Το πολυτιμότερο αγαθό

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Πρωί πρωί πηγαίνω
σ' ένα καφέ στην
οδό Σταδίου στην Α-
θήνα. Είναι ά-
δειο. Οι μόνοι πελάτες

μια νεαρή όμορφη
κοπέλα που α-
νάβει τό 'να τσιγάρο
μετά το άλλο,
κι εγώ. Το κάπνισμα δεί-

Μας ξεβλάχεψε ο Κωστόπουλος, μας… ξεπαρθενεύει ο Αλέξης

«Γιατί όχι με δύο μπαμπάδες;» Είναι ο τίτλος ενός από τα πολλά άρθρα που είδαμε στο διαδίκτυο από αρκετούς φλούφληδες, δήθεν προοδευτικούς, αριστεροδεξιούληδες, μοντέρνους που προωθούν την ιδέα της αναδοχής και από ομόφυλα ζευγάρια.

Και από την αναδοχή γιατί να μην περάσουμε στην υιοθεσία; Άλλωστε όλα γίνονται σιωπηρά και μουλωχτά σ’ αυτή τη χώρα. Μήπως και όταν ψηφίστηκε ο γάμος των ομοφυλοφίλων, όταν στη Βουλή έκλαιγαν από χαρά κάτι φτερούδες με μούσια, δεν είχαμε προφητέψει ότι το επόμενο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η προώθηση της υιοθεσίας παιδιών από ζευγάρια ανδρών ή γυναικών;

Οι στρατιώτες μας είναι αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά μην ανησυχείτε. Έχουμε βύσμα.

Η χώρα που κρατεί τους Έλληνες στρατιώτες (μην περιμένετε να γράψω στρατιωτικούς) είναι η Τουρκία. Η χώρα που έχει διακόψει σχέσεις με την ειρήνη (αν είχε ποτέ τέτοιες σχέσεις). Οι πάντες γνωρίζουν ποια είναι η Τουρκία.

Το ΝΑΤΟ γνωρίζει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γνωρίζει. Η Ελλάδα (μέλος και των δύο) γνωρίζει. Η Ρωσία γνωρίζει. Η Κίνα γνωρίζει. Οι Άραβες γνωρίζουν. Το Ισραήλ γνωρίζει. Οι πάντες.

Οι πάντες καμώνονται ότι δεν γνωρίζουν. Συμμαχίες, φιλίες, συμφωνίες, προοπτικές, μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και άλλες ανοησίες.

Οι δικοί μας θεοί

Ονομάζουμε τον Κύριο Θεό μας, στην πραγματικότητα όμως έχουμε τους δικούς μας θεούς. Γι’ αυτό και δεν κάνουμε το θέλημα του Θεού, αλλά υποκύπτουμε στο θέλημα και τις επιθυμίες της σάρκας, της καρδιάς μας, των παθών μας. Δικοί μας θεοί είναι η σάρκα μας, οι διασκεδάσεις, τα χρήματα και οι ματαιότητες.

Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα

Φώτης Κόντογλου

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοί ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τά ἀγράμματα γεροντάκια καί οἱ γριοῦλες, πού τήν Σαρακοστή καί τήν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στήν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπό τά μικρά τους χρόνια ἐν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καί καταλάβανε αὐτό τό χαροποιόν πένθος, πού δέν τό καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, πού θέλουνε νά τούς διδάξουνε, ἀντί νά διδαχθοῦνε ἀπ’ αὐτοὺς.

Τώρα τίς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καί τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζί μέ τόν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπό πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντας Τόν νά λέγη:«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί παραδοθήσεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περί αὐτοῦ».