γράφει ὁ Δημ. Νατσιός, Δάσκαλος-Κιλκίς
«Ἔχω γιὰ σὲ Πατρίδα μου, στὰ σπλάχνα, χαλασμὸ» [Βαλαωρίτης]
Ἐρωτῶ: ἂν αὔριο-μεθαύριο γίνουν ἐκλογές, τὸ ἐπιτρέψει ἡ «Τριμερής», τί θὰ συμβεῖ;
Πρῶτον: κερδίζει ὁ ΣΥΡΙΖΑ, τὸ παρδαλοειδὲς αὐτὸ μόρφωμα, καὶ θὰ ἔχουμε πρωθυπουργὸ τὸν Ἀλέξη Τσίπρα, ὁ ὁποῖος, κατὰ δήλωσή του, εἶναι ἄθεος, δηλαδὴ ἄφρων καί, ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ ὁ Μακρυγιάννης, “χωρὶς θρησκείαν δὲν ὑπάρχει ἀρετή, ἠθικὴ καὶ πατριωτισμός. Γιατί κι ἡ πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ ἡ θρησκεία εἶναι τὸ πᾶν… καὶ τότε λέγονται ἔθνη, ὅταν εἶναι στολισμένα μὲ πατριωτικὰ αἰτήματα, τὸ ἐναντίον λέγονται παλιοψάθες τῶν ἐθνῶν καὶ βάρος τῆς Γῆς”.
Θὰ ἀντιτείνει κάποιος: Τὶς εἴδαμε τὶς προκοπὲς μὲ αὐτούς, ποὺ δὲν διαλαλοῦσαν ἀθεΐα, τοὺς πολιτικοὺς τῶν… δοξολογιῶν.
Σωστὸ καὶ συμφωνῶ. Καλύτερα τοὺς «γνήσιους» ἐκκλησιομάχους παρὰ τὰ κακέκτυπα, τὰ φαρισαϊκὰ σκύβαλα. Ὅμως εἶναι τόσο «βαριὰ» ἡ κληρονομιὰ αὐτοῦ τοῦ τόπου -Ἑλλάδα τὸ εἰκονοστάσι τῆς Οἰκουμένης- ποὺ εἶναι διαστροφὴ καὶ ἱεροσυλία νὰ κυβερνηθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ χλευάζουν καὶ ἀπορρίπτουν τὴν βασικὴ καὶ πολυτίμητη «συνιστῶσα» τῆς ἱστορικῆς μας ὑπάρξεως: Τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Δευτέρον: Ἐπανεκλέγεται ὁ «μνημονιακὸς θίασος»: Σαμαρᾶς, Βενιζέλος, Κουβέλης (ἀποχώρησε, ἀλλὰ τίποτε δὲν ἀποκλείει τὴν ἐπαναπρόσληψή του) συνεχίζουν ἀπτόητοι τὸ προσκύνημα καὶ τὴν πειθήνια ὑποταγὴ στὸ λυσσαμένο σκυλὶ τοῦ Βερολίνου. Ταυτοχρόνως ἡ Χρυσὴ Αὐγή, μὲ τοὺς κορυβαντιῶντες μοσχόμαγκες ποὺ τὴν πλαισιώνουν, αὐξάνει τὸ ποσοστό της ὁπότε, σὲ περίπτωση ποὺ ἔχουμε ΣΥΡΙΖΑ, ὁδηγούμαστε σὲ ἐμφύλιο σπαραγμό. Ἀκροδεξιὰ καὶ ἀκροαριστερὰ «τάγματα ἑφόδου» ἀλληλοσυγκρούονται. Μᾶς ἀναμένει ἡ ἱστορικὴ εὐθανασία. «Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους, δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά», μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Σολωμός, στὸν Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν (Λέγεται ὅτι ὁ Κάνιγκ, προτοῦ συντάξει τὸ πρωτόκολλο στὰ 1826, ποὺ ἀναγνώριζε τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος, εἶχε διαβάσει τὸν Ὕμνο τοῦ Σολωμοῦ. Ἂν διάβαζαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀγράμματοι νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι, ποὺ ἐκπορνεύουν τὴν Πατρίδα μας, τὸν Ὕμνο, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν 141η ὣς τὴν 150η στροφὴ τοῦ ποιήματος, δὲν θὰ ὑπέγραφαν μὲ τέτοια εὐκολία τὴν ὑποδούλωσή της. Τὴν πληροφορία γιὰ τὸν Κάνιγκ τὴν ἀντλῶ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ν. Κατραμή, «Νεκρολογία τοῦ Ποιητῆ», 1948, σελ. 306).
Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἐγείρεται εἶναι τὸ ἑξῆς: Οἱ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τί κάνουν; (Ὁ Ἐγγονόπουλος ἔλεγε: “Ξέρω ὅτι εἶμαι Ὀρθόδοξος, τὸ πόσο Χριστιανὸς εἶμαι δὲν τὸ γνωρίζω”).
Θὰ ψηφίσουμε τὸν Σαμαρᾶ (καὶ τὸν Βενιζέλο καὶ τὸν Κουβέλη, ἀφοῦ πᾶνε πακέτο) γιὰ νὰ συνεχιστεῖ ἡ διάλυση τῆς Πατρίδας; Χαμένα πράγματα.
Τὸν ΣΥΡΙΖΑ τὸ κόμμα τῆς ἀθεΐας, τῆς ἐκκλησιομαχίας καὶ τῆς ἀφιλοπατρίας; καντιποτένια πράματα.
Νὰ ψηφίσουμε Χρυσὴ Αὐγή, τοὺς νεοπαγανιστές; Ἀναπαύεται ἕνας Χριστιανὸς ἀντικρίζοντας Χρυσαυγίτες μὲ μάτια ποὺ γυαλίζουν ἀπὸ ὀργή; Ἡ λέξη «φανατικὸς» ἔχει θέση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἀπὸ ἀνθρώπους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ξεχειλίζουν ὁ θυμὸς καὶ τὸ μίσος τί καλὸ μπορεῖ νὰ βγεῖ; «Οὐδὲν αἰσχρότερον θυμοῦ, οὐδὲν ἀτιμώτερον, οὐδὲν δεινότερον, οὐδὲν ἀηδέστερον, οὐδὲν βλαβερώτερον» γράφει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος (Εἰς Πράξ. Ὁμιλ. 1Ε, 5, ΕΠΕ 15, 444).
Τί ἄλλο μένει; Τὸ ΚΚΕ. Μπορεῖ Χριστιανὸς νὰ ψηφίσει κόμμα ποὺ ἀκόμη ὑμνεῖ τοὺς αἱμοσταγεῖς Δέκιους καὶ Διοκλητιανοὺς τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης; Εἶναι οἱ Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες. Τὸ κόμμα αὐτὸ τὸ στηρίζουν καὶ τὸ πλαισιώνουν ἄνθρωποι μὲ ἀγαθὲς προθέσεις, ὅμως ἀκολουθεῖ τὴν μοίρα πολλῶν ἄλλων, ποὺ ἐμφανίστηκαν τὰ τελευταῖα χρόνια, δημιουργημένα ἀπὸ «ἀντάρτες» τῶν μεγάλων κομματικῶν σχηματισμῶν. Μιά, δυὸ ἐκλογὲς καὶ ξεβάφουν. Τὸ ἐρώτημα παραμένει καὶ ἐντείνεται πρὶν ἀπὸ τὶς ἐκλογές: Τί ψηφίζουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;
Στὶς προηγούμενες ἐκλογὲς οἱ ψῆφοι τῶν πολιτῶν, οἱ περισσότεροι, ποὺ ἔχουν ἀναφορὰ στὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα, πλὴν τῶν παραδοσιακῶν κομμάτων τῆς συμφορᾶς, κατευθύνθηκαν, οἱ ἐναπομείναντες, σὲ τρία κόμματα: τοὺς Ἀνεξάρτητους Ἕλληνες, τὴν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» καὶ τὸν «Σύνδεσμο Ἐθνικῆς Ἑνότητας», ποὺ ἵδρυσαν ἀπόστρατοι ἀξιωματικοί. Καὶ τὰ δύο τελευταῖα ἀπαρτίζονται ἀπὸ πολὺ ἀξιόλογους ἀνθρώπους, πού, πραγματικά, τοὺς διακρίνει ἡ ἀνιδιοτέλεια, ἡ ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος, ποὺ σιχάθηκαν «αὐτείνη τὴν λευτεριὰ ὅπου γευόμαστε». Ἐν ὀλίγοις μὲ πίστη καὶ φιλοπατρία. Τὰ ποσοστά τους, ὅμως, στὶς ἐκλογὲς ἦταν πολὺ χαμηλά. Οἱ αἰτίες πολλές. Τὸ σάπιο καὶ πουλημένο σύστημα, τὸ ὁποῖο ὑποστυλώνεται ἀπὸ τὶς τηλεοπτικὲς ἀναθυμιάσεις, δὲν ἐπιτρέπει νὰ προβληθοῦν κόμματα μὲ ὑγιεῖς ἀρχές. Ἡ γνωστὴ συνταγή: Ἐξόντωση διὰ τῆς γραφικότητος.
Ἄρα, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Ἄθεοι, προδότες, Μασῶνοι, οἰκουμενιστές, ἐκκλησιομάχοι, τσαρλατάνοι καὶ σαλταδόροι ἁλωνίζουν τὴν Πατρίδα καὶ ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τί κάνουμε; Τίποτε; Τρῶμε τὶς σάρκες μας. Κουβέντες, συζητήσεις, σχέδια, ρυάκια πολλὰ ἀλλὰ πουθενὰ ὁρμητικὸ ποτάμι ἢ ἡ ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει, ποὺ θὰ παρασύρει τὰ σκουπίδια, τὰ ἄδεια κονσερβοκούτια τοῦ κομματισμοῦ. Κι ὅμως εἴμαστε πολλοί. Δὲν χάθηκε τὸ πᾶν. Ὑπάρχουν λαμπροί, ἀνεπίληπτοι, ὀρθόδοξοι ἱερεῖς μὲ ζῶσες ἐνορίες καὶ χιλιάδες πνευματικὰ παιδιά. Ὑπάρχουν, εὐάριθμοι μέν, ἀλλὰ δυναμικοὶ ἐπίσκοποι, μὲ τόλμη καὶ ἀρετή, ποὺ δὲν περιορίζονται σὲ «ἱερὲς μουρμοῦρες». Ἔχουμε τὰ «κάστρα» τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ μοναστήρια, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἁπανταχοῦ στὴν Ἑλλάδα πού, παρ’ ὅλη τὴν λυσσώδη πολεμικὴ ποὺ δέχονται, διατηροῦν τὴν αἴγλη καὶ τὴν ἀκτινοβολία τους καὶ συνεχίζουν νὰ ζεσταίνουν τὶς ψυχὲς τοῦ λαοῦ μὲ «ψυχὴ καὶ Χριστό».
Ὑπάρχουν σωματεῖα, ἀδελφότητες, σύλλογοι ποὺ τὶς ἀπαρτίζουν ὡραῖοι ἄνθρωποι, τίμιοι ποὺ μήγαρις ἔχουν ἄλλο στὸ νοῦ τους πάρεξ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. Ὑπάρχει βεβαίως καὶ ὁ ἁπλός, ὁ ἐμπερίστατος λαός, ποὺ δὲν ὑπέκυψε στὶς σειρηνωδίες τῆς διαφθορᾶς, καὶ τοῦ εὐτελισμοῦ. Ἡ εὐλογημένη μαγιὰ τοῦ Μακρυγιάννη.
Ἐρώτημα ποὺ πολλοὺς μᾶς βασανίζει. Γιατί δὲν ἑνώνονται ὅλα αὐτὰ τὰ γάργαρα ρυάκια, γιὰ νὰ γίνει ὁ ποταμός, ποὺ θὰ καθαρίσει τὴν κόπρο τοῦ Αὐγείου; Γιατί ἐπιτρέπουμε νὰ μπαίνουν στὴ Βουλὴ κόμματα ποὺ μαγαρίζουν τὴν πατρίδα μας καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε ὅσοι μᾶς προσβάλλει ἡ παροῦσα κακοήθεια; Τί χρειάζεται; Ἕνα ἐγερτήριο σάλπισμα, μία ἕνωση ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, καὶ μὲ τὴν εὐχὴ τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων τοῦ Γένους, ἀρχίζουμε… Ἕνας πολιτικὸς σχηματισμός, χωρὶς τὶς μετριότητες, ὑπομετριότητες καὶ ἀνθυπομετριότητες καὶ τοὺς σαλταδόρους τῆς σήμερον, πλαισιωμένος ἀπὸ ἀνθρώπους ἀνιδιοτελεῖς καὶ μὲ πνεῦμα θυσιαστικό. Γιατί “ἀδικεῖ πολλάκις οὐ μόνον ὁ ποιῶν τι, ἀλλὰ καὶ ὁ μὴ ποιῶν”…
christianvivliografia.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου