«Ο γέγραφα γέγραφα»*

Σ' αυτό το στυλό συμπυκνώνεται το
περιεχόμενο των εγκεφάλων και της
καρδιάς όσων διαχειρίστηκαν
τη μοίρα του κράτους

Και βρίσκεσαι, φίλε μου, σε μια ΔΟΥ. Και ο χρόνος της βιωτής σου, όσον σου... καταλόγισε ο Κύριος, καταβροχθίζεται βουλιμικά από τη μαύρη δίνη του κράτους. Εσύ, όπως ο Κάφκα στον «Πύργο» και στη «Δίκη»: αναγκασμένος να βρίσκεσαι σ' ένα σημείο «μηδέν», απλά να υπάγεσαι στον νόμο της δαπάνης δυνάμεων, διάθεσης και χρόνου. Οσου χρόνου όρισε το χάος που δημιούργησαν.

Ορθιος επί ώρα, για κανέναν απολύτως λόγο στον κόσμο, εκτός από έναν: Είσαι εσύ, υπάρχεις εδώ και κάποιοι, που δεν γνώρισες ποτέ, έκριναν ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Ποιο να γίνεται; Το τίποτα. Να πληρώνεις για να χρωστούν κι έπειτα να πληρώνεις για να χρωστούν περισσότερο, και να σου λένε κατάμουτρα ότι τα φάγατε μαζί. Αποφάσισαν χαρτιά, διαδικασίες, κι άλλα χαρτιά και υπογραφές και έναν υπάλληλο μονάχο του σ' έναν ολόκληρο όροφο να εξυπηρετεί «αυτοκίνητα και ΦΠΑ». Πολλά τερματικά, υπάλληλος ένας. Πολλοί στην ουρά να αποξηραίνονται μπροστά σου, υπάλληλος ένας. Στα τζάμια των διαχωριστικών με τα γκισέ, υπουργικές αποφάσεις, αποσπάσματα από ΦΕΚ για εξαιρέσεις και εκπτώσεις και λεπτομέρειες υπολογισμού τελών κυκλοφορίας.

Προμηθεύς

Ακούς διαλόγους ρευστής γκρίνιας και ήπιας απελπισίας, που υποθέτεις ότι θα πυκνώσουν μόλις το θύμα (ο φορολογούμενος) εξέλθει του οίκου του μαρτυρίου. Και οργή αισθάνεσαι, αλλά είναι ανήμπορη. Η μόνη απόφαση των διπλανών, όσων έπονται και ακολουθούν εσένα στην ουρά, είναι «να ξεμπερδεύουν». Αν ασχολείσαι, πάντως, στα σοβαρά με το κράτος, σου υποβάλλεται η ιδέα να «ξεμπερδεύεις» με όλα και απ' όλα. Απαντα θα δείχνουν για πάντα αγγαρεία, αν σε ποτίσει ο δαίμονας που ταΐζουν τόσοι υπουργοί και πρωθυπουργοί με τις σάρκες σου.

Κι εκεί αντικρίζεις τούτο το στυλό και συνειδητοποιείς πόση αλήθεια εκφράζει, δίχως να γράψει τίποτα. Πατέντα που δεν πρέπει να έχει επινοηθεί ούτε στην υποσαχάρια Αφρική. Κάποιος κάθισε να λιώσει την κορυφή του στυλό με αναπτήρα και πέρασε (όση ώρα ήταν λιωμένο το πλαστικό) έναν συνδετήρα, και στον συνδετήρα πέρασε κορδόνι! Bic-Προμηθέας δεμένος στο γκισέ. Κι όλα αυτά για να σωθεί το στυλό από τους άρπαγες φορολογουμένους.

Ούτως έχει το εσώψυχο του ελληνόφωνου κράτους. Ολα γύρω του καταρρέουν, το ίδιο είναι κακόσχημο, κακοβαλμένο, πρόχειρο και αποκρουστικό, αλλά είναι ακόμα εκεί!

*Φράση του Πόντιου Πιλάτου στο «Κατά Ιωάννην» (κεφ. 19, στ. 22).

Παναγιώτης Λιάκος

dimokratianews.gr