…Αν και πώς μπορούμε να πιάσουμε αυτόν τον ταύρο από τα κέρατα!

Αποκαλύπτοντας το προφανές

Η κακοδαιμονία της ανθρώπινης σχέσης στη σύγχρονη κοινωνία, λοιπόν, έχει τουλάχιστον αυτό το καλό: Δεν επιτρέπει πια να παραβλέπουμε το προφανές. Επειδή το παραβλεπόμενο –ογκόλιθος- μας συνθλίβει. Μας βγάζει πια τα μάτια. Και μας αναγκάζει, έστω και θολά, έστω κι αν είμαστε ανέτοιμοι, έστω κι αν δεν θέλουμε, να δούμε ότι εδώ κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ν’ αντιληφθούμε ότι το τίμημα της παράβλεψης είναι μοιραίο: Εσωτερική κενότητα και ανισορροπία, φρενήρης παράσταση για το τίποτα, παχυδερμοσύνη, μοναξιά κι ερημιά, που με τίποτα δεν τ’ αντιρροπούν γυαλιστερά στολίδια, αστραφτερά κοπάδια, οι μάσκες και τα δήθεν, το λίφτινγκ και του νου και της μορφής, ουσίες χημικές ή νοερές που τάχα ναρκώνουν τα άλγος, οι κούφιες κουβέντες του είδους «να περνάω καλά» και τα παρόμοια. Να συνειδητοποιήσουμε ότι, έτσι όπως είναι κι έτσι όπως πάει, κάτι στη ζωή μας νοσεί πολύ περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Και ν’ αναλογιστούμε αν και πώς μπορούμε να πιάσουμε αυτόν τον ταύρο από τα κέρατα.

Έτσι λοιπόν, το κακό που διατρέχει τη σημερινή εμπειρία του βίου οδηγεί βιαίως στην αποκάλυψη του προφανούς. Αποκαλύπτει ότι στην άγρια προσπάθεια να κερδίσουμε θέσεις και πράγματα ακρωτηριάζουμε ή και χάνουμε τη ζωή και τους ανθρώπους. Επισημαίνει ότι κάτι πάει πολύ στραβά και πλήττει όχι μόνο την ανθρώπινη σχέση, αλλά και την ίδια την ικανότητά μας ν’ αντιλαμβανόμαστε το πλήγμα, τη ζημιά και την κατάσταση. Φανερώνει ότι έχουν πληγεί και τα πράγματα και οι εμπειρίες. Ότι και οι άνθρωποι και η πληροφορία και η ερμηνεία και η αντιμετώπιση της αντιξοότητας, όλα έχουν πληγεί – ας ελπίσουμε, όχι ανεπανόρθωτα.

Καθώς γράφω αυτά εδώ, νιώθω ότι η κατάσταση θυμίζει μια ιδιαίτερη πάθηση του εγκεφάλου, τη μονόπλευρη απροσεξία του χώρου. Σ’ αυτήν, ο πάσχων δεν αντιλαμβάνεται το αριστερό μισό του χώρου. Με αποτέλεσμα π.χ. να διαβάζει ένα κείμενο μόνο από το κέντρο της αράδας προς τα δεξιά αγνοώντας και το αριστερό της μέρος και το νοηματικό χάος που προκύπτει· να ζωγραφίζει μόνο το δεξιό μέρος ενός αντικειμένου ή ενός τοπίου ή και ν’ αντιγράφει μόνο το δεξιό μισό ενός σχεδίου, και πάλι δίχως να έχει επίγνωση του ότι χάνει από το βλέμμα κι από τον νου του το μισό του κόσμου- να προχωρά στρίβοντας πάντα δεξιά, σκοντάφτοντας συνέχεια και συμπαρασύροντας τα αντικείμενα που βρίσκονται στο αριστερό τμήμα του δωματίου ή του κάδε χώρου, χωρίς ο πόνος και η ζημιά να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την ανθρώπινη σχέση στον καιρό μας: Αγνοούμε πράγματα ουσιώδη, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε τεράστια πεδία του κόσμου, πονάμε αλλά δεν γράφει ο πόνος… Και συνεχίζουμε ψυχικά ανάπηροι μια ακρωτηριασμένη διαδρομή κυνηγώντας μόνο όσα βρίσκονται στην εκάστοτε δεξιά πλευρά μας… Όντως, ως προς την ανθρώπινη σχέση σήμερα, κάτι τέτοιο συμβαίνει: Αποκοπή απ’ την πραγματικότητα, απώλεια μεγάλου μέρους του κόσμου και άγνοια γι’ αυτή την απώλεια, αποκοπή απ’ την απτή εμπειρία, απώλεια της επίγνωσης κι αυτού ακόμη του κοινού νου. Στο πεδίο της ανθρώπινης σχέσης, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος πάσχει ταυτόχρονα από υπαρξιακή ημιπληγία και από μονόπλευρη απροσεξία του βίου.

(Ν.Σιδέρη, «Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!»-αποσπάσματα. Εκδ. Μεταίχμιο)
vatopaidi.wordpress.com