Άνθρωποι και χρήματα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η παραβολή του άφρονος πλουσίου που το τελευταίο βράδυ της ζωής του στενοχωριέται γιατί δεν έχει πού να συνάξει τους καρπούς του, θυμίζει το παρακάτω ανέκδοτο του Διογένη: Κάποιος κλέφτης προσπάθησε τη νύχτα να αποσπάσει από το κεφάλι του Διογένη το σακουλάκι με τα χρήματα. Ο Διογένης το κατάλαβε και του είπε: "Πάρτα, δυστυχισμένε, κι επίτρεψε και στους δύο να κοιμηθούμε".

Το ανέκδοτο του Διογένη θέλει να πει πως κι αυτός που έχει χρήματα στενοχωριέται και μάλιστα χάνει τον ύπνο του εξαιτίας τους το ίδιο όπως κι αυτός που δεν έχει και θέλει να κλέψει. Το πρόβλημα με τα χρήματα είναι πως όταν δεν τα έχεις δεν μπορείς να ζήσεις δίχως αυτά κι όταν τα έχεις δεν μπορείς να μην στηρίζεσαι σ΄ αυτά.

Ο Αμερικανός ποιητής Έντγκαρ Λη Μάστερς έχει γράψει ένα ποίημα, το "Όμηρος Κλαπ" στο βιβλίο του "Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ" για έναν δυστυχισμένο που οι ατυχίες του στον οικονομικό και στον ερωτικό τομέα τον έφεραν σε απόγνωση. Ο Όμηρος Κλαπ πίστευε πως μόνο ο θάνατος θα μπορούσε να τον μεταχειριστεί ως άνθρωπο. Σε όλη του τη ζωή υπήρξε θύμα, που μόνο ο θάνατος θα μπορούσε να τον κάνει να νιώσει ως ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους.

Ο άνθρωπος στον πόνο του, όταν φτάνει στην απόγνωση νιώθει κατώτερος κι από τα ζώα. Οι οπαδοί του βουδισμού (ο βουδισμός είναι μια θρησκεία της απελπισίας), προσεύχονται να μην ξαναυπάρξουν ως άνθρωποι,έστω κι αν χρειαστεί να μεταπηδήσουν σε άλλες μορφές υπάρξεως του ζωϊκού βασιλείου, ακόμα και του φυτικού. Ο βουδισμός αναπτύχθηκε ως λατρεία του απολύτου σε έναν κόσμο, όπου επικράτησε η απολυταρχία.

Η απολυταρχία της Ανατολής την οποία οι αρχαίοι Έλληνες με τους αγώνες τους εμπόδισαν να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, απειλεί να επιβληθεί στην εποχή μας με το όνομα "παγκοσμιοποίηση" ή "παγκόσμια διακυβέρνηση". Ο στόχος είναι ο ίδιος, η εκμηδένιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Παράδειγμα η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας,η οποία χρησιμοποιείται ως "μοντέλο" για όλες τις χώρες του κόσμου.

Ο Καβάφης έγραψε ένα ποίημα, τον Βασιλέα Δημήτριο, ως ένα έξοχο παράδειγμα αξιοπρέπειας και εντιμότητας. Ο βασιλεύς Δημήτριος θεωρούσε το βασιλικό του αξίωμα ως ένα ρόλο και δεν ταύτισε τον εαυτό του με αυτόν. Αν οι σημερινοί άρχοντες μελετώντας τις Γραφές και την ποίηση, καλλιεργούσαν τον εσωτερικό τους κόσμο, οι λαοί θα ήταν σε καλύτερη μοίρα κι οι άνθρωποι δεν θα περίμεναν από το θάνατο να τους κάνει να νιώσουν ως άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους.

Μια φορά μίλησα με θαυμασμό σ΄ ένα φίλο μου για κάποιον που έκανε το γύρο της γης με τα πόδια! Πώς δε φοβήθηκε τα άγρια θηρία, είπα. Ο φίλος μου σκέφτηκε λίγο κι ύστερα είπε, "μη θαυμάζεις αυτόν. Εμάς εδώ να θαυμάζεις."

http://moschoblog.blogspot.com/2011/11/blog-post_25.html