετάλλευση της λίμνης. Υπάρχουν τα ονόματα των παλαιών πατέρων που υπηρέτησαν στο μετόχι, όπως επάνω στο καμπαναριό του Ιγνατίου του Ιερομονάχου, και πάρα πολλών άλλων στο τέμπλο, στις εικόνες. Τα τελευταία πενήντα χρόνια, ίσως και περισσότερο, λόγω της λειψανδρίας της μονής Βατοπεδίου, που είχε περιπέσει σε παρακμή λόγω και της ιδιορρύθμου καταστάσεως της μονής μας, δεν υπήρχαν Πατέρες και λόγω των εθνικών καταστάσεων πάντοτε υπήρχε κάποιος φύλακας που η μονή τον πλήρωνε για να προσέχει το μετόχι. Μάλιστα είχαμε και ένα θαυμαστό γεγονός τον καιρό του εμφυλίου πολέμου με ένα ζευγάρι που ζουν ακόμη και ήρθαν και με βρήκαν, παππούδες πλέον. Αυτοί μόλις παντρεύτηκαν ήρθαν εδώ και πρόσεχαν το μετόχι. Όταν όμως ήρθαν, λόγω του έρημου του τόπου, φοβήθηκαν και αποφάσισαν να στείλουν μια επιστολή προς τη μονή, όπου και έλεγαν ότι για προσωπικούς λόγους ήθελαν να φύγουν από το μετόχι. Την επιστολή την έγραψαν και είχαν αποφασίσει να την στείλουν την επόμενη ημέρα. Εκείνο το βράδυ είδαν πάνω στην ξύλινη μικρή γέφυρα ένα παπά να πηγαινοέρχεται. Το παράξενο ήταν ότι, ενώ ήταν βράδυ, τον έβλεπαν, γιατί ήταν μέσα στο φως. Στο χέρι του κρατούσε ένα βιβλίο και στους ώμους του είχε ένα άσπρο ρούχο, ήταν το ευαγγέλιο και το ωμοφόριο. Παραξενεύτηκαν και πήγαν να τον ρωτήσουν ποιος είναι. Τότε αυτός τους είπε να μην φύγουν και ότι θα τους προσέχει. Όταν τον ρώτησαν ποιος είσαι τους απάντησε:
«Ο νοικοκύρης του τόπου είμαι. Με λένε Νικόλαο των Μύρων» και εξαφανίστηκε. Ήταν ο Άγιος Νικόλαος και έτσι πήραν θάρρος και έμειναν.
Εμείς ως συνοδεία του γέροντος Ιωσήφ, όταν πήγαμε στο Μονή Βατοπεδίου βρήκαμε δέκα γεροντάκια. Προσπαθήσαμε να ανασυγκροτήσουμε το ερειπωμένον Βατοπέδιον πνευματικώς και υλικώς. Τότε πήγαμε δεκαοκτώ άτομα και δεν είχαμε την δυνατότητα να ασχοληθούμε με τα εξωτερικά. Προσπαθήσαμε να συμμαζέψουμε το ίδιο το μοναστήρι. Εδώ υπήρχε ένας παππούς ιερέας με την πρεσβυτέρα του, ο οποίος έφυγε και μετά η μονή έβαλε άλλο κληρικό που υπηρετούσε εδώ με την οικογένειά του, οι οποίοι ήταν σαν φύλακες. Όταν το μοναστήρι πλέον εσωφρονίσθη και ενεδύθη την παλαιάν του αίγλην, αυξήθηκαν και οι πατέρες, τότε η μονή ασχολήθηκε με την εξωτερικήν περιουσία της και το μετόχι. Ο γέροντας Ιωσήφ άρχισε να έρχεται εδώ, είδε την εγκατάλειψη που υπήρχε, είδε την φτώχεια, τον πόνο των ανθρώπων και έτσι θέλησε να ζωντανέψει το μετόχι, εφόσον η πρόνοια του Θεού θέλησε να είναι στη μονή μας και σε αυτή την ακριτική περιοχή. Έτσι έκτισε και το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντανάσσης και είχε πόθο πάντοτε να το επανδρώσουμε και να λειτουργήσει σαν μοναστηράκι.
Το 2003, όταν αποφάσισε ο Γέροντάς μας με τη σύμφωνη γνώμη και του ηγουμένου μας, του Γέροντος Εφραίμ, να έρθει μια μικρή αδερφότητα από το μοναστήρι μας εδώ. Στην αρχή ήρθαμε τρεις Πατέρες και αρχίσαμε την λειτουργική ζωή του μετοχίου, ένα μικρό μοναστηράκι, κάνουμε καθημερινά τον όρθρο, καθημερινά Θεία Λειτουργία, που νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά για την περιοχή και τον τόπο, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός στην Εκκλησία μας από τη Θεία Λειτουργία, αγιάζεται ο τόπος και καθημερινώς διαβάζονται χιλιάδες ονόματα στις παρακλήσεις και στις λειτουργίες.
Πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού και δεν καμπτώμεθα
ΠτΘ: Από την ημέρα που ήρθατε, σύμφωνα με αυτά που ακούμε, αναπτύξατε έντονη δραστηριότητα…
Π.Ν.: Όταν ήρθαμε αντιμετωπίσαμε δυσκολίες αλλά με τη βοήθεια του θεού τις αντιμετωπίσαμε και έτσι προσπαθούμε με τις φτωχές μας δυνάμεις, με την βοήθεια της μονής μας και με τις ευχές του Γέροντός μας του Εφραίμ να συμπαραστεκόμεθα και στον ανθρώπινο πόνο, που είναι πάρα πολύς.
Καθημερινά αυξάνεται το μέγεθος των πιστών που προσέρχονται στη μονή για βοήθεια, ώστε φθάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Με τη βοήθεια του Θεού ξεκινήσαμε μια δραστηριότητα στις φυλακές, και όχι μόνο. Κάθε Σάββατο κάνουμε συνάξεις για τους φοιτητές μας, θα ξεκινήσουμε το Σάββατο στις 24 Σεπτεμβρίου, θα είναι εδώ ο Γέροντάς μας και θα τις ξεκινήσει αυτός. Παρόλο που οι αποστάσεις είναι μεγάλες τα παιδιά έρχονται κάθε Σάββατο. Κάθε Κυριακή απόγευμα κάνουμε για όλους συνάξεις και κάθε Τετάρτη βράδυ κάνουμε νυκτερινή λειτουργία στο εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου, που κτίσθηκε με θαύμα, και δυστυχώς πολεμούμεθα, γιατί το κτίσαμε και μας έχουν βάλει πρόστιμο. Δεν έχω καμία διαφωνία στο να κτίσουν οι συνάνθρωποί μας μουσουλμάνοι που ζουν εδώ τζαμιά, όπως εμείς τις εκκλησίες, αλλά όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.. Στο τζαμί που βρίσκεται απέναντι αφαιρέθηκε το πρόστιμο των 700.000 που του επέβαλλαν, το εκκλησάκι το μικρό του Αγίου Νεκταρίου γιατί το κτίσαμε κληθήκαμε να πληρώσουμε πρόστιμο. Εμείς πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού και δεν καμπτώμεθα. Προχωράμε. Φυσικά όταν περνά κανείς τους πειρασμούς ήταν δύσκολο.
Το μοναστήρι δεν είναι κτήμα κανενός
ΠτΘ: Είναι γεγονός ότι πολλά έχουν λεχθεί για τη Μονή Βατοπεδίου. Πώς τα αντιμετωπίζετε;
Π.Ν.: Ο τελευταίος πειρασμός που πέρασε η μονή μας δεν ήταν λίγος και ιδιαίτερα το πρόσωπο του ηγουμένου μας. Είμαι τριάντα και περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα. Απ’ όταν ήρθα ως φοιτητής, δεν θυμάμαι να πολεμήθηκε και να συκοφαντήθηκε άλλος άνθρωπος τόσο πολύ με τόσες εκπομπές στις τηλεοράσεις, τόσο μελάνι να έχει χυθεί όσο ο ηγούμενός μας. Αποτέλεσμα σήμερα κανείς να μη μιλά για αυτό. Αν ήξερε ο κόσμος την προσφορά της μονής θα έπρεπε να είναι ευγνώμων. 35000 στρέμματα στην Μικρασιατική καταστροφή δώρισε η μονή στη Χαλκιδική με την συμφωνία το ελληνικό κράτος να παραιτηθεί κάθε δικαιοδοσίας του στη λίμνη και στις παραλίμνιες περιοχές. Η μονή από αγάπη προς τον πονεμένο άνθρωπο τότε έδωσε όλα της τα κτήματα. Το 3% είναι η εναπομείνασα περιουσία της εκτός Αγίου Όρους. Δυστυχώς οι ιθύνοντες ήθελαν να φύγει το μοναστήρι από εδώ. Και το παράδοξο είναι ότι θέλησαν να φύγουμε από εδώ. Οι ανταλλαγές δεν αποφασίσθηκαν από τη μονή, η οποία δεν ήθελε να δώσει τη λίμνη και τις παραλίμνιες εκτάσεις, αλλά φαίνεται πως το κράτος αναγκάστηκε να το κάνει αυτό. Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι ο όρος είναι οι ανταλλαγές να γίνουν με εκτάσεις εκτός Θράκης. Γιατί εκτός Θράκης; Γιατί να μην είναι εδώ η μονή παρούσα; Γιατί να μην υπάρχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Άρα σε ποιους θα μείνει η Θράκη;
Το μοναστήρι δεν είναι κτήμα οποιουδήποτε Γέροντος Εφραίμ, ούτε Αρσενίου, ούτε του Νήφωνος. Είναι του λαού περιουσία. Λένε ότι πήραμε τα χρήματα. Η μονή όμως είναι Δημοσίου Δικαίου, δεν είναι ιδιωτικού. Με την ανταλλαγή όπως λένε οι μεγάλοι νομικοί και ο κ. Κονιδάρης, το κράτος πήρε από τη μία τσέπη και τα έβαλε στην άλλη.
Δυστυχώς, η παραπληροφόρηση και η εμπάθεια εκεί οδηγούν. Όμως εμείς δεν τα υπολογίζουμε προχωράμε. Πολλοί έλεγαν, εχθροί μας και «φίλοι» μας, ότι τώρα και ο ηγούμενος θα πέσει και η αδελφότητα θα διχασθεί. Θα πω ότι γίναμε πιο ενωμένοι και περισσότερο συσφίχτηκε η αγάπη της αδελφότητος. Πρέπει όλοι μας να αποκαλυφθούμε μπροστά στη δύναμη, την ψυχική και πνευματική, που είχε ο ηγούμενος να αντέξει τόσο χρόνο συκοφάντιση και πόλεμο. Άντεξε γιατί είναι άνθρωπος της προσευχής και της ταπεινώσεως. Καθημερινά είχαμε εδώ κάμερες. Οι εφημερίδες καθημερινά πρωτοσέλιδα. Οι τηλεοράσεις άρχιζαν από το πρωί και μέχρι τα μεσάνυχτα δεν σταματούσαν για αυτό το θέμα. Ακόμη και στα καρναβάλια τον διακωμώδησαν. Κι όμως άντεξε, χωρίς να έχει κακία για κανένα, όλους τους αγαπάει και συνεχίζουμε το έργο μας. Θα μπορούσαμε να περιορισθούμε στη μονή και όμως δεν το κάνουμε. Αγωνιζόμαστε και για τους νέους μας και για όσους έρχονται και μας ζητάνε.
Λυπούμεθα, γιατί πολλές φορές δεν έχουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας
ΠτΘ: Πατέρα Νήφωνα, αυξήθηκε λόγω οικονομικής κρίσης ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκουν καταφύγιο στην Εκκλησία;
Π.Ν.: Πού αλλού θα βρουν οι άνθρωποι καταφύγιο εκτός από την εκκλησία σε περιόδους κρίσης; «Προς σε καταφεύγω» ψέλνουμε, «και πού λοιπόν ευρήσω άλλην αντίληψιν, πού προσφύγω, πού δε και σωθήσομαι» λέμε στην Παναγία μας. Ο λαός μας τρέχει εδώ, στην Παναγία, στα μοναστήρια, για αυτό χρειάζονται να έχουν τα μοναστήρια για να μπορούν να συμπαρίστανται στους πονεμένους συνανθρώπους μας. Πού πάνε να βρούνε παρηγοριά; Ακόμη και μουσουλμάνοι έρχονται εδώ.
Αυξήθηκε πάρα πολύ ο αριθμός αυτών που ζητούν βοήθεια και όπως βλέπω θα αυξάνεται καθημερινά. Πολλές φορές δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και λυπούμαστε, γιατί δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας.
Αυτό ήθελε η μονή και ο Γέροντας Εφραίμ να κάνει στην περιοχή. Για αυτό και ενδιαφέρθηκαν εταιρείες, ακόμη και ο ίδιος ο πρίγκιπας της Αγγλίας Κάρολος, λόγω των οικολογικών του ενασχολήσεων, ήθελε να αξιοποιήσουν την λίμνη, να κάνουν ποδηλατόδρομους, ένα βυζαντινό χωριό ώστε να αναπτυχθεί η περιοχή αλλά δυστυχώς οι ιθύνοντες δεν το κατάλαβαν.
Πέρσι κάθε μήνα θέλαμε 8600 ευρώ για ενοίκια απόρων φοιτητών και για άπορα παιδιά που πληρώνουμε τα φροντιστήριά τους και περισσότερο για τη στήριξη των οικογενειών των φυλακισμένων αδελφών μας. Αυτό είναι ένα μέρος από το φιλανθρωπικό έργο της Μονής Βατοπεδίου. Αυτά όλα γίνονται με τη συμπαράσταση της μονής και την βοήθεια των συνανθρώπων μας. Πάρα πολλοί από την Κύπρο αναλαμβάνουν παιδιά και έτσι μπορούμε και βοηθάμε. Η μονή συνεπικουρεί, διότι είναι πολύ βαριά η φιλοξενία χιλιάδων ατόμων.
Οι πονεμένοι άνθρωποι τρέχουν στις μονές και τώρα ακόμη περισσότερο. Προχθές ένας απολυμένος από την εργασία του με τέσσερα παιδιά ήρθε και μας είπε ότι επί τέσσερις ημέρες τάιζε το μικρό του το παιδί νερό με ζάχαρη. Δεν είχε αγοράσει γάλα. Μπορούμε αυτό να το πούμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνος; Τα μοναστήρια και οι Πατέρες γίνονται δέκτες του ανθρώπινου πόνου.
Πολλά παιδιά ναρκομανείς στέλνουμε στην Κύπρο στο Ίδρυμα που ίδρυσε ο δικός μας αδελφός, ο νυν μητροπολίτης Αθανάσιος, την «Αγία Σκέπη». Έχουμε στείλει πάνω από 50 παιδιά της περιοχής μας και τώρα αυτή τη στιγμή έχουμε 25 παιδιά στο Κέντρο και άλλα στην επανένταξη. Αυτά τα γνωρίζουν μόνο οι γονείς που έρχονται εδώ πονεμένοι και οι μανάδες.
Δραστηριοποιούμεθα και για το Ίδρυμα των Αγίων Θεοδώρων. Τα παιδιά επειδή φεύγουν από τη ζωή, οι γονείς δεν έχουν κάποιο χώρο να μείνουν. Και ακόμη οι γονείς είναι μεγάλοι άνθρωποι θέλουν να πάνε κάπου, μπορεί να αρρωστήσουν και το πρόβλημα είναι τι θα γίνει το παιδί. Εδώ και χρόνια ο Σύλλογος έχει ένα οικόπεδο και προσπαθεί να κτίσει. Δύσκολες οι καταστάσεις. Μπήκαμε μπροστά, τους είπα ότι θα γίνω ζητιάνος για αυτά τα παιδιά και με τη βοήθεια του Θεού μαζέψαμε χρήματα. Δυστυχώς υπάρχει μια καθυστέρησης στις άδειες.
Δεν θέλουμε μπράβο, δεν θέλουμε αναγνώριση. Εμείς το κάνουμε για την αγάπη για την εντολή του Χριστού μας. Όμως δεχόμεθα και πόλεμο. Και αυτά δεν αναγνωρίζονται. Δεν θέλουμε να τα λέμε. «Μη γνώτω η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου». Αναγκαζόμεθα όμως να λέμε το έργο, όχι το προσωπικό μας, αλλά της Εκκλησίας, για να ξέρει και ο λαός ότι η Εκκλησία είναι αυτή που μυστικά εργάζεται και δεν διατυμπανίζει το έργο της.
Μας στηρίζει η αγάπη του λαού
ΠτΘ: Όλο αυτό το έργο γίνεται αποκλειστικά με δικές σας δυνατότητες;
Π.Ν.: Όλο το έργο μας δεν γίνεται μόνο με τις δικές μας δυνατότητες, οι οποίες είναι περιορισμένες, λόγω του κλεισίματος των λογαριασμών της μονής. Μας στηρίζει η αγάπη του λαού. Δεν σταματάμε και με τη βοήθεια συνανθρώπων μας προχωράμε. Είναι λάθος να τα λέμε αλλά πρέπει να αγωνιζόμαστε για την αλήθεια. Ο λαός της Θράκης τα γνωρίζει και ξέρει τι γίνεται.
Επτά χρόνια επίσκεψη στους αδελφούς στις φυλακές
ΠτΘ: Γνωστότερο στην κοινωνία είναι το έργο σας προς τις φυλακές στο οποίο και αναφερθήκατε. Τι ακριβώς κάνετε;
Π.Ν.: Εδώ και εφτά χρόνια πηγαίνω στις φυλακές και προσκαλώ και τους ιμάμηδες και τους μουφτήδες να πηγαίνουν στις φυλακές, να βοηθούν τουλάχιστον τους ομοθρήσκους τους. Δεν κάνω διάκριση όταν πάω στις φυλακές. Είμαι όμως μόνος μου. Είναι τριακόσιοι περίπου άνθρωποι, οι περισσότεροι αλλοδαποί. Δεν έχουν ένα ξυραφάκι, ένα σαμπουάν, μια τηλεκάρτα να πάρουν τηλέφωνο στα παιδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι φυλακισμένοι έξι χρόνια και δεν πήγε κανείς να τους δει. Έρχονται πολλοί και μου λένε «δεν θέλω τίποτα. Μόνο να μιλήσω με κάποιον». Συγκινείσαι με αυτά που ακούς και βλέπεις. Πέρσι το χειμώνα τα παιδιά κρύωναν, διότι λόγω οικονομικής κρίσης δεν άναβαν τα καλοριφέρ. Ποιος γνωρίζει τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων; Η εντολή του Χριστού μας είναι, «ήμουν στην φυλακή και δεν ήρθατε να με δείτε». Και φυσικά δεν θα είναι ο ίδιος ο Χριστός και για αυτό του είπαν: «Μα πότε ήσουν στην φυλακή και δεν ήρθαμε να σε δούμε;». Όλους αυτούς που βάζουν φυλακή, κακοποιούς είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, ο Χριστός τους ονομάζει αδελφούς του. «Εφόσον δεν το κάνατε στους αδελφούς μου, ούτε σε εμένα το κάνατε». Ο καθένας μας μπορεί να είναι σε αυτή τη θέση. Δεν είναι μόνο μέσα στη φυλακή άνθρωποι κακοποιοί ή άνθρωποι φονιάδες. Είναι και άνθρωποι για παράβαση ΚΟΚ, για χρέη προς το δημόσιο, τους οποίους αποφυλακίζουμε, αν και σε πολλούς δεν αρέσει. Αυτή την εβδομάδα αποφυλακίστηκε ένα παιδί από την Ξάνθη 18,5 ετών που είχε καταδικαστεί για επαιτεία ένα μήνα, που αντιστοιχεί περίπου στα εξακόσια ευρώ. Για επαιτεία. Εκεί εξικνείται η ελληνική δικαιοσύνη, σε ένα 18χρονο παιδί που δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να πουλά μπαλόνια, χωρίς άδεια. Ήταν μέσα με άλλους και ήρθε η μητέρα του κλαίγοντας και πήγαμε και τον αποφυλακίσαμε.
Επίσης δεν εξικνείται μόνο στις αποφυλακίσεις η προσφορά της μονής μας στις φυλακές. Με την βοήθεια του διευθυντού των φυλακών τις ανακαινίσαμε εκ βάθρων. Όταν πήγα η κατάστασις ήταν πολύ άσχημη. Βγάλαμε από την αίθουσα του ακροατηρίου τις σιδεριές γιατί πήγαιναν και παιδάκια να δουν τους γονείς τους. Μπήκαν τζάμια, ο προαύλιος χώρος έγινε με πλάκες γιατί είχε φθαρεί. Και μάλιστα το παράπονό μου είναι ότι αγοράσαμε τις πλάκες και δεν είχαμε δυνατότητα για το αμμοχάλικο και τα τσιμέντα. Έτρεξα σε πολλούς ιθύνοντες αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Δεν θέλουμε να μας πούνε ευχαριστώ αλλά ας μην εμποδίζουν και το έργο μας.
Οι προφητείες προμηνύματα της κρίσεως
ΠτΘ: Με βάση τα συμβαίνοντα στην χώρα μας πολύς λόγος γίνεται για τις προφητείες του Γέροντα Παϊσίου. Πώς πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε;
Π.Ν.: Και ο Γέρων Παϊσιος και ο γέροντάς μας Ιωσήφ και όλοι οι Πατέρες δίνουν βάση στην αιτία της οικονομικής κρίσης. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πνευματικής κρίσεως. Η κρίσις είναι αλλού και πρέπει να βρούμε τα αίτιά της. Πνευματική είναι η κρίσις. Αυτά που βλέπουμε τώρα είναι τα αποτελέσματά της. Τα φώναζαν οι Πατέρες και οι Γέροντες. Φώναζαν να μετανοήσουμε, να γυρίσουμε στις ρίζες μας, στις αρχές μας. Θαμπωθήκαμε με τον δήθεν ευρωπαϊκό πολιτισμό, που εμείς δώσαμε ως Έλληνες ,και τώρα είμαστε ουραγοί και δεν δώσαμε στις ψυχές των παιδιών μας να αγαπήσουν Χριστόν και Ελλάδα. Αυτό που φώναζε και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Πατροκοσμάς, τα ιδανικά μας, τα ήθη μας, έχουν καταπατηθεί όλα. Μπορεί κανείς να μιλήσει για αγνότητα, για ταπείνωση, για προσευχή; Όταν υπάρχει πνευματική κρίσις υπάρχει και οικονομική. Δεν μας κάνει κακό η οικονομική κρίσις. Θα ξυπνήσουμε λίγο. Καλό θα μας κάνει, διότι μάθαμε και στην πολύ ευημερία. Τα είχαμε όλα και τα πετούσαμε. Πιστεύω ότι όταν ο λαός μας, όλος αυτός που μαζεύεται είτε στο Σύνταγμα είτε αλλού, και καλά κάνει, για να διαδηλώσει ειρηνικά την αντίδρασή του, όλοι αυτοί αν σηκώνανε και εμείς τα χέρια μας προς τον ουρανό και λέγαμε «Κύριε ελέησον» τότε θα δείτε, όπως στη Νινευί, που ο Χριστός είχε αποφασίσει να την καταστρέψει, η μετάνοια του λαού άλλαξε τα σχέδια του Θεού. Έτσι και εμείς έχουμε Θεό αγάπης και τον εγκαταλείψαμε, ακολουθούμε αλλότριους θεούς, αν επιστρέψουμε στη βάση μας και δείξουμε μετάνοια και κλάψουμε, θα δείτε ότι όλα θα αλλάξουν. Το έθνος μας πέρασε κατοχές και πείνες και επειδή πιστεύαμε και αγωνισθήκαμε πρώτα για του «Χριστού την πίστη την αγίαν» και μετά «για της πατρίδος την ελευθερίαν» ζήσαμε και σαν έθνος και σαν λαός. Τώρα αν προσέλθωμεν στον αρχηγό της ζωής και έχωμεν ελπίδαν και τους νέους μας δεν πρέπει να τους αποθαρρύνωμεν και τους δίνουμε θάρρος και ελπίδα ότι «γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός», αυτός δεν θα μας εγκαταλείψει.
ΠτΘ: Η εκκλησία δεν έχει ευθύνες για αυτή την ηθική κατάπτωση;
Π.Ν.: Βεβαίως και έχει ευθύνες η εκκλησία. Εμείς δεν βγάζουμε τους εαυτούς μας από έξω. Σε μια κοινωνία που υπάρχει κρίσις, ηθική και υλική, όλοι μας έχουμε ευθύνη. Και η εκκλησία, και οι δάσκαλοι, και οι φορείς και το κράτος και οι πάντες όμως πρέπει να ξέρουμε πάνω απ’ όλα, ο καθένας από εμάς, ότι εγώ έχω ευθύνη, προσωπική ευθύνη, και ας μη ρίχνουμε ευθύνη στους άλλους. Αν ο καθένας μας πει ότι εγώ φταίω και προσπαθήσει να γίνει καλύτερος θα δείτε ότι όλο το σύνολο θα γίνει καλύτερο.
Η Εκκλησία όντως πρέπει να είναι φως. Αλλά, δυστυχώς, βλέπετε, ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν τους φάρους που υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία. Εάν είναι κάποιο σκάνδαλο, αν είναι κανένας κληρικός, που σαν άνθρωπος, έκανε ένα παράπτωμα, αυτό προβάλλεται. Δεν υπάρχουν ιερείς μέσα στην Εκκλησία που εργάζονται; Τα καλά δεν τα βλέπουμε. Όμως έχουμε όλοι ευθύνη. Πρέπει όλοι να γονατίσουμε και να κλάψουμε και να παρακαλέσουμε την Υπέρμαχο Στρατηγό την Παναγία μας να μας βοηθήσει εμάς και όλο το γένος μας. Δύσκολες μέρες περνάμε και δεν ξέρουμε «τι τέξεται η επιούσα». Πρέπει όλοι μας με πόνο και με αγάπη να σκύψουμε, να προσευχηθούμε, να παρακαλέσουμε και να δώσουμε χείρα βοηθείας στον άλλο, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Επιστολή – μαρτυρία
Από έναν αποφυλακισθέντα ΑΕΚτζή χούλιγκαν
Η παρακάτω επιστολή βρίσκεται γραμμένη στο…βιβλίο εντυπώσεων που υπάρχει στο μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στο Πόρτο – Λάγος. Σας τη μεταφέρουμε αυτούσια…
«Ευχαριστώ τον Θεό που με έχει καλά, που έχω την υγεία μου και σήμερα βρίσκομαι ελεύθερος έξω από την φυλακή. Ονομάζομαι Γ. Γ. και βρισκόμουν για 11 μήνες στην φυλακή Κομοτηνής. Ο λόγος, είμαι χούλιγκαν και έκανα έκτροπα στο όνομα της μεγάλης μου αγάπης που είναι η ΑΕΚ. Χθες αποφυλακίστηκα και δεν έφυγα αμέσως για το σπίτι μου, για να έρθω σήμερα εδώ να ευχαριστήσω το νέο άνθρωπο που μου στάθηκε στο πλευρό μου όλους αυτούς τους μήνες που ήμουν στην φυλακή και με την αγάπη του και την καλοσύνη του μου έδινε δύναμη και κουράγιο και μου έμαθε να βλέπω πιο όμορφα τον κόσμο και την ζωή.
Μου έμαθε από εδώ και πέρα ότι η πρώτη μου αγάπη είναι ο Θεός και του υποσχέθηκα ότι θα προσπαθήσω να μην κάνω φασαρίες και ότι θα είμαι αντί για χούλιγκαν ένας σωστός άνθρωπος και ένας καλός χριστιανός. Σε ευχαριστώ πατέρα Νήφωνα για ό,τι έκανες για μένα και δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Δεν μπορώ να εκφράσω όλα τα αισθήματα της καρδιάς μου σε ένα τόσο πολύ πονετικό άνθρωπο σαν κι εσένα, αλλά ούτε κανείς μπορεί να καταλάβει ένα φυλακισμένο που βρίσκει αγάπη και παρηγοριά σε έναν άνθρωπο. Πατέρα Νήφωνα σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για ό,τι έκανες για μένα. Επιτέλους βρήκα έναν άνθρωπο που αγαπάει και βοηθάει όλους τους ανθρώπους. Είναι η παρηγοριά των φυλακισμένων. Μέσα στην ζούγκλα της Αθήνας μόνο κακία και μίσος γνώρισα. Ευχαριστώ τον Θεό που μπήκα στην φυλακή και σε γνώρισα πατέρα Νήφωνα και ανακάλυψα ότι υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπάνε. Θα είσαι για πάντα ο πατέρας μου και το στήριγμά μου.
Ο ΑΕΚτσής από την Αθήνα Γ. Γ., 23-2-2007».
Συντάκτης: Άννα Πατρωνίδου
http://www.paratiritis-news.gr/detailed_article.php?id=147632&categoryid=123242
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου