Ιερά Μονή Βατοπαιδίου Φλεβάρης 2008...
Με την μετάφραση του Βάμβα στη τσάντα μου, μερικά ρούχα, και τον φίλο μου “εργάτη” από τη Σέχτα των πεντηκοστιανών, περνάμε το κατώφλι της ιεράς μονής, κάπως.. Φοβισμένοι ή ψαρωμένοι, αν προτιμάτε.
Αφού περνάμε από το αρχονταρίκι και μια πρώτη γνωριμία, φεύγουμε για τα δωμάτια μας. Μετά από περίπου 20 λεπτών παραμονής στο λιτό δωμάτιο όπου θα μοιραζόμασταν τη βραδυά μας με τους υπόλοιπους προσκυνητές, καταλήγουμε ξανά στο αρχονταρίκι για μία πιο “κλειστή” συζήτηση με τους μοναχούς.
-“Είναι κανείς για εξομολόγηση;” Ρώτησε ένας μοναχός.. Δειλά-δειλά σηκώνω το χέρι μου και κατευθύνομαι προς το μέρος του, όπου και συζητάμε τα διαδικαστικά.. Δεν είχα ποτέ στην ζωή μου εξομολογηθεί αλλά η σπουδή μου στα ιερά κείμενα των πατέρων μου είχαν δημιουργήσει μια “περιέργεια” για το Μυστήριο. Σε ερώτηση του μοναχού αν ήθελε και ο φίλος μου να εξομολογηθεί η απάντηση μου ήταν αρνητική διότι γνώριζα τις θέσεις του αλλά και τις προθέσεις του γι’ αυτό το ταξίδι που πραγματοποιούσαμε. Εκείνο όμως που μου προξένησε εντύπωση ήταν η σιγουριά στο ύφος του μοναχού που έδινε τελείως διαφορετική απάντηση από αυτή που εγώ του είχα δώσει για τον φίλο μου… “Μην ανησυχείς για τον φίλο σου και μην στεναχωριέσαι θα εξομολογηθεί και εκείνος”, μου είπε και για να είμαστε ειλικρινείς δεν έδωσα σημασία…
Μετά την πρώτη περιπλάνηση στους χώρους της μονής καταλήγουμε στη λειτουργία και συνάμα στη γνωριμία μας με την Ορθόδοξη λατρεία. Δυό πεντηκοστιανοί (ο ένας διάκονος) στο άγιον Όρος! Ε ρε και να μας έβλεπαν οι “ποιμένες” μας κυνηγητό που θα έπεφτε!!! Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας με φωνάζει ένας μοναχός για να προσέλθω στο Μυστήριο της εξομολόγησης… Δεν ανέφερα σε κανέναν ότι ήμουν πεντηκοστιανός και φυσικά ούτε και στην εξομολόγηση, απλά είπα κάποιες αμαρτίες μου για “πείραμα” αν θέλετε… Η όλη διαδικασία κράτησε περίπου 45 λεπτά και κατά την έξοδο μου δεν μπορούσα να βρω τον φίλο μου “διάκονο”. Πέρασε πάνω από 1 ώρα για να βρεθούμε. “καλά που ήσουνα;” τον ρώτησα. “Τελικά πήγα και’ γω μετά από σένα για εξομολόγηση και δεν ξέρω πως βρέθηκα εκεί…” Ξάφνου, θυμήθηκα τα λόγια του μοναχού! Είχαμε πάθει και οι δύο τη πλάκα μας! Νιώθαμε 20 κιλά να έχουν φύγει από πάνω μας και ας ήμασταν πεντηκοστιανοί, φαίνεται ο Θεός μας λυπήθηκε.
Κατά τη διάρκεια της νυχτερινής λειτουργίας οι μοναχοί μας έδιναν μια εντύπωση ότι πολεμούν στη πρώτη γραμμή, ανεξάντλητοι, ακούραστοι.. “Τι είναι αυτοί βρε Γιώργο”, του λέω, και εκείνος χαζεμένος δεν ήξερε τι να μου αποκριθεί. Άγιοι άνθρωποι, με μόνο τους μέλημα η προσευχή, η ένωση με τα ουράνια, η απάσχολησή τους με τα θεία…
Την άλλη μέρα η πεντηκοστιανή παρέα έφυγε για την συνέχεια του προσκυνήματος στη ιερά μονή Ιβήρων…
http://www.egolpion.com/pentacostals_vatopedi.el.aspx
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου