Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Μετά κόπων πολλών και βασάνων αποκτήσαμε πριν λίγο καιρό μια –έστω κουτσή- κυβέρνηση. Για ποίο λόγο όμως; Τα ίδια θα μπορούσε να κάνει και το προηγούμενο σχήμα.
Η διαδικασία, μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα, υπήρξε επώδυνη, επικίνδυνη και κόστισε πολλά, πάρα πολλά, στον ελληνικό λαό. Επίσης έριξε ακόμη πιο βαθειά την αξιοπιστία και το κύρος της χώρας. Επιπρόσθετα διαμόρφωσε ένα νέο πολιτικό περιβάλλον το οποίο ανέδειξε δυνάμεις επίσημης επιρροής για πρώτη φορά.
Η κυβέρνηση, αποτελούμενη από ετερόκλιτες εκπροσωπήσεις - patchwork, έδωσε μια μικρή ελπίδα και κάποια ανάσα ότι «κάτι μπορεί να γίνει». Οι πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης έγιναν αποδεκτές από τους δανειστές μας –και στο λαό- με κάποια υποφώσκουσα ανακούφιση αλλά και με μεγάλη δυσπιστία εξαιτίας των χειρισμών του παρελθόντος –από τους ίδιους πολιτικούς.
Σύντομα όμως … άρχισαν τα όργανα! Οι «βακτηρίες» της κυβέρνησης άρχισαν να θέλουν να εξοφλούν τη συμπαράστασή τους με πρωτοφανή αλαζονεία ενώ η αρχική τους διάθεση ήταν να στηρίξουν. Η υπόσχεσή τους να στηρίξουν εμμέσως αλλά και αμέσως, μετατράπηκε σε διάθεση να «κανοναρχήσουν» τις απόψεις και τις επιδιώξεις τους – στην ουσία η επιθυμία τους είναι να κυβερνούν χωρίς όμως να έχουν ευθύνη για τα όσα θέλουν να επιβάλλουν.
Τα όσα διατρανώνουν με ύφος άρρωστα δοξομανών καισάρων –και χωρίς καμία αιδώ- αποτελούν μια επαίσχυντη πρόκληση τόσο στους Έλληνες όσο και μια ελεεινή μορφή εκβιασμού στην «κυβέρνηση της ανάγκης».
Παρατηρώντας όλες αυτές τις περίεργες διελκυστίνδες κάποιοι σοβαροί ξένοι επενδυτές καθυστερούν τις κινήσεις τους για επενδύσεις στην Ελλάδα διότι «σ’ αυτή τη χώρα τα πάντα είναι δυνατόν να συμβούν». Με δεδομένο ότι δεν θεωρούμεθα αξιόπιστη χώρα και εκτιμώντας τις πρόσφατες κινήσεις των πολιτικών, ίσως είναι το σοφότερο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος – δηλαδή να περιμένει να δει τι τελικά θα γίνει.
Ο λαός, μετά και τα όσα εξαγγέλλονται ότι θα υποστεί πολύ σύντομα, και αφού υποστεί ως ραγιάς αυτό το φοβερό μαρτύριο αμφιλεγόμενων γεγονότων που θα συμβούν, έχει περιέλθει σε μια κατάσταση πλήρους συγχύσεως και σε απόλυτη απονεύρωση. Έχει καταστεί ένα άβουλο υποζύγιο στα χέρια ενός τυραννικού αφέντη και θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τη στιγμή που θα παύσει να υπάρχει.
Μια μορφή απεικόνισης αυτής της κατάστασης, των αβοήθητων και απεγνωσμένων ελλήνων, είναι το περιβόητο πλέον «και τι έχω να χάσω!»
Φυσικά, υπάρχει ακόμη «ξύγκι» και προφανώς σ αυτό προσβλέπουν οι λειτουργοί του κράτους. Και βεβαίως δεν τολμούν να αγγίξουν τον πλούτο που υπάρχει και συνεχώς δημιουργείται, ακόμη και τώρα, διότι αυτός είναι που τους στηρίζει.
Η άνευρη νεολαία –απαίδευτη και “διεφθαρμένη από την καλοζωία” και τις άσκοπες παροχές δεκαετιών- συνεχίζει βολεμένη και παρά την ανεργία που υπάρχει στο χώρο τους να επιδίδεται σε διασκεδάσεις στα εκμαυλιστήρια των τόπων θερινών διακοπών δίνοντας την ευκαιρία στους ξένους να λένε ότι «οι έλληνες περνούν καλά». Σ' αυτούς που θα μπορούσε κάποιος να ελπίζει αποδεικνύεται ότι βρίσκονται σε πλήρη χαύνωση.
Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποπροσανατολίζουν -επειδή έχουν λόγο να το κάνουν- με τις αηδίες τους τον κόσμο και μερικά έχουν μεταβληθεί σε ότι χειρότερο και επικίνδυνο υπάρχει εξαιτίας αυτών που προβάλλουν.
Το «έγκλημα» συνεχίζει να ανθίζει και να εξαπλώνεται ενώ πολλά από τα μέτρα που είχαν υποσχεθεί προεκλογικά –οι … επιτήδειοι- ξεχάστηκαν.
Οι πολιτικοί συνεχίζουν να μπουρδολογούν με διαφόρων βαθμών ικανότητες στη ρητορική και μάλιστα κάποιοι απ αυτούς είναι και … αυστηροί.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Μήπως οι κρυφές ατζέντες των πολιτικών (και των λειτουργών του συστήματος) αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή και κίνδυνο για τον Ελληνικό Έθνος;
Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι: και βεβαίως οι προσωπικές επιδιώξεις των πολιτικών είναι σε βάρος του Έθνους. Προφανώς εκείνο που τους συμφέρει είναι το προσωπικό τους συμφέρον. Κάποιοι επιζητούν ως σανίδα σωτηρίας την ασυλία που τους προσφέρει η ιδιότητά τους. Κάποιοι άλλοι αγωνίζονται μετά μανίας για να αποτύχει η κυβέρνηση και να γίνουν (ξανά) εκλογές για να παραγραφούν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους στείλουν στη φυλακή. Κάποιοι άλλοι βλέπουν –και τους τρέχουν τα σάλια- τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βλέπετε ότι άρχισε η δικαιοσύνη, συνειδητοποιώντας την οργή του κόσμου, να κινείται. Κάποιοι άλλοι θέλουν την «αναμπουμπούλα» γιατί αυτός είναι ο στόχος τους.
Και φυσικά κανείς από όλους αυτούς, μαζί με τους πάτρωνές τους, δεν πρόκειται να δυστυχήσει όταν θα κηρυχτεί και επίσημα η χρεωκοπία του Ελληνικού Κράτους.
Το πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί η «κατάρα» των καταραμένων για τους καταραμένους κανείς δεν μπορεί να το πει.
Μια λύση, ίσως, θα μπορούσε να είναι να πει κάποιος την αλήθεια. Να μιλήσει για τους εκβιασμούς και τα αλισβερίσια που γίνονται, με τρόπο ειλικρινή και να παραδώσει στην κρίση του λαού την πραγματική κατάσταση.
Αυτό όμως θα μπορούσε να γίνει από ανθρώπους που δεν έχουν εξαρτήσεις, ημαρτημένα πολλών ετών, δόλιες και μεγάλες προσδοκίες, και που έχουν την ικανότητα να χειρισθούν καταστάσεις.
Αν υπάρχουν τέτοιοι ας βγουν στο προσκήνιο.
Στο μεταξύ, ο Οκτώβριος είναι πολύ κοντά.
rieas.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου