Η μεταπολίτευση πέθανε σήμερα.

Σαν σήμερα πριν 39 χρόνια, ηχούσαν χαρμόσυνα στους δρόμους οι κόρνες της απαλλαγής από την επτάχρονη δικτατορία και της έλευσης στην εξουσία των αντιπροσώπων του λαού. Μόνο που μέσα στη χαρά μας δεν προσέξαμε δύο πολύ σημαντικά πράγματα.

Πρώτον, μαζί με την πτώση της χούντας επανερχόταν και το Σύνταγμα του 1952, που οδήγησε στην χούντα και ισχύει (με μερικές διαφοροποιήσεις) μέχρι σήμερα. Διαφοροποιήσεις που, εκτός εκείνης της κατάργησης της βασιλείας που έγινε με δημοψήφισμα, ουσιαστικά ενίσχυσαν το πολιτικό σύστημα σε βάρος της κοινωνίας. Και

Δεύτερον, μαζί με την επάνοδο της δημοκρατίας, επανερχόταν μαζί της και καταλάμβανε την εξουσία και όλο εκείνο το σάπιο πολιτικό προσωπικό που είχε οδηγήσει στη χούντα.

Τίθεται λοιπόν εκ των υστέρων το ερώτημα: Με το ίδιο προδικτατορικό Σύνταγμα και με το ίδιο πολιτικό προσωπικό, ποιο θα ήταν άραγε το αναμενόμενο αποτέλεσμα; Μα, αυτό ακριβώς που ζούμε σήμερα.

Ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος και τα υπέρογκα εξωτερικά δάνεια καταληστεύτηκαν ή κατασπαταλήθηκαν. Η χώρα πτώχευσε και έχει τεθεί κάτω από Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Ο λαός χάνει εισοδήματα και περιουσίες και εξαθλιώνεται, φτάνοντας πολλοί να χάνουν και τις ζωές τους. Η Εθνική Κυριαρχία έχει παραχωρηθεί στους δανειστές. Η ελληνική εθνική υπερηφάνεια δεν υπάρχει πλέον και όλοι θεωρούμαστε οι τεμπέληδες και τα λαμόγια της Ευρώπης. Όλοι έχουμε γίνει τα πειραματόζωα της Γερμανίας που βρήκε την ευκαιρία να εφαρμόσει τις θεωρίες της και να ικανοποιήσει τα συμφέροντά της.

Σήμερα λοιπόν η λεγόμενη «μεταπολίτευση» πέθανε στις συνειδήσεις των πολιτών και μόνο αφελείς μπορεί να προσβλέπουν ακόμα σε αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα όλων των ιδεολογικών ψευτοαποχρώσεων και θεατρικών αντιπαραθέσεων.

Τι χρειάζεται λοιπόν σήμερα; Χρειάζεται να εξαλειφθούν και οι δύο παράγοντες της μεταπολίτευσης που οδήγησαν στη σημερινή κρίση: Και συγκεκριμένα, το ισχύον προδικτατορικό Σύνταγμα και η πολιτική τάξη που αυτό εξέθρεψε.

Το μπορούμε αυτό;
Αν το μπορούμε τότε υπάρχει μέλλον. Αν δεν το μπορούμε, τότε σιωπή και τα κεφάλια μέσα.

hassapis-peter.blogspot.gr