Θεώμενοι τεκταινόμενων

γραφει ο αρισταρχος (halyvourgos apomahos)

Θάθελα να μάθω το τέλος αυτής της κατηφόρας. Αν και το ψυχανεμίζομαι. Θα σκάσουμε με δύναμη κατάφατσα στο έδαφος σαν φορτηγό με κομμένα φρένα. Και τότε… όλα τα άγια τοις κυσί. Έτσι γίνεται πάντα, διαμοιράζονται τα ιμάτια. Και κάτι ψήγματα Ελληνισμού που θα διασωθούν θα αναπολούν χαμένες πατρίδες και παλιά μεγαλεία.

Να τα κόκκινα δάνεια, να η πρώτη κατοικία, να τα μνημόνια, να να να… στοπ! Κασιμάτης: Με κάθε μνημόνιο υπογράφεται παραίτηση από εθνική κυριαρχία. Ότι απόμεινε από την σόσιαλ-δεξιά λαίλαπα το αποτελειώνει η αριστερή παρένθεση. Ένας πρωθυπουργός σε τρικυμία που μπερδεύει την Λέσβο με την… Μυτιλήνη και ένα αξιωματικός αντιπολιτευόμενος που μπερδεύει την πρωτεύουσα της Αιτωλοακαρνανίας με το… Αγρίνιο –που είσαι Πόποτα vintage στο καφέ της Χαράς- βάλθηκαν να το κάνουν. Και το κάνουν μ’ επιτυχία, κι εμείς… αχ εμείς!

Δεν ξέρω, μπερδεύομαι πολύ. Οι εμείς, φωνάζουμε, κονταροχτυπιόμαστε, σκίζουμε ιμάτια, κλαίμε με την πρώτη φωτό πείνας και με κάθε ανακοίνωση για μειώσεις συντάξεων και… γεμάτα καρότσια, γεμάτες λαϊκές, γεμάτα καφωδεία. Αυτοκίνητα σε μποτιλιαρίσματα τρέλας και μεγαλοστομίες Ελληνικής παρλάτας. Νέοι, η ελπίδα του έθνους, παίρνουν με το τέλειωμα και της στρατιωτικής τους θητείας(δηλαδή μαύρη πέτρα πίσω) το δρόμο για τους οικονομικούς παραδείσους του κόσμου. Οι εναπομείναντες κάποιοι τυχεροί εργαζόμενοι με ελεύθερο ωράριο απασχόλησης, κάποιοι(πολλοί) άνεργοι και οι γέροι εύκολος και μεγάλος στόχος, και αδύναμος και της ζωής πάροχος και μέχρι πότε.

Μπράβο ρε παλουκάρια, που θάλεγε και ο Χάρη Κλην, καλύτερα δεν θα τα καταφέρνατε. Ένα αποδομημένο πολιτικό σύστημα και μια χώρα με χρέος ακατέβατο. Έκλεισαν από παντού όλα. Ελπίδα; Καμιά κι από πουθενά! Μια Πανδώρα επειγόντως και το πιθάρι έβγαλε όλες τις συμφορές, ή έχει κι άλλες; Και η ελπίδα; Που πήγε η ελπίδα, ποιος την έκλεψε; Θεέ μου, δεν πιστεύω να ζω το τέλος μας στις αρχές της υδροχόου. Σε ποιες προφητείες να πιστέψω και ποιες αλήθειες να δεχτώ. Όλα ένα μεγάλο ψέμα και μια τεράστια τραγική αλήθεια. Όσο κι αν σφαλίσω τα μάτια μου με το άνοιγμα θα τα βρω μπροστά μου. Σταμάτησαν να ανασκαλεύουν και τον λόφο Καστά. Αν έβγαζε άκρη με μας ο Φρόϋντ εμένα να μου τρύπαγες τη μύτη.

Σήμερα χτύπησαν την πόρτα του διπλανού. Του πήραν σπίτι και οικόπεδο. Αύριο, μην επαναπαύεσαι, θα χτυπήσει και η δικιά σου πόρτα. Η πόρτα της πατρίδος μου χτύπησε από καιρό. Η πρίζα βγήκε πριν πολύ χρόνο. Μη ξεγελιέσαι που αναπνέεις. Αντανακλαστικές κινήσεις των νεκρών. Τέτοιοι ήμαστε. Νεκροί, με μόνο ενδιαφέρον ένα τσιπουράκι και μια σαρδέλα. Κι ας πνίγεται δίπλα μας το σύμπαν. Απλά, θεώμενοι τεκταινόμενων!

aienaristeyein.com