Τσάι και συμπάθεια

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στο χωριό μου τα κύρια ροφήματα ήταν το τσάϊ του βουνού, κι ο καφές. Αλλά κανείς δεν αγαπούσε το τσάϊ ή τον καφέ, γι΄ αυτά τα ίδια, αλλά για την παρέα είτε στο σπίτι είτε στο καφενείο. Τσάϊ ή καφέ χωρίς παρέα έπιναν μόνον κάποιοι μίζεροι, που δεν ήθελαν ούτε να κεράσουν ούτε να τους κεράσεις. Ο τύπος αυτός ήταν σπάνιος μέχρι ανύπαρκτος στη μικρή μας κοινωνία.

Δεν ήξερες αν αγαπούσες τον καφέ περισσότερο ή την παρέα, χάρις στον καφέ. Στο χωριό μου ξέραμε πως όταν οι γυναίκες δεν είναι ευχαριστημένες, δεν φταίει το τσάΪ ή ο καφές, αλλά η παρέα. Γι΄ αυτό αυτοί που αγαπούσαν τις γυναίκες, βελτίωναν όσο μπορούσαν την παρέα τους. Δεν νομίζω ότι αυτό ισχύει στη σημερινή κοινωνία των πόλεων. Στις πόλεις όταν η γυναίκα δεν είναι ευχαριστημένη, ο σύζυγος αυξάνει το επίδομα, αν τυχαίνει να διαθέτει λεφτά. Αν δεν διαθέτει, αλίμονό του.

Δεν σας κάνει εντύπωση που οι πολιτικοί, ακόμα και στις προεκλογικές περιόδους δεν μιλούν για την πνευματική ευημερία, για την καλύτερη "παρέα" εννοώ ως πνευματική ευημερία. Μιλούν μόνο για καλύτερο τσάϊ ή καλύτερο καφέ, αν και μαζί με την πνευματική ευημερία, χειροτερεύουν ακόμα και τα υλικά αγαθά.

Οι πολιτικοί δεν μιλούν για την πνευματική ευημερία, γιατί αυτή είναι η πραγματική νίκη του λαού, η νίκη του Πνεύματος. Τίποτε άλλο δε διαρκεί. Οι υλικές παροχές είναι σαν τα παιχνίδια τα σημερινά των παιδιών, που δεν διαρκούν, παρά λίγες στιγμές κι ύστερα εξαφανίζονται κι αυτά και η επιθυμία τους.

Η αληθινή πρόοδος είναι η πνευματική. Η λεγόμενη προοδευτική παράταξη δεν πρέπει να έχει άλλο στο νου της απ΄ τον πολιτισμό. Πρόοδος δεν είναι να κάνεις ολοένα καινούρια εργαλεία, είναι και να τα χρησιμοποιείς για την ελευθερία των ανθρώπων.

Αυτή είναι η αληθινή πρόοδος. Το να παίζουν με την ανησυχία του κόσμου για την επιβίωσή μας, είναι σαν τα παιχνίδια που αγοράζουν στα μικρά παιδιά οι γονείς για να μην τους ενοχλούν.

Έτσι κι η άρχουσα τάξη, συντηρητική ή προοδευτική παίζει με τον κόσμο. Μόλις ο κόσμος γίνεται ενοχλητικός, αυξάνουν τις παροχές, φορούν το προσωπείο του κοινωνικού κράτους και όλα είναι ήσυχα κι ωραία. Αλλά αυτό δεν είναι παρά εφησυχασμός, παθητικότητα και μοιρολατρία.

Η κοινωνία μας έχει αποτελματωθεί από το πνεύμα αυτό του εφησυχασμού και της παθητικότητας.Δεν έχουμε πρότυπα,να τα ακολουθήσουμε για να βγούμε από αυτήν την παγίδα. Η ελευθερία είτε είναι άγνωστη, είτε δεν είναι πειστική.

moschoblog.blogspot.gr