Οσο ο λαός δεν έχει καμμιά πολιτική εξουσία, ώστε να αναλάβει και την ευθύνη του,

...θα παραμένει ένα πολιτικό νήπιο, προς μεγάλη χαρά του πολιτικού μας συστήματος.

Ο λαός και όχι μόνο ο δικός μας βρίσκεται σε μια πολιτική κατάσταση, που με μια δόση υπερβολής, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως νηπιακή πολιτική κατάσταση.

Ο λόγος για την πολιτική του κατάστασή αυτή είναι οτι ουσιαστικά ο λαός δεν έχει καμμία πραγματική πολιτική ευθύνη ο ίδιος. Και όντας πολιτικά ανεύθυνος δεν ενηλικιώνεται. Και δεν έχει ευθύνη διότι δεν είναι εκείνος που παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις. Τις αποφάσεις τις παίρνει μια μειοψηφία επαγγελματιών της εξουσίας.

Η ευθύνη του λαού περιορίζεται στο να επιλέξει σε ποιους θα αναθέσει να παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του. Σε ποιους δηλαδή θα αναθέσει την εξουσία να τον κυβερνάνε, να του νομοθετούν, και να του διορίζουν και τους δικαστές του.

Ομως ο λαός δεν μπορεί να διαλέξει ελεύθερα όποιους θέλει και κρίνει εκείνος άξιους για τους κάνει πολιτικούς άρχοντές του. Οχι. Ο λαός είναι υποχρεωμένος να διαλέγει τους πολιτικούς του άρχοντες από ένα μενού που το καταρτίζουν δυο-τρεις άνθρωποι στην ελλάδα: οι αρχηγοί-αυτοκράτορες των πολιτικών κομμάτων.

Δηλαδή δεν υπάρχει μια λίστα, ανοιχτή και ελεύθερη, όπου ο καθένας που πιστεύει πως είναι ικανός και άξιος για κυβερνήτης ή νομοθέτης, να μπορεί να γράψει τ’ όνομά του και να εκτεθεί την κρίση και την επιλογή του λαού. Οχι τέτοιο πράγμα.

Δυο-τρεις αρχηγοί-αυτοκράτορες των κομμάτων ετοιμάζουν ένα μενού προσώπων με τους υποψήφιους κυβερνήτες και νομοθέτους του λαού και την παρουσιάζουν στο λαό-νήπιο λέγοντας: “απ’ αυτούς θα διαλέξεις”.

Υποτίθεται πως η σατανική αυτή μέθοδος είναι δημοκρατία. Ακόμα χειρότερα υποτίθεται πως η μέθοδος αυτή ενηλικιώνει πολιτικά τον πολίτη.

Αλλά αυτό είναι ψέμμα.

Διότι ουσιαστικά ο πολίτης δεν είναι πολίτης, με το σύστημα αυτό. Είναι υπήκοος. Δηλαδή πολιτικό νήπιο. Και δεν διαλέγει με τις εκλογές τίποτε περισσότερο παρά τους κηδεμόνες του. Πέραν αυτού, ούτε να τους ελέγξει μπορεί αυτούς τους κηδεμόνες, ούτε πολύ περισσότερο να τους τιμωρήσει.

Και οι οποίοι κηδεμόνες προεκλογικά πλησιάζουν τον λαό με τα …ζαχαρωτά στο χέρι, σαν κάτι πονηρούς κυρίους. Και μετά από λίγο καιρό αποδεικνύεται πάντα, πάντα όμως, πως εκείνα τα ζαχαρωτά είχανε τελικά πολύ πικρή γεύση.

Ο λαός για να αρχίσει να ενηλικιώνεται πολιτικά πρέπει να επωμισθεί, μέρος έστω, της πολιτικής ευθύνης που του πρέπει. Να αποφασίσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Μόνο τότε θα αρχίσει ο υπήκοος να γίνεται πολίτης. Και μόνο τότε θα αρχίσει το ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ μας πολίτευμα να μοιάζει με δημοκρατία.

Η ευθύνη ωριμάζει τον άνθρωπο. Και τον πολίτη. Η συμμετοχή στην εξουσία τον κάνει μέλος της κοινωνίας. Η κηδεμονία των κομμάτων τον μεταμορφώνει σε ιδιώτη. Σε υπήκοο. Αλλά όχι σε πολίτη.

Οσο ο λαός δεν έχει καμμιά πολιτική εξουσία, ώστε να αναλάβει και την ευθύνη του, θα παραμένει ένα πολιτικό νήπιο, προς μεγάλη χαρά του πολιτικού μας συστήματος.

Και θα σκοτώνεται ο ένας πολίτης με τον άλλον ως προς το ποιος κηδεμόνας του λαού, υπήρξε λιγώτερο χειρότερος από τους άλλους. Ο λιγώτερο διεφθαρμένος. Ο λιγώτερο πονηρός. Ο λιγώτερο δωσίλογος.

Με κηδεμόνες στο κεφάλι σου, δεν μπορείς να γίνεις ούτε πολίτης, ούτε και ελεύθερος άνθρωπος. Ούτε να ενηλικιωθείς πολιτικά.

Θραξ Αναρμόδιος