Γέροντα, αναφερθήκατε στην δηµοσιοποίηση των ηθικών παραπτωµάτων
Άλλου είδους αµαρτίες ή αρρωστηµένες καταστάσεις χρειάζεται σέ µερικές περιπτώσεις νά γνωστοποιούνται;-
Κοίταξε νά σού πώ. Έγώ τό κάνω αυτό σέ µερικούς γνωστούς. Βλέπω π.χ. κάποιον νά κάνη µιά αταξία καί νά σκανδαλίζη καί τους άλλους. Τού λέω µιά, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές νά διορθωθή, άλλα αυτός δεν διορθώνεται. ∆έν έχει όµως δικαίωµα νά συνεχίζη µιά αταξία µετά άπό επανειληµµένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται καί οι άλλοι καί τον µιµούνται.
Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως και τό καλό.
Γι' αυτό αναγκάζοµαι υστέρα νά τό πω και σέ άλλους πού βλέπουν την αταξία αυτή, γιά νά τους προφυλάξω.
Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», δέν τό λέω για νά κατακρίνω - αφού τό έχω πει πεντακόσιες φορές στον ϊδιο -, αλλά γιατί οί άλλοι πού βλέπουν τό κουσούρι του επηρεάζονται, τό µιµούνται και µάλιστα λένε:
«Αφού ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δέν πώ τον λογισµό µου, ότι δέν µέ αναπαύει αυτή ή κατάσταση, δίνω την εντύπωση οτι τό ευλογώ, ότι και έγώ αναπαύοµαι σ’ αυτήν τήν κατάσταση.
Καταστρέφεται τό σύνολο, γιατί µπορεί νά νοµίσουν ότι είναι σωστή ή τακτική τού άλλου και νά τήν εφαρµόσουν και τί βγαίνει µετά; Νοµίζουν έν τω µεταξύ ότι δέν τό έχω πει στον ίδιο. ∆έν ξέρουν ότι µέ έσκασε ό άλλος τόσον καιρό.
Έχουµε και τον διάβολο πού λέει:«∆έν πειράζει και νά τό κάνης. Βλέπεις, και άλλος τό κάνει και ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε».
Γι' αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει τό τυπικό του κάνοντας µιά αταξία, ενώ τού έχω πει νά τήν διόρθωση, µετά λέω πάνω σέ µιά συζήτηση σ' όποιον τον γνωρίζει «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», γιά νά τον προφυλάξω και νά µή βλαφθή.
Αυτό δέν είναι κατάκριση. Νά µήν τά µπλέκουµε τά πράγµατα.
http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/18147
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου