Οι εύκολες «λύσεις» που δίνει πάντα το σχηματικό μυαλό, με δεδομένο το «επαναστατικό» κλίμα των πρώτων χρόνων της πτώσης της χούντας, μας οδήγησε στο να γίνουμε μέρος του τρομοκρατικού παιχνιδιού του κράτους και των μυστικών υπηρεσιών.
Αναδημοσιεύω ένα κείμενό μου, γραμμένο τον Ιούνιο του 2000, το οποίο αποτελεί και την αυτοκριτική μου για τις πλάνες που είχα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
«17 Νοέμβρη»: Η μεγάλη απάτη
Οι μύθοι ασκούν γοητεία και παγιδεύουν συχνά και τη σκέψη εκείνων που θέλουν να γκρεμίζουν και όχι να συντηρούν μύθους.
Πολλοί αριστεροί αγωνιστές, στα θέματα της τρομοκρατίας, έπεσαν στην παγίδα και νομιμοποίησαν το μύθο της τρομοκρατίας.
Αιχμάλωτος των επαναστατικών μου στερεοτύπων για την «ατομική τρομοκρατία», στήριξα και εγώ με φανατισμό, στα πρώτα χρόνια, το μύθο της «17 Νοέμβρη», ως μιας γνήσιας αριστερής οργάνωσης.
Οφείλουμε να δεχτούμε ότι ο μύθος της τρομοκρατίας θα είχε καταρρεύσει, αν δεν είχε στηριχθεί από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τους «αντιεξουσιαστές». Φαίνεται ότι μας κολάκευε αυτάρεσκα το γεγονός να μας θεωρεί το κράτος «προθάλαμο» της τρομοκρατίας…
Η περίπτωση του «βομβιστή» Κρυστάλλη είναι αποκαλυπτική. Εάν δε έσπευδε ο ίδιος να αποκαλύψει τους δεσμούς του με την ΚΥΠ, οι «αριστεριστές» θα του είχαν δώσει τον τίτλο του «επαναστάτη»!!!
Επειδή ο σταλινισμός συκοφαντούσε πάντα κάθε επαναστάτη σαν προβοκάτορα, εμείς φτάσαμε στο σημείο να βαπτίζουμε επαναστάτη τον κάθε προβοκάτορα…
Έτσι, τους εκτελεστές της «17Ν» τους κατατάξαμε στην «επαναστατική αριστερά», στο κλασσικό μαρξιστικό σχήμα της «ατομικής τρομοκρατίας».
Αν και δεν υπήρχαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις και οι πολιτικοί όροι που γεννούν το φαινόμενο της αριστερής «ατομικής τρομοκρατίας», οι πρώτες επιλογές της «17Ν», που ήταν οι βασανιστές της χούντας, εξέφραζαν το συμπιεσμένο λαϊκό αίσθημα εκδίκησης, και αυτό ακριβώς εμφάνισε τη «17Ν» σαν αριστερή οργάνωση.
Εκτός λίγων εξαιρέσεων, όλοι πιστέψαμε ότι πρόκειται περί μιας γνήσιας οργάνωσης «ατομικής τρομοκρατίας»…
Έτσι, οικοδομήσαμε το μύθο της «οργάνωσης-φάντασμα» και παγιδευτήκαμε σε αυτό το μύθο.
Από το φόβο (μιλάω πάντα για τους αριστερούς και όχι για το κράτος, τα κόμματα και τους υπαλλήλους τους) μήπως κατηγορηθούμε ότι προσεγγίζουμε τα γεγονότα με την αστυνομική λογική, παγιδευτήκαμε στην πολιτική λογική των μυστικών υπηρεσιών.
Γίναμε νεροκουβαλητές των μυστικών υπηρεσιών.
Χρησιμοποιηθήκαμε για την εδραίωση του μύθου της τρομοκρατίας: Για το στρατήγημα αυτό που μηχανεύτηκε ο ιμπεριαλισμός για να δικαιολογεί τη δική του βία και τρομοκρατία.
Ο ιμπεριαλισμός με το μύθο της τρομοκρατίας εμφανίζει τους πολίτες να απειλούνται όχι από το κράτος, αλλά μαζί με τα κράτος από έναν ΚΟΙΝΟ ΕΧΘΡΟ. Το κράτος βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα, γεγονός που του εξασφαλίζει τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ των πολιτών και το «δικαίωμα» ενίσχυσης της καταστολής.
Εάν εξετάσει κανείς τη δράση της «17Ν» σε όλα αυτά τα 26 χρόνια, θα διαπιστώσει ότι όχι μόνο αυτή δεν ανταποκρίνεται σε καμία λογική του αριστερού φαινομένου της τρομοκρατίας, αλλά αντίθετα, είναι πλήρως υποταγμένη στις προβοκατόρικες λογικές και πολιτικές επιδιώξεις του ολοκληρωτικού κράτους, του υπέρ-κράτους των ΗΠΑ.
Τι νόημα π.χ. μπορεί να έχει για έναν αριστερό «τρομοκράτη» η δολοφονία ενός Μομφεράτου, ενός Αθανασιάδη, ενός Μπακογιάννη ή η σημερινή, του Βρετανού ταξίαρχου Στίβεν Σόντερς;
Είναι πολύ «περίεργα» τα κριτήρια επιλογής των στόχων. Και όχι απλώς «περίεργα». Βρίσκονται έξω από κάθε λογική αριστερής τρομοκρατίας.
Ο στόχος του αριστερού τρομοκράτη είναι ένα πρόσωπο λαομίσητο και πολύ γνωστό του κράτους ή του κυβερνητικού μηχανισμού. Η φιλοσοφία της «ατομικής τρομοκρατίας» είναι το «κτύπημα» να προκαλέσει σύγχυση και αμηχανία στο κράτος-τρομοκράτη.
Αντίθετα, τα κτυπήματα της «17Ν» προκαλούν σύγχυση στους πολίτες και εμφανίζουν το κράτος να ΑΥΤΟ-ΑΜΥΝΕΤΑΙ ενωμένο με τους πολίτες.
Τα κριτήρια επιλογής της «17Ν» βρίσκονται πολύ μακριά από τα κριτήρια επιλογής των αριστερών «τρομοκρατών».
Η στρατηγική της «ατομικής τρομοκρατίας» καθορίζεται από τις πολιτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες βρίσκεται το λαϊκό κίνημα και υποτάσσεται στην ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ των λαϊκών αγώνων.
Δηλαδή, κάτω από σκληρές αυταρχικές συνθήκες, όταν αναπτύσσονται έντονες κοινωνικές διεργασίες που πολιτικά δεν μπορούν να εκφραστούν (στη χούντα π.χ.), εκδηλώνονται πράξεις αριστερής «τρομοκρατίας», σαν ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΕΡΗ, νευρική έκφραση αυτών που συντελούνται στα σπλάχνα της κοινωνίας.
Μπορεί επίσης να εκδηλωθούν τέτοιες πράξεις «επαναστατικής τρομοκρατίας» και σε περιόδους κορυφωμένων λαϊκών αγώνων που δεν βρίσκουν πολιτική διέξοδο. Και τότε αποτελούν την ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΕΡΗ απόφυση και βιασύνη αυτών των αγώνων.
Η αριστερή «τρομοκρατία» μπορεί να θέλει να βιάσει τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά δεν είναι ΞΕΚΟΜΜΕΝΗ από τις πολιτικές και οργανωτικές ανάγκες των λαϊκών κινημάτων. Καθορίζεται και επηρεάζεται, όπως κάθε υπεραριστερή οργάνωση, από αυτές.
Επιδιώκει, δηλαδή, την πολιτική και οργανωτική κεφαλαιοποίηση των πράξεών της και την «εμφύτευση» της ένοπλης «παιδαγωγικής» της στα κοινωνικά κινήματα.
Επηρεάζεται και από τα αποτελέσματα των στρατηγικών της επιλογών.
Όταν δεν έχεις αποτελέσματα, δημιουργούνται, όπως σε κάθε πολιτική οργάνωση, όσο κλειστή και συνωμοτική κι αν είναι, οξύτατα προβλήματα στο εσωτερικό της. Προβλήματα που οδήγησαν, σε μικρή χρονική διάρκεια, στη διάλυση πολλές «νόμιμες» ομάδες και οργανώσεις της «επαναστατικής αριστεράς».
Η «17Ν» παραμένει σταθερή και «αναλλοίωτη» πάνω από 25 χρόνια δράση, χωρίς κανένα πολιτικό και οργανωτικό αποτέλεσμα και «όφελος».
Σήμερα, στο πολιτικό φόντο της Νέας Τάξης, αποκαλύπτεται όλη η απάτη της «17Ν».
Οι δολοφονίες της και οι προκηρύξεις της δεν είναι απλώς ΕΞΩ από μία αριστερή στρατηγική, έστω λαθεμένη και τρομοκρατική. Λειτουργούν συστηματικά αποπροσανατολιστικά και προωθούν ΑΝΟΙΚΤΑ τις πολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ.
Σε μια συγκυρία που η νεοφιλελεύθερη καταιγίδα σαρώνει τα πάντα και αποτυπώνονται καθαρά οι μακάβριες πρακτικές της Νέας Τάξης, που απειλούν όχι μόνο τα δημοκρατικά κεκτημένα, αλλά και την ίδια ιστορική και ΕΘΝΙΚΗ μας υπόσταση, η «17Ν» «παρεμβαίνει» με γενικά αντι-ιμπεριαλιστικά κλισέ, χωρίς να θίγει στο παραμικρό τους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ νεοταξικούς εφιάλτες.
Ακόμα και το τερατώδες πολεμικό έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας βρέθηκε έξω από την οπτική της…
Η «17Ν» είναι ο μύθος της «αριστερής τρομοκρατίας» που χρησιμοποιεί ο μεγάλος Αμερικάνος «αδελφός» για να προωθήσει τους δικούς του τρομοκρατικούς σχεδιασμούς και προβοκάτσιες.
Η «17Ν» είναι η «αριστερή» υπογραφή των εκτελεστών της CIA. Το αριστερό άλλοθι των τρομοκρατικών εγκλημάτων των ΗΠΑ…
Ιούνιος 2000
Περιέχεται στη συλλογή: «Μυθολογίες και μεταλλάξεις»
http://resaltomag.blogspot.com/2011/01/blog-post_1367.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου