«Πρώτα ήρθαν για τους δημόσιους υπαλλήλους. Και δεν ύψωσα τη φωνή μου, γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος./
Κατόπιν ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Και δεν ύψωσα τη φωνή μου, γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος./
Κατόπιν ήρθαν για τους συνταξιούχους. Και δεν ύψωσα τη φωνή μου, γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος./
Κατόπιν ήρθαν για μένα. Και δεν είχε απομείνει πια κανείς για να υψώσει τη φωνή του για μένα».
(Νίκος Καρούζος)
Η καλή και ωραία ποίηση προηγείται από τις άλλες τέχνες στην αποτύπωση των πλησιαζόντων γεγονότων. Είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του λόγου.
Ο Καρούζος, δεκαετίες πριν, άνοιξε μια σχισμάδα και είδε το ζοφερό μέλλον, το παρόν μας. Η «πυρηνική» φράση-στίχος είναι το «κατόπιν ήρθαν για μένα». Ποιός δεν αισθάνεται κοντά του το ρυπαρό χνώτο μιας μνημονιακής ύαινας;
Τώρα ήρθαν και για τους εκπαιδευτικούς. Μόνο κάτι ξεθωριασμένες και αναξιόπιστες φωνές ακούγονται, των συνδικαλιστών. Για πολλά χρόνια οι χαραμοφάηδες συνδικαλιστές μας – ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, καθηγητών και δασκάλων-στα πλαίσια της επαναστατικής γυμναστικής και για να δικαιολογήσουν την χωρίς θεμέλιο νόημα κι ονειροφόρο ορίζοντα παρουσία τους, μας «κατέβαζαν» σε απεργίες με το εξής κρανιοκενές αίτημα: μείωση του ωραρίου και αύξηση των μισθών. Τώρα που γίνεται το ανάποδο και επικρέμεται επί της κεφαλής μας η απόλυση, την έπαθαν σαν τον τσομπάνη με τους λύκους που τρώνε τα πρόβατα. Οι μνημονιακοί λύκοι κατασπαράσσουν τα πρόβατα, αλλά κανείς δεν ακούει τις τσιρίδες τους.
Έγραψα πρόβατα. Λάθος. Και πολλά πρόβατα, μεταβλήθηκαν σε λύκους προβατόσχημους. Διαβάζω στην εφ. «Ελευθεροτυπία» (7.7.2013): «Ήδη, οι εκπαιδευτικοί που μπήκαν στην εκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ και αυτοαποκαλούνται "καθηγητές πρώτης τάξης", έκαναν το πρώτο βήμα. Καλούν τους συναδέλφους τους να μπουν σε σύλλογο που συστήνεται τώρα και περιλαμβάνει όλους τους εκπαιδευτικούς που μπήκαν αξιοκρατικά στην εκπαίδευση, μέσω γραπτών εξετάσεων του ΑΣΕΠ. Αμέσως μετά τη διοικητική πράξη σύστασης του συλλόγου, ο δικηγόρος του συλλόγου θα καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα στο υπουργείο Παιδείας με τα οποία θα ζητούν την απόλυτη εξαίρεσή τους από κάθε διαδικασία κινητικότητας. Υποδεικνύουν δηλαδή στην κυβέρνηση ποιοι πρέπει να απολυθούν πρώτοι, αν γίνουν απολύσεις καθηγητών. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που έχουν διοριστεί είτε με επετηρίδα είτε μέσω της προϋπηρεσίας τους ως αναπληρωτών. Και μετά, ποιοι έχουν σειρά; Για να δούμε...».
Είμαι δάσκαλος της επετηρίδας. Δεν ανήκω στην «πρώτη τάξη». Δόξα το Θεώ δεν αποφοίτησα από παιδαγωγικά τμήματα. Είμαι πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, της «Μεγάλης του Γένους Σχολή», όπως την ονομάζαμε, στην οποία μαθητεύσαμε παρά τους πόδας Δασκάλων που είχαν το «ήθος του δασκάλου». Εκείνοι οι δάσκαλοί μας κρατούσαν στο ένα χέρι τους το Ευαγγέλιο και στο άλλο τον Όμηρο, μας μιλούσαν για πίστη, πατρίδα και γλώσσα, τα τιμαλφή του Γένους και έβλεπαν τον εαυτό τους θεματοφύλακα της ελληνικής παράδοσης, από τον Τρωικό πόλεμο και τα κατορθώματα του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, ως την Επανάσταση του ’21 και την ιστορία του Παπαρηγόπουλου. Εκείνοι οι δάσκαλοί μας δεν ήξεραν πολλά πράγματα από το τι γινόταν έξω από τα σύνορα του έθνους ούτε νέες τεχνολογίες και ξένες γλώσσες. Δεν ήταν φορτωμένοι διδακτορικά και μεταπτυχιακά ούτε ήταν μπουκωμένοι από τις αναθυμιάσεις του φράγκικου μοντερνισμού, δεν σπούδασαν στα Παρίσια. Γνώριζαν όμως αρχαία ελληνικά και ιστορία και μετέδιδαν την φλόγα της ψυχής τους, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με εντιμότητα και ευθύνη. Οι αλήθειες που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες, που διέσωσαν το Γένος ήταν ο άρτος που απλόχερα μας μοίραζαν.
Έκλεισαν οι σχολές και ήρθαν τα τμήματα. Έφυγαν οι Δάσκαλοι και ήρθαν από την Εσπερία τα ημιμαθή σκύβαλα τύπου Ρεπούση, που «μόρφωσαν» «πρώτης τάξεως» γενίτσαρους εκπαιδευτικούς. (Ελάχιστες οι λαμπρές εξαιρέσεις φοιτήτρια του παιδαγωγικού Θεσσαλονίκης μού κατήγγειλε ότι μεταξύ των μαθημάτων του τμήματος περιλαμβάνεται και διδασκαλία για το πώς θα περάσει η ομοφυλοφιλία στα γλωσσικά εγχειρίδια. Το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, δεν διδάσκεται, όμως η ασέλγεια και η αναισχυντία έχουν θέση σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο). Για όλο αυτό το ασκέρι των εθνοαποδομητών-προδοτών ισχύει ό,τι είχε πει ο Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21 και συγγραφέας, για τους ξενόφερτους ψαλιδόκωλους. (Με αυτόν τον υπέροχο χλευασμό υποδέχτηκε ο λαός τους λογιότατους και σοφολογιότατους που ήρθαν στην «ματοκυλισμένη» πατρίδα, μετά την Επανάσταση βεβαίως, για να την κυβερνήσουν-λεηλατήσουν. Φορούσαν φράκο το οποίο έχει σχήμα ψαλιδιού όπισθεν και πλησίον του «πισινού»).
Έλεγε, λοιπόν, ο Μ.Χουρμούζης:
«Απροκάλυπτος περιφρόνησις των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία άξια οίκτου· γλώσσα παρδαλή:
Έμαθε και ξένην γλώσσα κι όταν ομιλεί θαυμάζω.
Είναι Έλλην; Είναι Φράγκος; Απορώ και τον θαυμάζω».
(Τ. Λιγνάδης, «Το μυστήριο, το κάλλος και η ιθαγένεια του τοπίου», εκδ. «Ακρίτας», σελ. 200).
Όλη όμως αυτή η τρομοκρατική επίθεση κατά των εκπαιδευτικών εκλύει και τα ημέτερα ανομήματα και αμαρτήματα.
Πρώτον: Λέμε και γράφουμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα, εδώ και 40 χρόνια, παράγει διανοητικές μηχανές αντί να πλάθει χαρακτήρες, αφιλότιμους πενταροκυνηγούς και όχι δασκάλους που, κατά τον Παλαμά, θα σμιλέψουν ψυχές. Τώρα που κατέφθασε η τρικυμία ξεβράζονται όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος. Καθηγητές εναντίον δασκάλων. «Πρώτης τάξης» εκπαιδευτικοί εναντίον υποδεεστέρων κατ’ αυτούς «συναδέλφων». (Συνάδελφος; τι είναι αυτό; τρώγεται;). ΑΣΕΠ κατά της επετηρίδας. Η ήδη καταρρακωμένη εικόνα του εκπαιδευτικού επιδεινώνεται και δικαίως.
Πώς να μας κρίνει η κοινωνία, όταν βλέπει ανθρώπους, οι οποίοι υποτίθεται ότι έχουν ως αποστολή την διά του παραδείγματός τους, κυρίως, διδασκαλία της αλληλεγγύης, της θυσιαστικής αυτοπροσφοράς, της συναδελφικότητας, της αντίστασης στους λυμεώνες της πατρίδας, να αλληλοσπαράσσονται;
Δεύτερον: Η διδασκαλία θέλει τόλμη και αρετή. Προσανάμματά της είναι η ελευθερία και το γενναίο φρόνημα. Τώρα, εν μέσω τρομοκρατίας και απειλών, θα φανούν οι καλοί οι καπετάνιοι. Το Νέο Σχολείο, που ονειροφαντάζονται οι μνημονιομανιακοί, είναι το σχολείο της αμάθειας και της μετριοκρατίας, ένα νεκρό σχολείο. Όλα αυτά τα ακυρώνει ο εκπαιδευτικός, που δεν αισθάνεται βαρύ το χάλκεον χέρι του φόβου. Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος… Ιδού καιρός για να μεγαλουργήσουν καρδιές…
Τρίτον, όσες χαιρέκακες ανθρωποκάμπιες ευφραίνονται με τις απολύσεις και τις διαλύσεις οικογενειών παραπέμπω και πάλι στον Καρούζο. Θα έρθουν και για σας…
aktines.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου