Σιωπητήριο...

Μικροί και έφηβοι, τον καιρό που ήμασταν, μάθαμε πως κανένας αγώνας, μικρός ή μεγάλος δεν πάει χαμένος.
Ίσως ήταν τέτοια η εποχή. Ή υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο.
Ήταν άλλωστε μιά εποχή που η ανθρωπότητα είχε βγει από δυό παγκόσμιους πολέμους, και η επιστήμη και τα γράμματα έδειχναν να παίρνουν κεφάλι στην κούρσα τους με τον σκοταδισμό, τον φασισμό, την φτώχεια, τον φανατισμό.
Ήταν μάλλον η εποχή της αθωότητας.

Η «απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός» α λα γκρεκ

Ανάγκη για ανταγωνιστική αγορά ενέργειας υπέρ του καταναλωτή (απλά Ελληνικά, διαβάστε το)

Η αντικατάσταση ενός κρατικού (αλλά ρυθμιζόμενου) μονοπωλίου με ένα κρατικά επιδοτούμενο ιδιωτικό ολιγοπώλιο (η μετάφραση είναι ...ελεύθερη, αλλά αυτά λέει το άρθρο που δημοσιεύθηκε "έξω" και μεταφέρθηκε εδώ)

Δύο αμείλικτα άρθρα, γραμμένα εξαιρετικά ευγενικά και, από χρήστες και γνώστες της αγοράς ενέργειας που με εκφράζουν πλήρως.

Η κυνική αλήθεια, που νομίζω ότι κανείς δεν τολμάει κανείς να πει είναι ότι:

Ας θυμηθούμε τα βασικά (Back to the basics): η Τουρκία είναι μέλος τού ΝΑΤΟ.

Νατοϊκή χώρα μας απειλεί.

Νατοϊκά γεράκια κάνουν τις πάπιες.

Νατοϊκά πρακτόρια πιπιλάνε καραμέλες περί «συμμάχων» μας στο ΝΑΤΟ.

Νατοϊκά υπαλληλάκια αξιώνουν εφαρμογή του διεθνούς δικαίου (λέμε και καμιά ακακία για να περνάει η ώρα).

Οι «Έξω από το ΝΑΤΟ» Νατοϊκοί γλείφτες δηλώνουν υποταγή.

Ο εχθρός είναι το ΝΑΤΟ. Ο στρατιωτικός βραχίονας των τραπεζιτών.

Ειρηνοπωλείον, παραμυθεστιατόριον ο ΣΥΡΙΖΑΣ

Είδηση-σοκ: Δεν συνορεύουμε με Λουξεμβούργο, Δανία, Ολλανδία και Ελβετία, αλλά με Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Τουρκία!

Kοίτα να δεις και άκου ν’ ακούσεις κάτι περίεργο: εμείς (δηλαδή, όχι ακριβώς, οι πολιτικοί που ψηφίζουμε) θέλουμε πάση θυσία την Τουρκία στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στη γαλαξιακή αυτοκρατορία και -γιατί όχι;- στη Σούπερ Λίγκα. Η αλήθεια είναι ότι εμείς από μόνοι μας, χωρίς τη μεσολάβηση πολιτικών που υποτίθεται ότι μας εκφράζουν, θέλουμε την Τουρκία κάπου πιο πέρα από την Κόκκινη Μηλιά, τρίτη καταβόθρα της αβύσσου αριστερά, να κάνει παρέα με τα Ορκς και τα Γκόλουμ, τα σπίτια των οποίων η πολεοδομία του Μεγάλου Αλεξάνδρου χαρακτήρισε «κόκκινα» και τα σφράγισε με βουλοκέρι.

Σύγκρουση πολιτισμών

Μόσχου Λαγκουβάρδου

Δυο πολιτισμοί συγκρούονται από την αρχή του κόσμου, ο πολιτισμός της διάρκειας και ο πολιτισμός της παροδικότητας. Αν μπορούσες να διαλέξεις να ζεις σε κάποιον απ΄ τους δυο αυτούς πολιτισμούς ποιόν θα διάλεγες; Θα διάλεγες τον πολιτισμό στον οποίο τα αγαθά διαρκούν ή αυτόν στον οποίο τα αγαθά δεν διαρκούν; Η διάρκεια των αγαθών ή η παροδικότητα είναι σημαντικό κριτήριο, για να γνωρίσουμε τους πολιτισμούς.

Αν τη διάρκεια και την παροδικότητα, που είναι κριτήρια χρονικά, δηλαδή ποσοτικά, τα αντικαταστήσουμε με κριτήρια ποιοτικά, οπωσδήποτε θα διάλεγες, τον πολιτισμό που είναι ανώτερης ποιότητας από τον πολιτισμό που είναι κατώτερης ποιότητα; Αν π.χ. αγόραζες πορτοκάλια και μπορούσες να διαλέξεις τα καλύτερα, δε θα διάλεγες τα καλύτερα; Οπωσδήποτε θα διάλεγες τα καλύτερα. Δε θα διάλεγες τα χειρότερα ποιοτικά. Στη σύγκρουση των πολιτισμών, νικάει εκ των πραγμάτων ο ανώτερος πνευματικά πολιτισμός. Δεν χρειάζεται απόδειξη. Από την προσωπική εμπειρία το ξέρουμε. Γι΄ αυτό θα το πω με έναν μόνον αφορισμό του μακαρίτη ζωγράφου, φίλου Στέργιου Χατζούλη, "Ο πλούσιος θα πάει στον Άγιο. Δεν θα πάει ο Άγιος στον πλούσιο."

Το μεγαλείο της θείας πρόνοιας

Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της θείας πρόνοιας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργειες Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτε. Ποιός είναι, όμως, ο Θεός στο βάθος, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.

Το πρόβλημα είναι «η τσάντα στο σχολείο» ή το περιεχόμενο της τσάντας;

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Χαράς ευαγγέλια. Βρέθηκε το φάρμακο, η συνταγή για την ανάταξη της ημιθανούς Παιδείας μας. Ρίγη συγκινήσεως και χαρά ανεκλάλητος επικρατεί στο λαό. Ουρανομήκεις ζητωκραυγές ηχούν απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας -δεν μπορώ να τιθασεύσω τον ενθουσιασμό μου-σκιρτά και αγάλλεται η φύσις. Το υπουργείο Παιδείας και δη το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), εξαπέστειλε εγκύκλιο διά της οποίας καλούνται τα σχολεία να «υλοποιήσουν δράση» -τι ωραία ελληνικά- με τίτλο «Η τσάντα στο σχολείο». Και αντιγράφω από την εγκύκλιο που απεστάλη στα σχολεία: