Μια μικρή προσέγγιση στην προσευχή

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Κανένας δεν φαντάζεται τον εαυτό του εγκαταλειμμένο σε κάποιο θάλαμο γηροκομείο ή και στο σπίτι του το ίδιο, με μιά ξένη γυναίκα να τον "κοιτάζει", ενώ τα παιδιά του κοιτάζουν τη ζωή τους.

Κανένας επίσης δεν ακούει τον εαυτό του, να λέει στους ζωντανούς φίλους και γνωστούς, "εύρον καγώ την οδόν δια της μετανοίας".

Σχεδόν κανένας δεν ακούει το τραγούδι του Καζαντζίδη, "κανένας δε φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου" για τον εαυτό του.

Επειδή πιθανόν να συμβεί σε μας αυτό που δεν το χωράει ακόμα το μυαλό μας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι, για να μη μας βρει το κακό ανέτοιμους.

Τί είδους προετοιμασία να κάνουμε;

Ένας Άγγλος δημοσιογράφος κι ένας Ιταλός δάσκαλος υπέστησαν τα πάνδεινα ως όμηροι φονταμενταλιστών σε κάποια χώρα της Βορείου Αφρικής, οι οποίοι μάταια τα δύο αυτά χρόνια προσπάθησαν με κάθε τρόπο να κάμψουν το ηθικό τους.

Η ζωή τους γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία, με τον τίτλο ΤΥΦΛΗ ΑΝΑΓΚΗ.

Η αντοχή τους στηρίχθηκε στη γνώση ότι κανείς δεν γνωρίζει την ψυχή του ανθρώπου, ούτε ο διάβολος, παρά μόνο ο Θεός που μας έπλασε ελευθέρους και που υπερασπίζεται την ελευθερία μας, όταν το ζητάμε.

Η εμπειρία τους αυτή τους έμαθε ότι δεν γίνεται κανείς δούλος, παρά μόνο με τη θέλησή του.

Σε μας η εμπειρία τους μας διδάσκει αυτό που είναι ήδη γνωστό σε όσους προσεύχονται και πιστεύουν στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου, στον οποίο δεν ισχύει ούτε ο υλικός ούτε ο πνευματικός καταναγκασμός.

ΔΕ γίνεται λοιπόν δούλος κανείς παρά μόνο με τη θέλησή του.

Αξίζει να δείτε την ταινία και να διαβάσετε επίσης το βιβλίο του Μιχάλκωφ για τις εμπειρίες της ανελευθερίας στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Τί είδους προετοιμασία να κάνουμε για να μη μας βρουν ανέτοιμους οι διάφορες καταστάσεις ανελευθερίας;

Η πιο καλή προετοιμασία γίνεται με τη συμμετοχή μας στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Όταν μετέχουμε στα μυστήρια της Εκκλησίας, όταν συμμετέχουμε στις θείες ακολουθίες, προσευχόμαστε, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε, η πίστη γίνεται βίωμα.

Στον προσωπικό μας αγώνα το σπουδαιότερο μέσον είναι η προσευχή. Η προσευχή θα μας καθαρίσει εσωτερικά και θα μας χαρίσει την ευτυχία της αποκάλυψης ενός κόσμου, ο οποίος υπάρχει μέσα μας, αν και η κακία της καθημερινής ζωής εμποδίζει την επαφή μας μαζί του.

Αυτά από γενική, θεωρητική, άποψη.

Κλείνουμε αυτό το σημείωμα με κάποια πρακτικά θέματα σχετικά με την προσευχή.

Την προσευχή στην αρχή τη λέμε με το στόμα. Αργότερα τη λέμε με το νου. Τέλος τη λέμε με την καρδιά. Ξέρουμε από το διάβασμα, πως είναι να διαβάζεις με το νου σου ή να λες κάτι απέξω, όπως λέμε την προσευχή του πάτερ ημών.

Με την καρδιά ίσως δεν ξέρουμε πώς είναι. Ο νους είναι αεικίνητος και τρέχει σαν τον τρελό παντού, θεωρώντας ότι κάθε τι που γιαλίζει είναι χρυσός. Έτσι δεν έχεις ελπίδα να έχεις νου καθαρό από τις περιπλανήσεις του νου σου στον εξωτερικό κόσμο.

Η καρδιά πάλι δεν είναι καθαρή από πάθη, αισθήματα, επιθυμίες.
Όταν θα ΄χεις καθαρή καρδιά θα νιώσεις ανείπωτη ευτυχία να πεις κάτι με την καρδιά σου ή να τραγουδήσεις κάτι, ή να ακούσεις ένα τραγούδι ή μια μουσική ή να κάνεις κάτι με την καρδιά σου.

Ο λαός έχει την εμπειρία αυτή. Απόδειξη ότι ξέρει πως όταν κάτι δεν το κάνεις με την καρδιά σου δεν βγαίνει σε καλό. Κάποια ζημιά θα γίνει. Γι΄ αυτό όταν δίνεις κάτι με αδέξιο τρόπο, αλμπάνικα, λένε, "δεν το έδωσες με την καρδιά σου."

moschoblog.blogspot.gr